Wreszcie się zdecydowałam dodać rozdział, zajęło mi to sporo czasu, tym bardziej, że napisałam go już dawno temu Dziękuję mojej Becie ( ;* ) No i życzę miłego czytania i proszę o szczere komentarze

ROZDZIAŁ X

Wizyta w pokoju

Wiedziała, które dormitorium jest jego. A teraz nadarzała się najlepsza okazja, aby przeszukać jego pokój. Mogłaby dowiedzieć się ciekawych informacji. Po cichu wyszła z łóżka, ubrała się w szlafrok i wyszła z dormitorium. W pokoju wspólnym nie było nikogo. Na szczęście wyglądało na to, że już wszyscy śpią. Już miała nacisnąć klamkę do drzwi pokoju Draco, gdy nagle usłyszała rechotanie po drugiej stronie. Skierowała się w kierunku, skąd dobiegał żabi śmiech.
- Ten idiota, Malfoy zjadł wszystkie te czekoladki! Wszyściusieńkie, rozumiesz?! Co za palant. - Mówił chłopak wciąż się śmiejąc. W Debby zawrzała złość. A więc to on go otruł! Postanowiła jednak trzymać emocje na wodzy, przecież mogła się dowiedzieć ciekawych rzeczy... Przede wszystkim musiała się dowiedzieć, co było w tych przeklętych łakociach. Obiecała sobie, że gdy chłopak wyjawi sekret, jakim są składniki mieszanki, pokaże mu, co znaczy doskonały prawy prosty.
- Hahahah! Żartujesz?! Co za idiota! Myślałem, że skoro jest nadziany to nie głoduje i ma słodyczy wystarczająco dużo, aby się najeść. Jego żarłoczność mu zaszkodziła i dobrze mu tak. Przekona się, że łakomstwo nie popłaca. - Odpowiedział drugi chłopak. Nagle do rozmowy włączyła się trzecia osoba. Również chłopak.
- A tak właściwie, to co to były za czekoladki? - Zapytał wyraźnie zaspany.
- No jak to jakie!? To były czekoladki z eliksirem...
- Pike! Co ty tu u licha robisz?! W tej chwili marsz do łóżka inaczej będę zmuszony odebrać Slytherinowi punkty! - usłyszała głos profesora Snape'a wyraźnie rozbawionego całą sytuacją - I ogłoszę wszystkim, że to dlatego, że przyszłaś pomścić swojego chłopaka... - dodał z wrednym uśmieszkiem na twarzy.
- A pan co tu robi?! Przyszedł pan podrzucić swoim wychowankom kolejną porcję trującego eliksiru?! - wykrzyknęła Deborah, zanim zdążyła się opanować. Była wściekła na profesora. Przez niego nie dowiedziała się jaki eliksir dodany był do tych czekoladek! Snape już otwierał usta, aby się odgryźć małolacie, albo, co bardziej prawdopodobne, odebrać Slytherinowi punkty. Debby szybko oceniła sytuację. Wiedziała, że jeżeli teraz zostanie, może się to dla niej źle skończyć. Musiała powstrzymać się przed skomentowaniem miny profesora, wziąć nogi za pas i uciec do dormitorium dziewcząt, gdzie profesor nie miał wstępu. Szybko wskoczyła do łóżka i owinęła się w ciepłą pościel. Zasnęła natychmiast. Śniło jej się, że z czymś walczy. Miała do dyspozycji tylko różdżkę. Z niewiadomych powodów nie mogła zadawać ciosów bez użycia magicznego patyka. Przegrywała. Wiedziała, że była dobra z Zaklęć, ale tam nie uczyli jak się bronić. Przynajmniej na jej poziomie. Musiała sama się nauczyć jak powinna się bronić i jak powinna walczyć. Rankiem, gdy się obudziła, zanotowała sobie w pamięci, aby pójść do biblioteki i sprawdzić wszystkie zaklęcia. Ćwiczyć będzie na Błoniach w jej ulubionym miejscu, gdzie nikt jej nie przeszkodzi. No chyba, że ten nieznośny Nathan znowu będzie za nią łaził. Wyglądało na to, że zawarli chwilowy pokój, ale on z niewiadomych powodów nie dawał jej spokoju. Wiedziała, że powinna była coś z tym zrobić, ale nie wiedziała do końca co. Chciała mieć przyjaciela, ale oczywiście nie przyznawała się do tego. Uważała, że doskonale radzi sobie sama, lecz jednak podświadomie wiedziała, że potrzebuje takiej osoby, której będzie mogła się wygadać. Nienawidziła siebie za to. Ostatnie dni w szkole budziły nieznane jej dotąd uczucia. Nie mogła dać się ponieść emocjom, musiała być sobą. Waleczną i bezlitosną Deborah. Wyszła z łóżka, kierując się do łazienki, kiedy coś przykuło jej wzrok. Koperta. Debby serce szybciej zabiło. Martwiła się, że mogę chcieć się jej pozbyć. Ale ona do tego nie dopuści. Pospiesznie podniosła białą kopertę ze stolika i wyciągnęła z niej list. Był krótki i zwięzły.
NIE WĘSZ, TO NIE TWÓJ INTERES.
Debby doskonale wiedziała, o co chodzi nadawcy. Podejrzewała któregoś z uczniów, których wczoraj podsłuchała. Tylko skąd oni wiedzieli, że tam jest? Tego nie potrafiła sobie wytłumaczyć. Z wściekłością zmięła kartkę i rzuciła ją w kąt pokoju. Następnie poszła na śniadanie do Wielkiej Sali, ponieważ głód zaczął jej doskwierać. Stwierdziła, że płatki i sok są idealnym sposobem na zaspokojenie głodu. W pomieszczeniu panował nieznośny hałas. Dziewczynka postanowiła szybko zjeść i udać się na lekcje Eliksirów. Nie mogła się spóźnić, inaczej profesor Snape nie da jej żyć. Lubiła się z nim kłócić, ale obecnie jej głowę zaprzątało co innego. Nie miała najmniejszej ochoty zaprzątać sobie głowy głupimi ripostami profesora Eliksirów. Gdy zjadła, wyszła z Sali wpadając przez przypadek na jakiegoś trzecioroczniaka. Chłopak był Puchonem. W dodatku niezbyt inteligentnym. Z pośród czterech domów, Slytherin był najbardziej odizolowany od całej reszty. A reszta domów po prostu go nienawidziła. Ślizgoni też nie mieli wielkiej ochoty nawiązywać przyjaźni między domami, toteż pytanie Puchona ją nieco zaskoczyło.
- Nic ci nie jest? - Małolata patrzyła się na niego z otwartymi ustami, ale szybko się opamiętała i unosząc wysoko podbródek odeszła, obdarowując chłopaka wyniosłym spojrzeniem. Młodzieniec widząc jej minę skrzywił się i ruszył dalej. Debby po raz kolejny ucieszyła się, że jest Ślizgonką. W innym przypadku musiałaby się zadawać z takimi wielce "inteligentnymi" osobami, jak ten chłopak.
Deborah siedziała w bibliotece i myślała co zrobić, żeby się dowiedzieć, co ci dwaj chłopcy dodali do czekoladek Malfoya. Nie mogła tego tak zostawić. Do działania jeszcze bardziej zmotywował ją ten list, który nie był podpisany, a jednak była pewna, że dostała do od Snape'a. Postanowiła za wszelką cenę dowiedzieć się wszystkiego, co dotyczyło Draco, tajemniczego listu i czekoladek. Musiała. Nie rozumiała, dlaczego Ślizgon otruwa Ślizgona! Jeszcze jakby w tą sytuację była zamieszana osoba z innego domur30; byłaby w stanie to pojąć. Rywalizacja między domami, chęć pokazania innym, że Ślizgonów, słynących ze sprytu, da się przechytrzyć i tak dalej. No ale po raz kolejny pytała sama siebie. Dlaczego Ślizgon, Ślizgona?! Nie mieściło jej się to wszystko w głowie. To było po prostu nielogiczne i głupie! Potrzebowała kogoś, kto bez problemu może przebywać w dormitorium chłopców... Kogoś, zaprzyjaźnionego. Do głowy przychodził jej tylko Nathan. Ale dobrze wiedziała, że to zły pomysł. Po pierwsze, nie ufała mu w stu procentach, a po drugie nie chciała go w to wciągać. Nathan był słaby. Gdyby ktoś go przycisnął, wszystko by wygadał. Nie pozostało jej nic innego, jak ruszyć tyłek i samej się zaprzyjaźnić z tymi wielce inteligentnymi, człekopodobnymi osobnikami. Gdy tylko Draco wyzdrowieje, będzie musiał się jej słono odpłacić, za to, jak bardzo się poświęcała, żeby się dowiedzieć, czym go otruto. Wstała z krzesła, wzięła stos książek i ruszyła długimi schodami do pokoju wspólnego Ślizgonów. W zamku było ciemno. Świeciło się tylko parę świec. Zasiedziała się w tej bibliotece i o ironio, doszła do wniosku, że ostatnio cały swój wolny czas spędza właśnie tam. Obiecała sobie, że gdy tylko sprawy się wyjaśnią, zmieni to. Tęskniła za swoim ulubionym sportem i to bardzo. Tu, w Hogwarcie, rzadko biegała, natomiast w przytułku codziennie. Lubiła czuć wiatr we włosach i adrenalinę we krwi, gdy biegła coraz szybciej i coraz bardziej oddalała się od budynku, w którym mieszkała i w którym spędziła praktycznie całe swoje życie. Kiedyś słyszała, że trafiła tu, gdy miała trzy lata, ale ona nie pamięta i nie wyobraża sobie życia, w którym nie mieszkałaby w przytułku. Co prawda była kilkukrotnie adoptowana, ponieważ przyszłych rodziców zachwycała jej aparycja, jednak po jakimś czasie jej opiekunowie z powrotem oddawali ją do bidula. Nie mogli znieść jej zachowania. Oni chcieli z niej zrobić grzeczną dziewczynkę, ale ona chciała za wszelką cenę być sobą...

ROZDZIAŁ XI
Spotkanie

Czasem miała ochotę uciec od tego wszystkiego. Jednak niezależnie od tego, jak bardzo oddalała się od budynku, zawsze wracała. Nie chodziło o to, że była jakoś specjalnie przywiązana do tego miejsca, albo konkretnej osoby. Chodziło o wygodę. Gdyby nie wróciła, sama musiałaby zdobywać pokarm - nie żeby porcje w przytułku były jakoś specjalnie duże, ale to zawsze coś. Musiałaby również cały czas uciekać. Gdyby to jakikolwiek inny podopieczny uciekł, wychowawcy by się tym nie przejęli. W końcu już nie raz tak się zdarzało. ''Mniej gęb do wykarmienia, mniej problemów'' - to było motto pracowników przytułku. Natomiast jej by nie popuścili, chociażby dla samej zasady. Zbyt wiele krwi im napsuła. Zbyt wiele nocy przez nią nie przespali. Zbyt wiele złego narobiła. Oni jej nienawidzili. Nie chciała wracać do tych ludzi. Czuła, że jest od nich lepsza, bo w końcu jest czarownicą. A oni... zwykłymi mugolami. Teraz to ona miała nad nimi przewagę. To ona za jednym machnięciem różdżki mogła ich zabić, a oni nie będą mogli tego w żaden sposób powstrzymać. Wiele słyszała o zaklęciach niewybaczalnych. Chciała się ich nauczyć, pragnęła tego. Tych i jeszcze innych. Była sprytna. W końcu nie bez powodu jest w Slytherinie. Jakoś wykombinuje, w jaki sposób dostać się do Działu Ksiąg Zakazanych. Miała przeczucie, a raczej była pewna, że wszystko, czego potrzebuje, będzie właśnie tam. Nie przychodziło jej do głowy żadne inne miejsce, gdzie takie zapiski mogłaby znaleźć. Zaczęła kombinować w jakie sposób można by się dostać do tych ksiąg, choć nic sensownego nie przychodziło jej do głowy. Idąc tak zamyślona, potknęła się i przewróciła. Spojrzała za siebie. Jakiś wielki kamień leżał na schodach. Mogło go przynieść tylko jedne stworzenie - Irytek. No tak - pomyślała - zaraz zjawi się tu Filch. I nie musiała dług czekać. Filch i jego kotka zjawili się natychmiast.
- Co to za hałas?! - wykrzyczał starzec. Debby podniosła się. - Kto jest na korytarzu?! - krzyczał dalej woźny.
- Ja. Bo co? - odpowiedziała dziewczyna. Filch stanął jak wryty. Przez chwilę nie mógł wydusić z siebie słowa. Pierwszy raz ktoś odzywał się do niego takim tonem. I jeszcze postawa małolaty. Debby stała pewnie i biło od niej zdecydowanie. Mężczyzna nie wiedząc, jak zareagować, zaczął wykrzykiwać w niebogłosy:
- Uczeń na korytarzu! Uczeń na korytarzu! - na te słowa Deborah przewróciła oczami.
- Płci pan nie odróżnia? Poza tym, panie nie wydzieraj się tak, bo nieboszczyków pan obudzisz! - odpowiedziała kręcąc głową w geście dezaprobaty.
- Uczeń na korytarzu! - Filch nie zwracając uwagi na słowa dziewczyny, dalej kontynuował swoje wrzaski. Małolata po raz kolejny przewróciła oczami.
- A ten dalej swoje. - Mruknęła pod nosem. Niespodziewanie ni stąd ni z owąd, pojawił się profesor Dumbledore. Debby wykorzystując cały swój urok, uśmiechnęła się promiennie mówiąc:
- Właśnie szłam do swojego dormitorium kiedy... - tu spojrzała wymownie na woźnego - pan Filch usłyszał, że idę... no a jego reakcję to na pewno profesor usłyszał...
- Owszem, panno Pike. Panie Filch, proszę wrócić do siebie. Ja się zajmę tą uczennicą - rzekł, podkreślając ostatnie słowo i uśmiechając się do Debby. Woźny posłusznie odszedł, mamrocząc coś pod nosem. Małolata chciała pójść w jego ślady, więc uczyniła kilka kroków w stronę swojego dormitorium, kiedy dyrektor chrząknął znacząco:
- Panno Pike zapraszam do swojego gabinetu. - Ups - pomyślała dziewczynka. Trochę się przestraszyła. Dyrektor Dumbledore dał jej wyraźnie do zrozumienia, że słyszał jak zwracała się do woźnego. Wiedziała, że jej zachowanie w oczach innych było karygodne, ale uważała, że Filchowi należała się nauczka. Przy każdej okazji pokazywał jak bardzo nienawidzi uczniów. Deborah postanowiła, że jeżeli tylko profesor nie wyrzuci jej ze szkoły, to będzie uprzykrzać życie woźnemu na wszystkie możliwe sposoby. Dumbledore wypowiedział hasło i przeszli obok gargulca. Krętymi schodami doszli do gabinetu dyrektora. Deborah nie była tu po raz pierwszy.
- Usiądź. Napijesz się czegoś? - zapytał. Debby w odpowiedzi pokręciła głową. Dyrektor nalał sobie soku dyniowego i usadowił się wygodnie w swoim fotelu.
- Deborah, wiesz, że nie wolno o tak później porze wychodzić ze swoich pokojów. Powinnaś być w tym momencie w lochach. Co robiłaś na korytarzu? - zapytał spokojnie.
- Już panu mówiłam - odparła cierpliwie uczennica - wracałam do pokoju wspólnego.
- A gdzie byłaś? - Deborah uznała, że dyrektor był wścibski. Jej sprawa, gdzie chodziła. Dumbledore widząc jej minę, zaśmiał się serdecznie.
- To nie tak, że chcę Cię kontrolować. Po prostu ciekawi mnie co robi uczennica pierwszego roku, o tak późnej godzinie poza pokojem wspólnym.- Debby uśmiechnęła się zgryźliwie.
- Uczy się - odpowiedziała, na co dyrektor uśmiechnął się ciepło.
- Dobrze, Mała... Możesz odejść. - Rzekł Dumbledore.
- Mała to twoja... - małolata już miała na języku kolejną ripostę, jednak zrezygnowała z wypowiedzeniem jej. - Ehh... nie ważne. To ja już jednak pójdę. Dobranoc dyrektorze.
Na jej słowa Dumbledore wybuchnął serdecznym śmiechem i życzył jej dobrego snu. Dziewczynka go zadziwiała. Było w niej tyle charyzmy, zadziorności i hartu ducha, że aż miło popatrzeć. No i trzeba przyznać, że umiała zadbać o swoje. Dobrze wiedziała co chce osiągnąć. Od samego początku ją polubił. Zanim ją poznał, obawiał się, czy przyjęcie jej do Hogwartu to dobry pomysł, miał co do tego spore wątpliwości. Teraz jednak wiedział, że dobrze postąpił.
Deborah wychodząc z gabinetu, odetchnęła z ulgą. Cieszyła się, że profesor Dumbledore nie wyciągnął żadnych konsekwencji. Pospiesznie wróciła do swojego dormitorium, uważając aby po drodze nie spotkać swojego ulubionego woźnego - Filcha. Była bardzo zmęczona, więc zasnęła niemal od razu.
***
- Debby! Wstawaj! No ruszaj się! - krzyczał ktoś w oddali. Dziewczynka niechętnie otworzyła oczy. Nad nią stały trzy współlokatorki. Gdy tylko zauważyły, że otworzyła oczy, wykrzyknęły chórem:
- Profesor Snape wzywa Cię do swojego gabinetu! Kazał ci przyjść jeszcze przed lekcjami. Prosił, abyś się pospieszyła.
- Taa... prosił...- mruknęła pod nosem. Wezwanie do gabinetu Snape'a oznaczało kłopoty. Deborah mimowolnie się skrzywiła. Nie miała ochoty na durnowate wizyty u Mistrza Eliksirów. Powoli wstała i niechętnie podreptała do łazienki. Pomimo tego, że dopiero co wstała, była bardzo zmęczona i śpiąca, a sama myśl o tym, że już za chwilę będzie musiała wpatrywać się w świdrujące oczy Snaper17;a, przyprawiała ją o mdłości. Zamierzała najpierw pójść do wychowawcy, jednak po chwili namysłu, stwierdziła, że lepiej będzie jeżeli wpierw zje śniadanie. Nie miała pojęcia jak długo będzie musiała siedzieć z profesorem w gabinecie, ale była pewna, że nie chce iść na lekcje głodna. Wchodząc do Wielkiej Sali poczuła zapach świeżej jajecznicy i soku dyniowego. Usiadła do stołu i nałożyła sobie na talerz dużą porcję jajecznicy. Jadła powoli, sącząc sok dyniowy. Nigdzie jej się nie śpieszyło, a już na pewno nie do gabinetu Snape'a. Dotarła na miejsce spotkania na pół godziny przed rozpoczęciem zajęć. Niechętnie zapukała do drzwi, a gdy usłyszała polecenie "wejść" nieśpiesznie wkroczyła do gabinetu. Severus jak zwykle miał tłuste włosy i przyodziany był w czarną szatę, natomiast po jego ustach błąkał się sarkastyczny uśmiech.
- No wreszcie, Deborah. Czyżbyś nie zrozumiała mojego polecenia? Miałaś przyjść natychmiast. Minęło dokładnie 45 minut odkąd wyszłaś z pokoju wspólnego. Następnym razem, dokładniej wypełniaj moje polecenia.