I pan Gambon zebrał ogromnego plusa. Wspaniale czytać, że aktor takiego pokroju nadal postrzega teatr jako coś ważniejszego, górującego nad filmem. Osobiście lubię filmy, jednak uważam, że czasami nie mogę się one równać ze sztuką wystawioną na deskach teatru. Owszem film może być zrealizowany z wielkim rozmachem, jest mnóstwo fenomenalnych, jednak teatr zapewnia zupełnie inną rodzaj przeżycia. I poczucie uczestniczenia w przedsięwzięciu, gdy aktor patrzy prostu na ciebie, przechadza się pomiędzy rzędami albo odbiega trochę od scenariusza, na rzecz monologu lub zwrócenia się do publiczności. A, jako, że sama talentu nie mam za grosz, pozostaje mi tylko oglądanie.