Ależ oczywiście. Jako jedna z najmniej skoordynowanych ruchowo osób na świecie musiałam się zainteresować origami. Przecież jestem do tego wręcz stworzona. Właściwie dość niedawno opadł główny szał składania, biurko już nie jest zarzucone tonami kartek. A początki były straszne. W moim wykonaniu wyglądało to jak zdobywanie Rysów; walka na śmierć i życie z kartką przy gniewnych okrzykach "No weźże się złóż!", prośbach, groźbach, nauczyłam się w miarę przyzwoicie składać podstawowe figury.
Kolejnym problemem było nauczenie się oznaczeń w instrukcjach, bo o ile prostych rzeczy się domyślałam, przy bardziej skomplikowanych krew mnie zalewała jak musiałam po raz enty sięgać do legendy.
Prawdę mówiąc teraz składam niewiele. Ale podziwiam osoby, które potrafią origami wynieść do poziomu sztuki, przez duże S.