Dom:Ravenclaw Ranga: Opiekun Ravenclawu Punktów: 3691 Ostrzeżeń: 2 Postów: 516 Data rejestracji: 26.08.08 Medale: Brak
Na wstępie powitam wszystkich, którzy zechcą zerknąć na te moje "bazgroły", czyli jak Wy to nazywacie "wiersze". Mam nadzieję, że nie będziecie się nudzić. Proszę o szczere (i tylko szczere) komentarze. Potrafię znieść krytykę, więc śmiało piszcie, co sądzicie. Miłego czytania!
***
Serce jedno z sercem drugim
Na ławeczce siedzi.
- Nie rób nic niestosownego!
Na to patrzą dzieci!
Punkt obserwacyjny
Połóż się przy mym boku,
Zrozum me pragnienie.
Ty wiesz, że chcę dla nas jak najlepiej,
Wszystko w granicach zdrowego rozsądku.
Przytul mnie, otul swą wiecznością,
Niech wypłynie między nami tęcza,
Moje serce Twemu kwiat radości wręcza,
Wypełniając Twe serce miłością.
Myśli me usłysz,
Intencje z nich wyczytaj.
Widzisz je Twym wzrokiem, więc o nic nie pytaj.
O moją duszę, Jezu, już się więcej nie pokusisz...
Ratunek
Jeszcze tylko chwila, moment.
Spadniesz ze skał ostrych, raniących
Wprost do wód nieskończonych
Bezkresnego oceanu.
Spadając, obrócisz się raz jeszcze,
Spojrzysz do góry z roztargnieniem.
Wzniesiesz rękę ku Niebu
Czekając, aż Ktoś za nią chwyci.
Nadal spadasz w dół,
Obijasz się o skały.
Myślisz, że Ktoś jeszcze złapie Cię za rękę?
Ktoś odratuje Twój umysł słaby?
Możesz nie ufać nadziei własnej,
Możesz nie wierzyć nawet mnie.
Ale spójrz! Czyjaś ręka pomaga Tobie,
Kiedy powoli z powierzchni życia staczasz się...
Na razie to tyle, ale jeszcze coś wstawię niedługo
__________________
Gdybyśmy cofnęli czas i naprawili wszystkie błędy, to czy świat nie byłby sztucznie idealny?
- Czy ty naprawdę jeszcze się nie zorientowałeś, że nienawidzę, gdy odpowiadasz pytaniem na pytanie?
- Naprawdę?
Dom:Ravenclaw Ranga: Opiekun Ravenclawu Punktów: 3691 Ostrzeżeń: 2 Postów: 516 Data rejestracji: 26.08.08 Medale: Brak
Szczerze powiedziawszy, to tutaj są trzy wiersze (jeden oddzielony przez ***).
Bez obaw, skoro się podoba, to wstawię tu coś jeszcze później
__________________
Gdybyśmy cofnęli czas i naprawili wszystkie błędy, to czy świat nie byłby sztucznie idealny?
- Czy ty naprawdę jeszcze się nie zorientowałeś, że nienawidzę, gdy odpowiadasz pytaniem na pytanie?
- Naprawdę?
Dom:Gryffindor Ranga: Redaktor Proroka Punktów: 1083 Ostrzeżeń: 3 Postów: 463 Data rejestracji: 08.03.10 Medale: Brak
No to zaczynam. Mam nadzieję, że NIKT ci nie usunie twoich cudnych wierszy!!!
"To" pierwsze nie przypomina mi wiersza. Jest ładne, ale to tylko jedno zdanie! Coś jak opis na gg, tylko bardzo poetycki, że tak to ujmę.
***
Pierwsza zwrotka jest dobra. Natomiast druga podoba jest super. A co do trzeciej to ostatni wers z tym Jezusem... Na początku doznałam takiego wrażenia jakby ona kierowała te słowa do Jezusa, co byłoby dziwne, ale później zrozumiałam, że nie. Jednak jak dla mnie ten Jezus tu nie pasuje, choć założę się, że są osoby, które uznają, że jak najbardziej ten Jezus tam powinien być, ale to jest moje zdanie i go nie zmienię! (miało być szczerze)
***
Trzeci podoba mi się najbardziej. Trochę bolesne, myślałam, że koniec będzie inny, ale pocieszające. Odebrałam ten wiersz w sposób nie dosłowny, o to chodziło? Tzn. Jakby ktoś staczał się, ale np. tracił, pracę, rodzinę, znajomych itp., jednak znajdzie się ktoś kto mu pomoże? Oto moja interpretacja, a co myślała autorka?
POZDRAWIAM, Ginny. Czekam na resztę!
__________________
Dom:Gryffindor Ranga: Barman w Trzech Miotłach Punktów: 1322 Ostrzeżeń: 0 Postów: 395 Data rejestracji: 09.04.10 Medale: Brak
Zdanie członkini Ostrowieckiego Klubu Literackiego(niezbyt rozgarniętej, więc wypowiedź ma cechy chaotyczne):
Serce jedno z sercem drugim
Na ławeczce siedzi.
- Nie rób nic niestosownego!
Na to patrzą dzieci!
Gdybyś coś tu dodała byłoby prawie jak fraszka
Na miano wiersza trochę za krótkie (wiem - liczy się jakość a nie ilość, ale czasem rozwinięcie nie zaszkodzi), ale bardzo mi się spodobało, więc już na wstępie patrzyłam na jak Ty to mówisz "Bazgroły " z optymizmem
"Punkt obserwacyjny" poczatki wydawały mi się błahe i ograne jednak,gdy zagłębiłam się w ten utwór zobaczyłam jego drugą lepszą twarz
Wydaje mi się, że podmiotem jest osoba pragnąca odwzajemnienia i akceptacji ze strony drugiej osoby, jednak tak dużo już poświęciła,że boi się ponownie sparzyć. Może kiedyś poddała się głosom serca, dlatego teraz woli do swojego życia podchodzić z namysłem, działać w "granicach rozsądku" - nie wiem czy dobrze interpretuję, jak coś to mnie uświadom
"Ratunek" - bardzo plastyczny wiersz, nacechowany emocjami i wewnętrznym blaskiem. W ostatecznym rozrachunku, nawet gdy staczasz się w dół i rujnujesz sobie życie zawsze jest nadzieja,że Ktoś do znowu szansę.
Kolejny wiersz :
Gdy opuścisz swój dom
I w daleki ruszysz świat
Weź ze sobą papierowe serce
To z dziecięcych lat
czytając potrafiłam zanucić - to byłaby naprawdę świetna piosenka.Bardzo melodyjny, stukający o szare komórki mózgu. Ujawnia Twój największy atut - bardzo dobre zakończenia, zmuszające do czytania od początku danego utworu.
Zakończyć to co nieudane
Czy nadal cierpliwie kochać?
Temu wierszowi brak wyrazu. Powinnaś go bardziej opracować - czytając widziałam przed oczami setki podobnych - to Twoje pierwsze "bazgroły", w tym co już nam przedstawiłaś.
W porównaniu do wcześniejszych wymięka ponad miarę.
Jedynie :
Ostro na mnie podziałało bo takaż to kawa uratowała mi dzisiaj życie
Ogólnie wiersz poniżej Twoich ( nie bierz mi tego za złe po prostu wysoko cenię Twoje rozwijające się umiejętności) możliwości.
Ostatnim utworem uratowałaś Swój talent w moich oczach - to co już zauważyłam w Twoich wierszach to bardzo dobre zakończenie, którego tutaj też nie zabrakło. Każda strofa opowiada inną historię, choć na pozór mogłoby się wydawać,że nie mają ze sobą nic wspólnego to coś je łączy.
Podoba mi się wykorzystanie tych codziennych wyrażeń typu "Lada", "sklep" i nadanie im znaczenia poetyckiego, bardziej wartościowego.
Podsumowanie:
Widać, że to poczatki, ale bardzo dobre. Dbaj o swoją wenę i żyj z nią w zgodzie - ja ze swoją się pokłóciłam i nic porządnego nie napisałam od wielu lat, więc to taka rada człowieka po szkodzie - a każdy kolejny utwór będzie emanował coraz większym geniuszem Twojego ujęcia sprawy. Szlifuj talent. Wiersze, które piszesz już zaczynają nabierać tylko Tobie właściwego charakteru, dlatego nie marnuj szansy, daru i pisz
W tym momencie jeszcze nie mogę napisać,żadnej konkretnej opinii o Twoich "Bazgrołach" - za mało danych - dlatego czekam na coś więcej kolejnym - mam nadzieję szybkim - razem. Twórz, nic nie mówię, żeby nie zapeszyć - wszystko przed Tobą
__________________
Atra gülai un ilian taught ono un atra ono waíse skölir frá rauthr.
Dom:Gryffindor Ranga: Śmiertelna Relikwia Punktów: 10619 Ostrzeżeń: 1 Postów: 1,380 Data rejestracji: 28.09.09 Medale: Brak
Moja skromne zdanie pod wypowiedzią członkini Ostrowieckiego Klubu Literackiego prawdopodobnie wypadnie dość blado, zwłaszcza, że Mol raczej do takiego kółka nie należy. Ale cóż - spróbujmy ;).
3 pierwsze wiersze znane mi są... skądinąd. Tak to określę - Maladie wie, o co chodzi ;).
Kolejna porcyjka to świeżutki wypiek, jak widzę. I dobrze, Ania się rozwija. Mol takie rzeczy bardzo pochwala (nie ma to jak się wzajemnie podopingować, co? ;p).
Jak już zauważyła panna z OKL, pierwszy utworek jest bardzo śpiewny. To znaczy, taki "piosenkowaty". Krótkie wersety, łatwe rymy, rytm - czegoż trzeba więcej? ^^
Co do drugiego wiersza... Lol. Jest bardzo brutalny. Widzisz, można opisywać bardzo naturalistycznie dantejskie sceny z bitew, tudzież innych przerażających wydarzeń. A tu - wylewasz kawę. I to mnie jakoś tak... oblało. Poważnie. Poczułam się trochę jakby nie na miejscu. Jakbym totalnie nie wiedziała, co może czuć autorka. Coś na kształt jakiejś obsesji życia, zaślepienia nim do tego stopnia, że człowiek nie potrafi uświadomić sobie jego końca. Nie chcę tu mówić o psychice szaleńca, ale jakoś tak mi zaleciało czymś chorym...
A trzeci wiersz... Ten to dopiero jest pokrętny, jak te drogi w nim. Muszę przyznać, że wiele z niego naprawdę jest dla mnie niezrozumiałego.
Odniosłam nawet wrażenie, że niektóre stwierdzenia są na potrzeby rymów. Ale to zapewne wynika z niezrozumienia całości. Wiem, że własne przeżycia, które poeci kodują jakby w wierszach... są ich. I nie muszą się z niczego tłumaczyć. Ok. Ale skoro publikujesz, to po to, żeby nam coś przekazać w nich. I chciałaby wiedzieć, co.
A oto pytania:
Nie zatrzyma jej pianista
Co pod fortepianem moknie
Pod fortepianem? A cóż on tam robi? Jeśli ma się starać zatrzymać tę cieżką, kamienistą drogę - przynajmniej się stara, bo piszesz, że mu to nie idzie - to raczej nie chowa się pod fortepianem. A jeśli ma do tego padać (piszesz, że moknie), to jakim cudem, skoro jest "pod" fortepianem? Że niby z fortepianu miałoby coś ... padać?
Pozdrawia ją słońce
Przy ciemniejącym dnie
No i masz! Słońce pozdrawia drogę. No i ok, wszystkiego najlepszego na tej drodze, ale o jakim ty dnie piszesz? I do tego ciemniejącym? Bo wynika z tego, że słońce pozdrawia drogę, a tutaj obok jakieś dno ciemnieje. Jestem chyba za ciemna na te skróty myślowe, ale nie kum-kum. ;p
Do sklepu wejść gotowa
Przy ladzie ostatni raz drgnie
Droga oczywiście może wpaść do sklepu. W wierszach takie rzeczy się dzieję - metafora. Ok, łapię. Może to jakiś wędrowiec w drodze, gotowy wejść do sklepu. Stanie przy ladzie i ostatni raz drgnie? I co? Zobaczy puszkę coca-coli i znieruchomieje z... hm... zachwytu? Kurczę, Aniu, trafiłaś na Mola, który nijak tego nie czai! Niby mu trochę wstyd, bo wszyscy tutaj rozumieją, ale mimo to szepcze na ucho: "Wytłumacz mi, co?" ^^
Pozdrawiam.
Wyżej wspomniany/a - mooll
__________________
Kiedy kobieta nie ma racji, pierwszą rzeczą, jaką należy zrobić, to natychmiast ją przeprosić.
Oscar Wilde
* * *
Mol pisze swój Fick: James Potter - Ostatnia Szansa [35/?] http://hogsmeade....ad_id=2444 Wspieraj artystów pisarzy - dobrowolne datki w postaci komentarzy są bardzo pożądane.
Dom:Ravenclaw Ranga: Opiekun Ravenclawu Punktów: 3691 Ostrzeżeń: 2 Postów: 516 Data rejestracji: 26.08.08 Medale: Brak
Widzę, że trzeba tu co nieco wyjaśnić
Pandora
Serce jedno z sercem drugim
Na ławeczce siedzi.
- Nie rób nic niestosownego!
Na to patrzą dzieci!
Gdybyś coś tu dodała byłoby prawie jak fraszka
Na miano wiersza trochę za krótkie (wiem - liczy się jakość a nie ilość, ale czasem rozwinięcie nie zaszkodzi), ale bardzo mi się spodobało, więc już na wstępie patrzyłam na jak Ty to mówisz "Bazgroły " z optymizmem
To "maleństwo" powstało właściwie przez przypadek. Nie chciałam tego rozwijać, bo właśnie cały urok tkwi w tych czterech wersach. Długość była zamierzona. Oczywiście, mogłabym to rozwinąć, aby stało się fraszką, ale straciło by to swoją wartość. A czytelnik miał poprzez ten wierszyk zobaczyć, że miłość jest czymś bardzo intymnym i nie powinno się jej pokazywać na co dzień wśród tłumów otaczających nas osób.
"Punkt obserwacyjny" poczatki wydawały mi się błahe i ograne jednak,gdy zagłębiłam się w ten utwór zobaczyłam jego drugą lepszą twarz
Wydaje mi się, że podmiotem jest osoba pragnąca odwzajemnienia i akceptacji ze strony drugiej osoby, jednak tak dużo już poświęciła,że boi się ponownie sparzyć. Może kiedyś poddała się głosom serca, dlatego teraz woli do swojego życia podchodzić z namysłem, działać w "granicach rozsądku" - nie wiem czy dobrze interpretuję, jak coś to mnie uświadom
Interpretujesz to aż nazbyt dobrze
"Ratunek" - bardzo plastyczny wiersz, nacechowany emocjami i wewnętrznym blaskiem. W ostatecznym rozrachunku, nawet gdy staczasz się w dół i rujnujesz sobie życie zawsze jest nadzieja,że Ktoś do znowu szansę.
Także bardzo dobra interpretacja
Kolejny wiersz :
Gdy opuścisz swój dom
I w daleki ruszysz świat
Weź ze sobą papierowe serce
To z dziecięcych lat
czytając potrafiłam zanucić - to byłaby naprawdę świetna piosenka.Bardzo melodyjny, stukający o szare komórki mózgu. Ujawnia Twój największy atut - bardzo dobre zakończenia, zmuszające do czytania od początku danego utworu.
Właściwie... Nie myślałam o tym jako o piosence. Nawet nie zauważyłam jego melodyjności, ale teraz jak przeczytałam go po Twojej opinii, to faktycznie...
Zakończyć to co nieudane
Czy nadal cierpliwie kochać?
Temu wierszowi brak wyrazu. Powinnaś go bardziej opracować - czytając widziałam przed oczami setki podobnych - to Twoje pierwsze "bazgroły", w tym co już nam przedstawiłaś.
W porównaniu do wcześniejszych wymięka ponad miarę.
Jedynie :
Ostro na mnie podziałało bo takaż to kawa uratowała mi dzisiaj życie
Ogólnie wiersz poniżej Twoich ( nie bierz mi tego za złe po prostu wysoko cenię Twoje rozwijające się umiejętności) możliwości.
Tak myślałam, że będą problemy ze zrozumieniem tego wiersza. Głównym jego problemem jest chora tęsknota człowieka za kimś, kto już odszedł. Kochaną osobę umiejscowiłam w ciele trupa, który nawet oblany gorącą kawą nigdy się nie ocknie i do nas nie wróci. Ten wiersz nie jest oparty na moich emocjach, tylko mojej znajomej. Wiersz miał ukazać chorą tęsknotę i miłość do kogoś, kto już nigdy nie ożyje.
Ostatnim utworem uratowałaś Swój talent w moich oczach - to co już zauważyłam w Twoich wierszach to bardzo dobre zakończenie, którego tutaj też nie zabrakło. Każda strofa opowiada inną historię, choć na pozór mogłoby się wydawać,że nie mają ze sobą nic wspólnego to coś je łączy.
Podoba mi się wykorzystanie tych codziennych wyrażeń typu "Lada", "sklep" i nadanie im znaczenia poetyckiego, bardziej wartościowego.
Zaraz będą dokładniejsze wyjaśnienia co do wiersza
mooll
3 pierwsze wiersze znane mi są... skądinąd. Tak to określę - Maladie wie, o co chodzi .
Wiemy jak jest
Kolejna porcyjka to świeżutki wypiek, jak widzę. I dobrze, Ania się rozwija. Mol takie rzeczy bardzo pochwala (nie ma to jak się wzajemnie podopingować, co? ;p).
Heh, pewnie. Do boju! (lub jak Ty to często mówisz: Czadu, wiara!)
Co do drugiego wiersza... Lol. Jest bardzo brutalny. Widzisz, można opisywać bardzo naturalistycznie dantejskie sceny z bitew, tudzież innych przerażających wydarzeń. A tu - wylewasz kawę. I to mnie jakoś tak... oblało. Poważnie. Poczułam się trochę jakby nie na miejscu. Jakbym totalnie nie wiedziała, co może czuć autorka. Coś na kształt jakiejś obsesji życia, zaślepienia nim do tego stopnia, że człowiek nie potrafi uświadomić sobie jego końca. Nie chcę tu mówić o psychice szaleńca, ale jakoś tak mi zaleciało czymś chorym...
Odpowiedź jest powyżej, w wyjaśnieniach kierowanych do Pandory
A trzeci wiersz... Ten to dopiero jest pokrętny, jak te drogi w nim. Muszę przyznać, że wiele z niego naprawdę jest dla mnie niezrozumiałego.
Odniosłam nawet wrażenie, że niektóre stwierdzenia są na potrzeby rymów. Ale to zapewne wynika z niezrozumienia całości. Wiem, że własne przeżycia, które poeci kodują jakby w wierszach... są ich. I nie muszą się z niczego tłumaczyć. Ok. Ale skoro publikujesz, to po to, żeby nam coś przekazać w nich. I chciałaby wiedzieć, co.
Oczywiście, też się zastanawiałam nad rymami, ale ten "pianista" pokierował całym sensem wiersza. Na początku miałam napisać zupełnie co innego, bardziej wesołego, ale wyszło jak wyszło.
A oto pytania:
Nie zatrzyma jej pianista
Co pod fortepianem moknie
Pod fortepianem? A cóż on tam robi? Jeśli ma się starać zatrzymać tę cieżką, kamienistą drogę - przynajmniej się stara, bo piszesz, że mu to nie idzie - to raczej nie chowa się pod fortepianem. A jeśli ma do tego padać (piszesz, że moknie), to jakim cudem, skoro jest "pod" fortepianem? Że niby z fortepianu miałoby coś ... padać?
I tu chodzi o to, że droga mknie, uciekając przed własnym końcem. Pianista jej nie zatrzyma, bo mu na niej nie zależy. Chowa się pod fortepianem, kiedy zaczyna padać deszcz, ale i tak wie, że mimo wszystko zmoknie (tak jak droga rozmięknie). Chodzi o takie ukrywanie się przed śmiercią. Pianista nie dopuszcza do siebie tej myśli, za wszelką cenę chce się schować, ale mimo wszystko pod fortepianem także moknie (w domyśle: umiera). A droga już wie, że jej czas dobiega końca, dlatego stara się uciec przed samą sobą.
Pozdrawia ją słońce
Przy ciemniejącym dnie
No i masz! Słońce pozdrawia drogę. No i ok, wszystkiego najlepszego na tej drodze, ale o jakim ty dnie piszesz? I do tego ciemniejącym? Bo wynika z tego, że słońce pozdrawia drogę, a tutaj obok jakieś dno ciemnieje. Jestem chyba za ciemna na te skróty myślowe, ale nie kum-kum. ;p
Słońce zachodzi, zbliża się do dna "morza". Jak patrzymy na zachód słońca, mamy czasem takie wrażenie, że słońce tonie w morzu, prawda? I tu właśnie chodzi o koniec słońca. Słońce żegna się z drogą i odchodzi na zawsze. Tonie na dnie morza. A droga staje się ślepa i mknie dalej coraz szybciej, coraz bliższa śmierci.
Do sklepu wejść gotowa
Przy ladzie ostatni raz drgnie
Droga oczywiście może wpaść do sklepu. W wierszach takie rzeczy się dzieję - metafora. Ok, łapię. Może to jakiś wędrowiec w drodze, gotowy wejść do sklepu. Stanie przy ladzie i ostatni raz drgnie? I co? Zobaczy puszkę coca-coli i znieruchomieje z... hm... zachwytu? Kurczę, Aniu, trafiłaś na Mola, który nijak tego nie czai! Niby mu trochę wstyd, bo wszyscy tutaj rozumieją, ale mimo to szepcze na ucho: "Wytłumacz mi, co?" ^^
W sklepie droga kończy swoją "drogę" (ucieczkę). Wpada do sklepu i "umiera" na ladzie. W tym fragmencie sklep jest cmentarzem, a lada grobem drogi. Droga się kończy. Prze cały wiersz staje się coraz słabsza. Na początku zaczęła rozmiękać w deszczu (tracić zdolność poruszania się), potem ślepnie wraz z zachodem słońca. W końcu dociera do kresu swej ucieczki przed śmiercią i umiera.
Wiem, co teraz pomyślicie. Ona jest chora! Ja tylko opisuję to, co widzę, czuję, myślę. Przeczytajcie jeszcze raz wiersze, może dzięki temu zobaczycie to, co ja.
Dom:Gryffindor Ranga: Książe Półkrwi Punktów: 2276 Ostrzeżeń: 2 Postów: 537 Data rejestracji: 16.03.10 Medale: Brak
Pierwsze coś jest fajnym cosiem i go lubię, bo Ann zrobi na nim karierę, kiedy już zaczną drukować cosia na kartkach walentynkowych. ; ) Taka słodka rymowanka, z której zawsze się śmieję.
"Punk obserwacyjny" wzbudza wiele pozytywów, aczkolwiek nie podoba mi się to:
Nie chodzi o sens, a o rym. Czytam wiersz, jestem w tamtym świecie, czuję go, a te linijki chrzanią cudowną atmosferę.
O "Ratunku" mogę powiedzieć, że jest ok, ale nie jest Twym najlepszym dziełem. Widzę skały, czuje ból - moja wyobraźnia została obudzona.
Z opinią kolejnego wiersza zgadzam się z moollem i Pandorą. Może czas wymyślić chwyty? ; D
Mmmm... nie wiem, co myślę o następnym dziele. Złe nie jest (zdarzyło mi się czytać kiedyś na hogs coś tak ee... bezsensownego, że Twój wiersz przy nim wydaje się cudem w świecie poezji, serio), ale mogło być lepsze.
Mimo tego, że ostatniego wiersza na początku nie zrozumiałam spodobał mi się. Było w nim to coś, a moje nieogarnięcie dodawało mu uroku, jakiejś nutki tajemniczości. Wyjaśnienie wytłumaczyło wszystko. Chciałam dodać coś jeszcze, ale nie wiem, co dokładnie mam na myśli.
Biorąc pod uwagę wszystkie te cudeńka mogę śmiało napisać, że jesteś dobra w tym, co robisz i jak widać sprawia Ci to przyjemność, a to jest bardzo ważne, prawda? Życzę weny, weny i jeszcze więcej weny!
Lena_Wena... ładnie, nie?
__________________
Śmierć moja zwabiła wiatr w niedomknięty słoik
Potem śmierć zasiała mak - wiatr się ukoił
Ten wiatr - on do kolan jej padł.
Dom:Gryffindor Ranga: Sklepikarz z Pokątnej Punktów: 839 Ostrzeżeń: 0 Postów: 85 Data rejestracji: 02.08.10 Medale: Brak
Nie no naprawde poezja cud malina. Czytam Twoją poezję z wielkim podziwem.
Mam nadzieję, że kiedyś może i ja napisze coś co mogło by dorównować Twojej twórczości.
__________________
Dom:Gryffindor Ranga: Redaktor Proroka Punktów: 1083 Ostrzeżeń: 3 Postów: 463 Data rejestracji: 08.03.10 Medale: Brak
WIERSZ 1
Jak już wiele osób zauważyło przypomina on piosenkę, to chyba te rymy dają taki efekt. Mi ten wiersz jednak kojarzy się z wesołym przedszkolaczkiem idącym na spacer i śpiewającym taką pioseneczką, a chciałabym żeby kojarzył mi się z czymś poważniejszym. Chociaż tekst jest, że tak się wyrażę "dojrzały", poważny temat nie jakaś błaha sprawa, to nie mogę pozbyć się widoku tego głupiego przedszkolaka!!! WIERSZ 2:
Drugi mi się bardzo podoba, może dlatego, że jest taki brutalny(ostatnio kręcą mnie takie wiersze i opowiadania)
Jedynie proszę o wyjaśnienie, dlaczego takie stwierdzenie, bo chyba nie zrozumiałam: Głaszcząc atłasowe spódniczki WIERSZ 3:
W drugiej i trzeciej zwrotce wiersza są takie rymy:
mknie - dnie
mknie - drgnie
A:
mknie - moknie
czytając tą zwrotkę, aż wymówiłam zamiast moknie, "mo knie" Ogólnie trochę nie rozumiem właśnie tej pierwszej zwrotki. Dlaczego pianista pod fortepianem, to ma jakieś przesłanie???
__________________
Dom:Ravenclaw Ranga: Opiekun Ravenclawu Punktów: 3691 Ostrzeżeń: 2 Postów: 516 Data rejestracji: 26.08.08 Medale: Brak
Mi ten wiersz jednak kojarzy się z wesołym przedszkolaczkiem idącym na spacer i śpiewającym taką pioseneczką, a chciałabym żeby kojarzył mi się z czymś poważniejszym.
Po napisaniu pierwszej zwrotki też miałam takie wrażenie, ale po dopełnieniu wiersza dwoma kolejnymi zwrotkami to uczucie zniknęło.
Jedynie proszę o wyjaśnienie, dlaczego takie stwierdzenie, bo chyba nie zrozumiałam: Głaszcząc atłasowe spódniczki
Wszystkie te czynności mają na celu obudzenie trupa, jednak żadna z nich nie przynosi efektu. Dziewczyna myśli, że może będąc bardziej...hmm...ponętną zwróci na siebie jego uwagę. Stąd Głaszcząc atłasowe spódniczki - Osoba tęskniąca poprawia się, myśląc że w ten sposób ocuci ukochaną osobę. Wiem, to chore, ale w końcu w wierszu mamy do czynienia z chorą z miłości i tęsknoty dziewczyną.
Dlaczego pianista pod fortepianem, to ma jakieś przesłanie???
Czytaj: mój komentarz wyżej. Jest tam wyjaśnienie wszystkich zwrotek, bo mooll też miała pytania
Dom:Gryffindor Ranga: Redaktor Proroka Punktów: 1083 Ostrzeżeń: 3 Postów: 463 Data rejestracji: 08.03.10 Medale: Brak
Rozumiem! I nie uważam, że jesteś głupia!!! To jest taki wiersz przy którym trzeba się zatrzymać i głębiej zastanowić. Ciekawe, ciekawe. I oczywiście następne wiersze (jeśli się pojawią?) także skomentuje! Bardzo ciekawie piszesz.
PS. I oczywiście dziękuje za wyjaśnienie, bo wiersze każdy rozumie inaczej.
__________________
Dom:Gryffindor Ranga: Gajowy Hogwartu Punktów: 996 Ostrzeżeń: 0 Postów: 230 Data rejestracji: 25.07.10 Medale: Brak
Co chwilę widzę nowy komentarz to myślę "a co tam zobaczę, przeczytam". I dobrze, że to zrobiłam, bo gdyby nie nie poznałabym pięknych wierszy Maladie!
Nie będę się tu wypowiadać na temat rymów czy budowy... Ale przesłanie tych wierszy mnie urzekło.
Maladie napisał/a:
Możesz nie ufać nadziei własnej,
Możesz nie wierzyć nawet mnie.
Ale spójrz! Czyjaś ręka pomaga Tobie,
Kiedy powoli z powierzchni życia staczasz się...
To na przykład. Mi to się skojarzyło z osobą w depresji, która uważa, że życie jest złe i jest sama, całkiem sama... Nie wiem jak ty to widzisz, droga autorko, bo nie czytałam późniejszych komentarzy, żeby się nie sugerować. Ale jest to piękne, muszę ci to przyznać. Proszę pisz dalej, bo czuję, że stanę się fanką twojej poezji.
__________________
"Jest jedna rzecz, którą Bóg uwielbia: każe robić coś ludziom, którzy zarzekali się, że 'nigdy tego nie zrobią'." S. King "Podpalaczka"
Największa fanka starego Disneya i polskich wersji bajek
Kończąc poranną kawę
Podnosząc gorący kubek
Wylewając gorący napój
Na ciało co nigdy już nie poczuje
Ten wzruszył mnie do głębi. Poczułam to wszystko w środku. Niesamowite.
Nie zmarnuj swojego talentu i pisz, bo dobrze ci wychodzi.
__________________
truskawka
Pozrowinia dla: Lady Cat, Yoyo, Pyflame, Ta sama maggie, Maladie, Mooll, Silencia, Arya, Wióra, Tom Riddle, Hermionka, Lapa, Lori Lemonberry, Lady House, Lena Luna, Lily Potter, Buczek, Bloo, Aniutek96, Pandora, Deprimo Corfingo, Bonnie131, Malkontentka, Polami, Buka, Agnes Black, Imbecile, Ginny004, Robbotto, Ginny Ruda i Narciss.
No i oczywiście ukłony w stronę sprawiedliwej Czary.
Oraz dla wszystkich miłych użytkowników Hogsmeade.
Dom:Slytherin Ranga: Sługa Czarnego Pana Punktów: 1171 Ostrzeżeń: 0 Postów: 79 Data rejestracji: 31.08.10 Medale: Brak
Ty lepiej napisz książkę z wierszami!Tak,tak będzie najlepiej!
Osobiście uważam,że Twoje dzieła są naprawdę poruszające.Muszę podkreślić,że Twe starania sprawiły,iż nie umiem oderwać od nich wzroku i chyba nauczę się niektórych na pamięć.
Daję W za twórczość i pracę.
__________________
Jeśli czujesz w sobie
odwagę silną jak jad bazyliszka,wybierz Gryffindor.
Jeśli Twój spryt sięga rozmiarów Rogogona Węgierskiego,Slytherin to miejsce dla Ciebie.
Jeśliś mądry i cenisz to w sobie nade wszystko,Ravenclaw Ci się kłania.
Jeśli jesteś pracowity,jak skrzaty domowe,jeśliś pomocny dla innych,Hufflepuff chętnie przywita się z Tobą.
Dom:Ravenclaw Ranga: Opiekun Ravenclawu Punktów: 3691 Ostrzeżeń: 2 Postów: 516 Data rejestracji: 26.08.08 Medale: Brak
No dobra. Jakiś czas byłam strasznie zapracowana, przez co właściwie musiałam porzucić ołówek i pisać długopisem (czyli innymi słowy: pisać wypracowania zamiast Bazgrołów). Ale udało mi się na jeden wieczór wyrwać ze szponów nauki i coś naskrobać. Trzy pierwsze są trochę starsze (sprzed roku), a reszta napisana w ciągu minionego miesiąca. Ponumeruję teksty, bo trochę ich wrzucę i nie chcę, żeby ktoś się w nich pogubił.
1.Czerwona Ściana
Spójrz na Czerwoną Ścianę rozkoszy
O barwie tak nasyconej,
Że nigdy z niej nie zrezygnujesz.
Nawet wówczas,
Gdy już dowiesz się,
Że to Twój najcięższy grzech.
Spójrz na błękit Nieba!
Chcesz, aby i Twoja Ściana
Była tak czysta?
Przemaluj ją, nie czekaj!
On nie może robić wyjątków!
Nie zatrzyma się przy Twojej Ścianie
Przeglądając inne...
Szybko, zmień ją!
Zetrzyj tą czerwień!
Przecież ona razi w oczy i ciągnie w Dół!
Bierz pędzel do ręki!
Chyba, że wolisz zostać
Wśród Czerwonych Ścian...
2.Łata
Biała łata zaszyta
Zakrywa brak.
Naszywka lśni
I wspaniale pasuje.
Ale coś tu nie gra...
Łata nie zmieni faktu.
Czegoś tu brakuje,
Coś zginęło bezpowrotnie...
Przetarta dziura
To tylko wspomnienie,
Które ktoś chciał wymazać z pamięci.
Czy naprawdę wierzysz,
Że łata ukryje braki?
Czy ona zmieni przeszłość?
3.Szczyt schodów
Jak daleka jest ma droga do wieczności?
Wspinam się po stromych schodach
Już prawie widzę bramę!
Wystarczy lekki podmuch wiatru
I znowu ląduję na ziemi.
Nie chcesz mnie tam wpuścić?
Rozumiem.
Za dużo zła w mym życiu.
Ale Ty...
Przecież potrafisz wybaczać...
Pozwól mi wspiąć się na szczyt schodów!
I znowu grzech ściąga mnie w dół.
A przecież tak się staram!
Przecież mnie widzisz!
Nie bądź obojętny na moje wołania!
Kocham Cię!
Cisza.
Słychać kroki...
Trzask.
Brama się otwiera...
4.***
Trafiasz mnie w twarz mokrą szmatą.
Myślisz, że to muśnięcie aksamitem.
Jedwabnym pasem tniesz moją skórę,
żyletką z atłasu pogłębiasz me rany.
Nawet, gdy tylko próbujesz mnie dotknąć,
ściskasz me nadgarstki w żelaznym chwycie.
Uderzasz w twarz z miłości i krwi żądzą,
namiętnością zwiesz wszystkie bolesne chwile.
Wyciągasz rękę, ponownie chcesz wymierzyć raz,
lecz chwytam Twą otwartą dłoń,
sięgam po nóż leżący na kuchennym blacie.
Z czułością mówię: "Żegnaj, kochanie..."
5.***
Wilgotną dłonią łapię powietrze
Och, gdybym mogła odzyskać serce!
Krwawiąca rana niezagojona
Bez Twoich ramion na śmierć wystawiona.
Daj igłę i nić
Chcę sama tę dziurę zszyć
Choć i tak wypłynęło z niej tyle krwi,
że serce nie tłoczy już nowej.
Kropla po kropli
padają na podłogę
Nie zamienią się w kwiatów pąki
Wolę zachować trwogę
6.***
Rytmicznie uderzając głową w mur
biegnę przez spaloną słońcem ziemię.
Chcę myśleć, że słońce ją spaliło,
choć wiem, że krew zamieniła ją w popiół.
Spójrz na tę ziemię moimi oczami!
Zobacz to, co tylko mi i poległym było dane.
Obraz, którego nigdy nie wymarzysz,
bo jakże uboga jest Twa wyobraźnia.
Doliny zielone, błyszczące szmaragdem
Królewskie niebo błękitem malowane
Kształty kwiatów, o których nigdy nie zapomnę
Klucz białych kruków lecących w moją stronę.
Otwierasz oczy
i znów widzisz świat oblany krwią.
Wiesz już, że wystarczy jeden Twój ruch
i ponownie na niebie pojawi się tęcza.
7.***
Zamienię dom letniskowy
na małe mieszkanie
To pomysł, wiem, szalony
I w drewnie kołków ciosanie.
Cztery małe kąty,
spokojne, znane, moje.
Pokoje to tylko prostokąty,
ale jednak nie Twoje.
Po co mi wielka przestrzeń?
Puste ściany, przepych, bogactwa?
Wystarczy mieszkanie małe
Mój własny prywatny Izrael.
8.***
Linia cienka łączy nas ze światem.
Sznurek, nitka, żyłka
Cienka, cieniutka, cieniuteńka
Przetniesz ją nożyczkami.
Wystarczy jeden Twój ruch
Jedno drgnięcie nadgarstka
Każda linia pęknie
Życia smak przetniesz na pół
Serce moje bijące znów moknie...
9.***
Ciągle mnie rani.
Czasem ona o mnie zapomina,
Ale w końcu ma swój sposób na inne życie
W którym nie ma miejsca dla mnie.
Nie jestem jednak sam
Mam kogoś - towarzyszkę
Co siostrą mi jest lustrzaną
A mój pseudonim to kapeć
10.***
Przedmiotem jestem żadnym.
Zwierzęciem zresztą też nie.
Nie myślisz o mnie jak o człowieku,
a przecież jesteś częścią mnie.
Czasem spokojna bywam,
Czasami ponosi mnie
Wtedy złośnicą się staję.
Emocją jestem więc.
11.***
Widziały Twe oczy śmierć po raz wtóry.
Rozgniecione serce skopane butem.
Rozpłaszczone, staranowane przez Ciebie.
Widziały Twe oczy mękę po raz wtóry.
Ręce w ogniu nienawiści palone.
Oderwane od ciała, poparzone.
Widziały Twe oczy miłość po raz wtóry.
Oczy pełne żaru i namiętności.
Ukryte pod falą pożądliwych rzęs.
Widziałeś tyle emocji po raz wtóry.
Znów kogoś zabiłeś, zraniłeś, rozkochałeś w sobie.
Wszystko po to tylko by zaistnieć
I pokazać nam jak zimny jest ten świat.
Wiem, że trochę się tego nazbierało, ale mam nadzieję, że ktoś choć spojrzy na te moje "wypocinki"...
Edytowane przez Maladie dnia 27-10-2010 14:03
Dom:Gryffindor Ranga: Mugol Punktów: 4 Ostrzeżeń: 2 Postów: 1,044 Data rejestracji: 03.09.10 Medale: Brak
Piękne, Aniu!
Każde ma swoje przeznaczenie, które ty w swoich wierszach przekazałaś.
Bardzo mnie się podoba ósemka. Taka realistyczna.
A dziewiątka jest jakaś dziwna, taka jakby pisana w pośpiechu. Ale nie zmienia to faktu, że piszesz naturalne, realistyczne teksty. Bez trudu zostałabyś poetką.
Przy tych wierszach trzeba się skupić i zrozumieć całe przesłanie, a ty to przesłanie przekazujesz w prostych słowach - to klucz do sukcesu!
Dom:Gryffindor Ranga: Książe Półkrwi Punktów: 2276 Ostrzeżeń: 2 Postów: 537 Data rejestracji: 16.03.10 Medale: Brak
I co tu dużo mówić? Anka po prostu umie pisać i nie sądzę, żeby ktoś w to wątpił.
Nie umiem wybrać najlepszego wiersza. Najbardziej zapamiętałam chyba 4. Podoba mi się w nim dosłownie wszystko. Kojarzy mi się z krzywdą, którą pijany mąż wyrządza żonie maltretując ją i dzieci, a kiedy trzeźwieje przeprasza, mówi, że kocha... Kobieta w wierszu jest mądra. Wie, że to błędne koło i odchodzi. To takie moje pierwsze skojarzenie. Uderzasz w twarz z miłości i krwi żądzą,
namiętnością zwiesz wszystkie bolesne chwile.
Jeszcze ostatni tekst. Utkwił mi w pamięci, bo jest strasznie prawdziwy, zgadza się z tym, co właśnie dzieje się obok obok mnie. Niedojrzali ludzie bawią się uczuciami, łamią serca, urządzają zakłady, wykorzystują, szpanują przed znajomymi i wydaje im się, że są tacy fajni. Właśnie. Wydaje im się.
A tą linijeczkę ustawię sobie na opis na gygy jeśli pozwolisz, bo jest w niej eee... po prostu coś w sobie ma: Klucz białych kruków lecących w moją stronę.
Zdaje się, że w 6 w drugiej strofie w drugim wersie zamiast "czo" powinno być "co", ale to tylko machnięcie przy przepisywaniu. ; )
A na deser dziewiątka. Zdaje się, że wszystko na opak zrozumiałam, albo nie zrozumiałam nic. To miał być żartobliwy wierszyk czy po prostu nie dostrzegam głębokiego sensu?
Nie wszystko dobrze rozumiem, niektóre słowa na bank odebrałam źle, innych kompletnie nie zrozumiałam, ale kilka rzeczy do mnie dotarło i to się liczy.
Ann, niech Cię dalej wen nawiedza. Dużo wolnego czasu Ci życzę. Wstawiaj tutaj swych "bazgrołów" jak najwięcej. ; *
__________________
Śmierć moja zwabiła wiatr w niedomknięty słoik
Potem śmierć zasiała mak - wiatr się ukoił
Ten wiatr - on do kolan jej padł.
Dom:Ravenclaw Ranga: Pięcioroczniak Punktów: 347 Ostrzeżeń: 1 Postów: 102 Data rejestracji: 21.09.10 Medale: Brak
UWAGA UWAGA! Przyszedł muchrok! I jest zachwycony twórczością Annnn...ni.
Zauważyłam, że w każdym wierszu poruszasz podobne problemy.
Problemy życia i śmierci, problemy emocjii, wspomnień, czynów i uczuć...
1.Czerwona Ściana
Bardzo ciekawie opowiedziałaś tutaj problem, pomysł był świetny, jednak wykonanie trzeba by było jeszcze wyszlifować. Nie wiem jak, musiałabym się zastanowić (a po dzisiejszym szkolnym dniu mój mózg jest już wyprany do granic możliwości).
2.Łata
Ten strasznie mi się spodobał. Był niesamowity! Cudowny! Olśniewający!
Sama łata, zwykła rzecz. Łata w tym wierszu, to nie rzecz, a... w pewnym sensie emocje, odczucia, pragnienia...
3.Szczyt Schodów
Ojej, ojej. To było wzruszające.
Najbardziej podobał mi się koniec.
Uważam jednak, że mogłaś dodać jeszcze jedną strofkę, bardziej oddającą samo wchodzenie na szczyt.
Wiersz byłby pełniejszy.
4.***
Jedyne co o tym wierszu powiem, to !
Blublsjikushnankekulij... !!! <- niesamowite uczucie wzbudził on we mnie.
5.***
<Gwiżdże z podziwem>
Tiutiutiu... Wow.
Dyrastycznie, a zarazem delikatnie (jak to możliwe!?) opisujesz tutaj problem. I znów to samo. Znów na końcu, na końcu, na końcu to coś, co nadaję twym wierszom magii.
Podziwiam.
6.***
Ten był jednym z tych gorszych (czyli tych które osiągnęły 99,9/100 pkt). Mniej (o jedną setną) mnie poruszył od inych, lecz zrozumiałam samą jego idee.
7.***
Jak to muchorki mówią: niamniamniamniamniam!*
________________
*W języku bardziej ludzkim oznacza to wielkie zadowolenie. Muchorki wypowiadają te słowa zawsze z uśmiechem na ustach.
8.***
I cóż mam ci powiedzieć!? Ten także, tak jak szóstka, osiąga 99,9 pkt.
Nie wiem czemu, po prostu takie są moje uczucia gdy go czytam.
9.***
Wiesz, pomysł naprawdę świetny.
Tylko to ostatnie zdanie tak się nie wpasowywuję w resztę wiersza. Musisz nad nim popracować.
Bo wyobraź sobie.
Mówię pięknie np. oooo... (hmmmm, o czym?) o nie spełnionej miłości.
I na końcu dodaję:
Jednak mam kogoś - przyjaciela,
Co w smutku mnie pociesza.
Co zjawia się kiedy chce, i kiedy ma ochotę.
A mój pseudonim, to odbicie lustrzane.
Coś nie-teges, nie???
10.***
Bardzo fajnie, tylko dwie uwagi:
Przedmiotem jestem żadnym.
Zwierzęciem też nie.
Nie myślisz o mnie jak o człowieku,
a przecież jesteś częścią mnie.
Czasem spokojna bywam,
Czasami ponosi mnie
Wtedy złośnicą się staję.
Emocją więc jestem
Pierwsza: Kiedy jest o, ten kawałek: Przedmiotem jestem żadnym.
Zwierzęciem też nie.
To ta druga linijka jest za krótka w stosunku do pierwszej. Mrzesz dodać na końcu coś w stylu; zresztą, przecież... Nie wiem.
Druga:
Wtedy złośnicą się staję.
Emocją więc jestem.
Czy nie lepiej by brzmiało; Wtedy złośnicą się staję.
Emocją jestem więc.
11.***
Hmmmm... powiem jedno: niamniamniamniamniam!
________________________
Sumując; JEDNO WIELKIE NIAM! (niamniamniamniamniam)
__________________
"Hogsmeade.pl" is in no way affiliated with the copyright owners of "Harry Potter", including J.K. Rowling, Warner Bros., Bloomsbury, Scholastic and Media Rodzina.
Administratorów: 8
(niezbyt rozgarniętej, więc wypowiedź ma cechy chaotyczne):
