Jestem osobą, która nie potrafi utrzymać przy sobie pieniędzy, które ma w portfelu. Nie powinno to dziwić, biorąc pod uwagę fakt, że "na książki jestem pies, a nawet mól", a w zwyczaju mam częste włóczenie się po księgarniach. I jak mam nie wydać tych kilkudziesięciu złotych, skoro niemal zawsze znajdzie się jakaś książka, która perfidnie patrzy na mnie z półki i woła, żeby ją kupić, no jak? Mimo swej żelaznej woli, zwykle nie mogę się oprzeć i wychodzę z księgarni z nową książką w torebce, a portfelem odrobinkę lżejszym. Cierpię również na ów zabawny syndrom, który powoduje, że 100zł w dziesięciozłotówkach rozejdzie się dużo szybciej niż gdyby było w jednym banknocie.

Jednak, jeżeli jestem w posiadaniu większej kwoty, którą zachomikuję sobie na koncie, potrafi ona przeleżeć sobie wygodnie w oczekiwaniu na odpowiednią porę. Tak było z pieniędzmi ze stypendium oraz zarobionymi przy opiece nad dziećmi. Z dzieciństwa pozostał mi nawyk wrzucania drobniaków do skarbonki, w tej chwili jest to nie świnka a żyrafa. Po pieniądze z konta sięgam zwykle, gdy chcę kupić bilet na koncert lub wybrać się na jakiś wypad ze znajomymi.

Za jakąś pokrętną formę oszczędzania można uznać to, że nagminnie zostawiam mniejsze lub większe sumy w torbach, torebkach, spodniach, kurtkach, więc czasem wystarczy przejrzeć te dawno nieużywane, aby być bogatszym.