Ja mogę wspominać póki co dwa etapy nauczania - podstawówkę i gimnazjum, bo do liceum idę dopiero od września.

W podstawówce miałam jedną klasę - od zerówki aż do szóstej klasy. I powiem Wam szczerze, że pomimo małych sprzeczek, jakiś zgrzytów, ten okres w moim życiu wspominam najmilej. To z nimi przeżywałam erę pokemonów, tazosów, to z nimi grało się w gumę, w nogę czy w zająca na tyłach szkoły. I choć dopiero naprawdę zgraną klasą staliśmy się w połowie czwartej klasy za sprawą nauczycielki, to ja i wcześniejsze lata spędzone z nimi bardzo dobrze wspominam. Nigdy nie zapomnę niektórych akcji w zerówce, gdy któraś z nas wchodziła pod ławkę z jednym z naszych kolegów - lovelasów. Nie było u nas też jakichś dziwnych i dziecinnych związków, nie tworzyły się obozy, zawsze stawaliśmy murem za jakąś poszkodowaną osobą. Kochane świry, aż mi się ciężko na sercu robi, jak to sobie przypominam. I choć z nas były istne dzieciuchy, to jednak wiele im zawdzięczam.

Gimnazjum... w gimnazjum już od początku wiedziałam, że trafiła mi się chyba najgorsza klasa, jaka trafić mi się mogła. Jako, że w podstawówce były dwie klasy (w tym jedna moja) i dorzucili do nas dzieciaków z innej szkoły, rozdzielono nas na trzy i do każdej z klas trafiła 1/3 z dawnej. Od razu dało się wyczuć między nami dziwną atmosferę. Każdy, a raczej większość stwierdzała nawzajem, że gorzej trafić nie mogła. Cóż, i ja tak myślałam. Z początku uważani byliśmy za lamusów przez połowę szkoły, ale sytuacja diametralnie się zmieniła, ponieważ chłopaki postanowili w nowatorski sposób zerwać z tym wizerunkiem - zaczęło się wlewanie octu do kwiatów nauczycieli, przeklinanie do nich, robienie na przekór wychowawczyni, kłótnie w klasie i tak z nudnej klasy staliśmy się najbardziej nieobliczalną. Druga klasa gimnazjum... ciężko mi o tym myśleć. Powiem tak: byłam w beznadziejnej sytuacji i cała (no, większość) klasy była przeciwko mnie, bo mieli taki kaprys. Nie miałam w zasadzie prawdziwej koleżanki, ale dwie z nich zaczęły mnie jakoś w marcu wspierać i było coraz lepiej. Teraz w trzeciej klasie z większością klasy utrzymuję poprawne stosunki, żeby nie nazwać ich nie wiadomo jak dobrymi, w tym z około pięcioma osobami jestem bliżej. Mam dwie przyjaciółki, z którymi spotykam się niejednokrotnie po szkole. I mam jednego, a raczej dwójkę wrogów - dwie dziewczyny, niegdyś moje bliskie koleżanki, które obgadują, patrzą się i próbują być strasznie ważne w naszej klasie (problem w tym, że teraz one mają przeciwko sobie znaczną większość). Zamierzam jednak z tą klasą zerwać stosunki, jak tylko się da - idę do takiego liceum, gdzie nikt nie idzie - wolę być sama i poznać nowych ludzi, aniżeli ktoś miałby opowiadać o mnie jakieś wzięte z kosmosu historie.