---

"Brazylijski serial już nie cieszy jak kiedyś...




Postanowiłam założyć temat z potterowską telenowelą. Dziwnie brzmi? Wiem! Tak palnęłam. Proponuję prowadzić zapisy. Kto chce pierwszy?

1. Fabuła parta musi zgadzać się z poprzednim.
2. Na początku każdego odcinka musi pojawić się "W poprzednim odcinku".
3. Jeden odcinek nie może być dłuzszy niż 3 strony w Wordzie TNR 12 i nie może byc krótszy niż 1 strona.
4. TO MUSI BYĆ TELENOWELA!
5. Lista "pisarzy" będzie prowadzona W TYM poście.
6. Termin na napisanie odcinka 1 tydzień od pojawienia się poprzedniego. Jesli autor nie jest w stanie napisac odcinka na jego miejsce wskakuje kolejny z listy. Prosimy o różnych problemach informowac na PW.

Myślę, że to wszystko. Jeśli coś mi się przypomni to uzupęłnię posta. Proszę tez userów o wyrażenie zdania na ten temat.


Jest ktoś chętny?

( Nie wiem czy post nie powinien pojawić się w "Zabawa")





1. ~Rock_Idiot - 23- 25 pażdziernika

2. Temeraire - 1 - 3 listopada

3. Dimirilla - 19 - 21 listopada

4. Red Crayon - 28 - 30 listopad

5. Lady_Van_Tassel - 7 - 9 grudnia - Niestety nic z tego nie będzie. Lady omijamy.

6. Kate_Black - 16 - 18 grudnia

7. Peepsyble - 25 - 27 grudnia

8. Vampirzyca - 3 - 5 stycznia

9. Hermione_Granger - 12 - 14 stycznia

10. Onomatopeja - 21 - 23 stycznia

11. Temeraire - 30 stycznia - 1 lutego Grrr... Kolejny niewysłany tekst.

12. Veronic Riddle - 8 - 10 lutego

13. Taka jedna - 17 - 19 lutego

14. Vampirzyca - 26 - 28 lutego

15. Peebsyble - 7 - 9 marca

---

Uhm. To samo było na mirrielu, czyż nie? Różdżkofeta I,II i III.

Mimo wszystko w to wchodzę. a co mi tam ^^. Proszę numerek. Mogę być pierwsza. Takie cuś Wam zrobię, o.

---

Ja też bym chciała!
Wyjątkowo wspaniałego talentu nie mam, ale co mi tam;)
Ja też poproszę o numerek:D

---

Ekhm. Takie zapisy można zrobić przez PW. Jak obiecała Taka Jedna:



więc obejdzie się bez niepotrzebnych ustaleń na forum. Temat blokuję do 10 października - czyli daty pierwszego odcinka.

P.S. Proponuję zrobić także minimum odnośnie długości tekstu.

___________________
Temat odblokowany. Wszystkie posty do pierwszej części będą traktowane jako spam.

---

Tamdaradam! Mam przyjemnośc przedstawić pierwszy odcinek z serii "To co tygryski lubią najbardziej". Autorką pierwszego odcinka jest Rock_Idiot. Bardzo dziękujemy jej za poświęcenie swojego cennego czasu dla naszego głodu telenowel Potterowski. Mam nadzieję, że odcinek się spodoba.


Harry bezmyślnie patrzył w sufit, pod którym błąkały się szare smużki. Ginny oparła głowę o jego szeroką, nagą pierś i wydmuchiwała kształtne kółeczka z dymu. Spojrzała na Pottera i westchnęła. Po trawce Harry zachowywał się jak wyjątkowo tępy labrador, który przed chwilą dostał kijem bejsbolowym w potylicę. Jednak był przystojny i bogaty, więc mogła mu wybaczyć ten nałóg. Zastanawiała się, jak mu powiedzieć, że będzie ojcem... Choć jest możliwe, że nie biologicznym. W końcu to on pierwszy zaczął ją zdradzać, więc ona też zasługuje na jakieś "skoki w bok"! Zawsze przecież jest to jakieś urozmaicenie.
Harry spojrzał na nią, a jego zielone oczy w kształcie migdałów zalśniły.
- Co powiesz na jeszcze jedną rundkę? - zapytał.
Ginny uśmiechnęła się szeroko. Jasne, że nie ma nic przeciwko.

* * *



W tym samym czasie...
Ron zrobił unik w ostatniej chwili. Piękny, jasnoniebieski wazon uderzył w ścianę i roztrzaskał się, zostawiając mokrą plamę na ślicznej tapecie w japońskie wzory.
W całym pokoju "walały się" szczątki po porcelanowych talerzach, ceramicznych figurkach i glinianych doniczkach.
Sprawczynią tego bałaganu była Hermiona, żona Weasleya. Stała na środku salonu w satynowym szlafroczku. Jej niepokorne włosy sterczały na wszystkie strony. W ręce trzymała ciężką, kamienną figurkę przedstawiającą małpę.
- Kochanie, możesz sobie zrobić tym krzywdę... Sobie, albo komuś innemu - zasugerował Ron.
- Na przykład tobie? - prychnęła kobieta - Krzywda ci się nie stanie, o ile odwołasz to zebranie. Co ty sobie w ogóle myślisz?! Rozumiem, że teraz jesteś ministrem, więc sytuacja nieco się zmieniła, lecz nadal jesteś ojcem! Dzieci cieszą się na ten wyjazd od dwóch tygodni, wyjeżdżamy jutro, a ty informujesz mnie, że nie możesz jechać?!
- Hermi, mówiłem ci, że pojutrze do was dołączę... Przecież nic się nie stanie!
Ron próbował dodać coś jeszcze, ale wrogie spojrzenie żony pohamowało tą chęć.
Hermiona zastanowiła się chwilę po czym podeszła do drzwi i otworzyła je z rozmachem. Za nimi stały pokojówka i kucharka.
- Brukowce są w kioskach po dwa sykle! - krzyknęła pani Weasley.
Kobiety uciekły w popłochu.

* * *


W księgarni "Esy i floresy" panowało zamieszanie. Podekscytowany tłum próbował przecisnąć się do stoiska ustawionego w centrum sklepu. Każdy z czytelników miał przy sobie książkę barwy indygo, na której błyszczały litery układające się w słowa:
"Ględatek niepospolity - wystarczyło uwierzyć.
Luna Lovegood"
Fotoreporterzy takich gazet jak "Proroka Codzienny" i "Czarownica" na zmianę zadawali autorce książki pytania.
- Dlaczego właśnie ględatek? - zapytała pulchna czarownica, niepokojąco podobna do Dolores Umbridge.
- Och! Mój ojciec całe życie próbował udowodnić ludziom o ciasnych umysłach istnienie tej istoty, jednak nie udało mu się to... Lecz ja postanowiłam kontynuować dzieło jego życia i wydaje mi się, że jest on teraz ze mnie dumny - odpowiedziała Luna, a w jej oczach zalśniły łzy.
- Czy to jest powód, dla którego zadedykowałaś książkę Ksenofiliusowi Lovegood? - pytanie zadał wysoki, młody czarodziej z plakietką "Prorok Codzienny".
- Aż tak trudno się tego domyślić? - zapytała zdziwiona pisarka.
Tłum zaśmiał się. Każdy z zebranych cieszył się w duchu, iż nie jest na miejscu młodzieńca.
- Dobrze, koniec pogaduszek, rozpoczynamy podpisywanie książek - krzyknął właściciel księgarni i klasnął w pomarszczone dłonie.
Twarz Luny zakrył stos książek z jej podobizną na okładce.

---

Niech tekst będzie w poście autora, a nie bety.
Guardian.

Harry bezmyślnie patrzył w sufit, pod którym błąkały się szare smużki. Ginny oparła głowę o jego szeroką, nagą pierś i wydmuchiwała kształtne kółeczka z dymu. Spojrzała na Pottera i westchnęła. Po trawce Harry zachowywał się jak wyjątkowo tępy labrador, który przed chwilą dostał kijem bejsbolowym w potylicę. Jednak był przystojny i bogaty, więc mogła mu wybaczyć ten nałóg. Zastanawiała się, jak mu powiedzieć, że będzie ojcem... Choć jest możliwe, że nie biologicznym. W końcu to on pierwszy zaczął ją zdradzać, więc ona też zasługuje na jakieś "skoki w bok"! Zawsze przecież jest to jakieś urozmaicenie.
Harry spojrzał na nią, a jego zielone oczy w kształcie migdałów zalśniły.
- Co powiesz na jeszcze jedną rundkę? - zapytał.
Ginny uśmiechnęła się szeroko. Jasne, że nie ma nic przeciwko.

* * *



W tym samym czasie...
Ron zrobił unik w ostatniej chwili. Piękny, jasnoniebieski wazon uderzył w ścianę i roztrzaskał się, zostawiając mokrą plamę na ślicznej tapecie w japońskie wzory.
W całym pokoju "walały się" szczątki po porcelanowych talerzach, ceramicznych figurkach i glinianych doniczkach.
Sprawczynią tego bałaganu była Hermiona, żona Weasleya. Stała na środku salonu w satynowym szlafroczku. Jej niepokorne włosy sterczały na wszystkie strony. W ręce trzymała ciężką, kamienną figurkę przedstawiającą małpę.
- Kochanie, możesz sobie zrobić tym krzywdę... Sobie, albo komuś innemu - zasugerował Ron.
- Na przykład tobie? - prychnęła kobieta - Krzywda ci się nie stanie, o ile odwołasz to zebranie. Co ty sobie w ogóle myślisz?! Rozumiem, że teraz jesteś ministrem, więc sytuacja nieco się zmieniła, lecz nadal jesteś ojcem! Dzieci cieszą się na ten wyjazd od dwóch tygodni, wyjeżdżamy jutro, a ty informujesz mnie, że nie możesz jechać?!
- Hermi, mówiłem ci, że pojutrze do was dołączę... Przecież nic się nie stanie!
Ron próbował dodać coś jeszcze, ale wrogie spojrzenie żony pohamowało tą chęć.
Hermiona zastanowiła się chwilę po czym podeszła do drzwi i otworzyła je z rozmachem. Za nimi stały pokojówka i kucharka.
- Brukowce są w kioskach po dwa sykle! - krzyknęła pani Weasley.
Kobiety uciekły w popłochu.

* * *


W księgarni "Esy i floresy" panowało zamieszanie. Podekscytowany tłum próbował przecisnąć się do stoiska ustawionego w centrum sklepu. Każdy z czytelników miał przy sobie książkę barwy indygo, na której błyszczały litery układające się w słowa:
"Ględatek niepospolity - wystarczyło uwierzyć.
Luna Lovegood"
Fotoreporterzy takich gazet jak "Proroka Codzienny" i "Czarownica" na zmianę zadawali autorce książki pytania.
- Dlaczego właśnie ględatek? - zapytała pulchna czarownica, niepokojąco podobna do Dolores Umbridge.
- Och! Mój ojciec całe życie próbował udowodnić ludziom o ciasnych umysłach istnienie tej istoty, jednak nie udało mu się to... Lecz ja postanowiłam kontynuować dzieło jego życia i wydaje mi się, że jest on teraz ze mnie dumny - odpowiedziała Luna, a w jej oczach zalśniły łzy.
- Czy to jest powód, dla którego zadedykowałaś książkę Ksenofiliusowi Lovegood? - pytanie zadał wysoki, młody czarodziej z plakietką "Prorok Codzienny".
- Aż tak trudno się tego domyślić? - zapytała zdziwiona pisarka.
Tłum zaśmiał się. Każdy z zebranych cieszył się w duchu, iż nie jest na miejscu młodzieńca.
- Dobrze, koniec pogaduszek, rozpoczynamy podpisywanie książek - krzyknął właściciel księgarni i klasnął w pomarszczone dłonie.
Twarz Luny zakrył stos książek z jej podobizną na okładce.

____________________________________

Nie no, ty małpo wredna, kilka punktów mi zabrałaś:aphi:
jush ciem nie lubiem xD
Wszystkim powiem, że nie jesteś Taka Jedna, tylko Takusia Jednusia xD
Gorący apel do userów o komentowanie.Szczególnie gorąco proszę o wskazanie błędów, bo jestem teraz na haju z powodu ujrzenia swojego odcinka i ich nie zauważam:)
Oprócz jednego:

Nie wiedziałam czym zastąpić słowo "dym".
Jakie ssugestie?

---

Dobree! Rock, to jest twój styl. Podoba mi się, wiesz? XD Pomysł z mirriel, ale jest fajnie. Typowy tasiemiec. Ginny będąca z Harrym dla kasy, Ron ministrem, Luna... Bosskie! CNKC. Tak po prostu! ^^

---

Dym? Nie mam pojęcia. Opary? Ale to do papierosowego dymu nie pasuje raczej. Nie wiem... Mi to nie zgrzyta. ^^ A co do całości - bardzo fajne i takie telenowelowate. x D Ale teraz takie drobne usterki:

Powtórzenie.

A masło jest maślane. ;D Tzn może to i nie błąd, ale oczy zalśniły i błysk w oku nie brzmią obok siebie zbyt dobrze. Przynajmniej wg mnie.

W pierwszym zdaniu mogłabyś zastąpić pokój np. pomieszczeniem. Wiem, że się trochę czepiam, ale cóż, taka moja natura.

To tak, jakby przez jedną chwilę i myślała, i w tym samym czasie podchodziła do drzwi i je otwierała. Może lepiej byłoby tak: Hermiona przez chwilę myślała, po czym* podeszła do drzwi i otworzyła je.
* nie jestem pewna, czy to się pisze razem, czy osobno, wybaczcie. ;<

Więcej "błędów" nie znalazłam, a i te nie rzucały się jakoś bardzo w oczy i zauważyłam je dopiero po dwukrotnym przeczytaniu tekstu. Całość wspaniała, najlepsza pierwsza scena. Wybitny. ^^ Pozdrawiam i czekam na następną część (Temeraire? Ale fajnie :tooth: ).

---

No i jestem. Naprawdę mi się podobało. Zajechało mi Moda na sukces, ale to właśnie o to chodzi. Bardzo ładnie, tylko akcja musi się rozwinąć. Błędy wytknięte, więc ja nie muszę. Masz betę Rock? ; DD

Czekam na dalsze części, nie moge się doczekać gdy ja napiszę. Tylko czemu tak mało czasu? ; (( Tylko tydzień, ja się nie wyrobię...

---

Najpierw błędy (przynajmniej moim zdaniem to są błędy) ;p:

A nie lepiej "w sufit"? Tak jakoś mi to nijak brzmi : >

Hmm... A nie powinno być "Proroka Codziennego"? A jeśli ma już być tak jak napisałaś to chyba powinnaś dodać "plakietką z napisem "Prorok Codzienny". Przynajmniej tak mi się wydaje ;)

Resztę wymieniła ci Magic ;p A ogólnie to nawet mi się podoba ;d Na początku bałam się co z tego wyjdzie gdyż nienawidzę telenoweli, ale pierwsza część bardzo mi się podoba ;) Czekam na kolejny rozdział :)

PS:
Oddzielnie ;d

---

Mi się bardzo podobało :D, na serio :D. Taki fajny tasiemiec, coś w stylu tych brazylijskich seriali które są nałogowo na Romantice przez moją babcie oglądane :D. Czekam na następny odcinek!

---

Ok, błędy poprawione. Mam nadzieję, że wszystkie które uwzględniliście w komentarzach.

---

:D
Ja też nie mogę doczekać się kolejnej części:>
Martwię się tylko, co oni z moją Lunką zrobią *.*






Dziękuję, dziękuję:D
Ale podziękowania należą się także Takiej Jednej, bo to ona zbetowała tekst, i to ona ząłożyła ten temat:)
Poza tym...
TJ, a ty nie piszesz żadnego odcinka? :o

---

Ja nie mam talentu do pisania. A teraz mam taki nawał nauki, że nie da rady może dopiero gdzieś koło maja.

---

To ty erotyczną końcówkę napiszesz, co? xD Dasz radę;) A poza tym spierałabym się, że nie masz talentu:D
Czarnule mają talenty;)
Szczególnie takie jak ty xD

---

Hehe... Tylko wiesz, jak na forum jest przyjmowane kiedy nieletni pisze tekst +18. Mnie osobiście to śmieszy, jak się dzieciaki za takie coś biorą. Dlatego ja się na to nie piszę :P:P Może kiedyś jak mnie wen złapie to coś naskrobie do telenoweli xD

---

Hmmm... Powiem tak. Liczyłam, że będzie to HOGWARCKA telenowela. Byłoby ciekawiej... A tak? Coż z tym zrobić? Ale i tak wcisnę Malfoya, o. Nikt mnie nie powstrzyma *śmieje się obłąkańczo* ... *skończyła się śmiać*
Dalej. Dziewczyny, nie róbcie offtopa, bo zarobicie warny. Przyjacielska sugestia. RI - nie musisz odpowiadać na każdego posta.

Co do rozdziału. Nie jest źle. Za krótki. I wiele nie wnosi. Ale to dobrze, bo następni mogą dopowiedzieć sobie wątków.

PS: Taka jedna, może swój rozdział będzie publikował autor, a nie ty?

---

Wampirzyco, oczywiście, że swoje odcinki będą publikować autorzy. z pierwszym odcinkiem był wyjątkowy przypadek, bo błam betą Rock i byłam prawie pewna, że Rock nie będzie wstanie dodać (nie było jej na kompie i nie zanosiło się na to, że się pojawi) Ale był to jednorazowy wypadek.

---

Poza tym ja poprosiłam TJ, aby wstawiła, bo dorywałam się do komputera na minutę i nie było możliwości, żebym dała radę wstawić.

---

Oł jea! Też tu będę,... Drżyjcie miliony czytelników, bo zacznę przynudzać. XD i zgadnijcie kogo tutaj wciągnę... :P

---

Od rau mówię, że Dracona wciągam ja.

*wciąga Malfoya do norki i gładzi po główce*

*mruczy radośnie*

Tak więc, zaklepuję.

---

O niieee... ja tez chciałam o Malfoy'u napisać! Wampirzyco zamień się miejscami! Proszę bardzo nas zamienić! Prooszę ; ))

---

Kilka błędów, szczególnie z tym "dymem". Całość mi się podobała, tylko trochę krótko. Wg mnie lepiej by było, gdyby akcja toczyła się w Hogwarcie. Najbardziej do gustu Luna mi przypadła, jestem ciekawa kogo jeszcze włączycie w tego tasiemca, dobrze, że Draco będzie :D. Czekam na następny odcinek.

---

Świetne, RI.
W Twoim klimacie (nie bij! po prostu lepiej Ci wychodzi, niż te poważne:lol: ).
No i ekstra pomysł.
Nie bardzo rozumiem :confused:


No to czekamy do listopada.

Edit:
Ale wtedy nie pasuję chyba "uciekły" xD

---

Tu chyba chodziło o to, że dwa sykle to mało jak na brukowce i owe kobiety pobiegły je kupić ;)

---

Tu chodziło o to, że w brukowcach jest najwięcej plotek, a te kobiety podsłuchiwały. Jakies wątpliowści?

---

Hah...
Świetne, Rock, bardzo w Twoim stylu i klimacie. Podoba mi się, błędów nie znalazłam, a widzę, że te, które wcześniej wytknęły Ci dziewczyny - już poprawiłaś. Nie jest źle, jest dobrze, choć nie genialnie. Zastanawiam się tylko, jak ja mam do tego dopisać następny rozdział? xP
Liczyłam bardziej na coś o Śmierciożercach... Ale Bellę i tak jakoś wcisnę, nie ma bata ;P

---

Hmm, te liczyłam na coś jeszcze w hogwarckich czasach, ale nic to! Telenowelę da się pisać o każdym (z każdym :) ) i w każdej epoce... ya, ya! :D (maniakalny śmiech)

Kanoniczność postaci poszła kochać się w krzaczki, ale to też nic! Damy radę! (jak narzędzia Boba Budowniczego... :P )

---

W poprzednim odcinku...
Harry i Ginny leżą ze sobą, a ona zastanawia się, jak powiedzieć Potterowi o tym, że będzie ojcem. Hermiona i Ron kłócą się o jego wyjazd. Luna Lovegood w księgarni Esy i Floresy podpisuje swą genialną książkę - "Ględatek pospolity - wystarczyło uwierzyć"

ODCINEK 2

Harry z ociąganiem zbliżał się do drzwi swojego domu. Dzisiaj dostał wypłatę, więc już wiedział, co zastanie w środku. Był już przy drzwiach i niechętnie nacisnął klamkę. Wszedł do jasnego przedpokoju i, tak jak się spodziewał, dostrzegł tam swoją żonę. Ginny stała z założonymi na piersiach rękami i zniecierpliwioną miną.
- Gdzie wypłata? - syknęła, gdy tylko jej mąż przekroczył próg.
- Spokojnie, kobieto, daj mi wejść do domu!
- Już wszedłeś - rzekła mściwie. - No, dawaj kasę.
Harry wywrócił oczami i wyciągnął zza pazuchy pobrzękującą sakiewkę. Powoli dał ją rudej, a ta zapytała tylko:
- Ile?
- Policz sobie - odparł Potter, licząc na chwilę spokoju. Podczas, gdy jego żona skrupulatnie przeliczała monety, udał się do kuchni, aby zjeść coś ciepłego. Na kuchence stał już parujący gar zupy cebulowej - na szczęście, Ginny odziedziczyła zdolności kulinarne po swojej matce. Rozochocony Harry czym prędzej wypełnił sobie talerz po brzegi i usiadł za stołem. Już miał zabierać się do jedzenia, kiedy z salonu dobiegł go przeraźliwy wrzask:
- POTTER!!! - Do kuchni wpadła czerwona z gniewu Ginevra. W prawej dłoni miętosiła pustą sakiewkę. - Co to ma niby być?! - Potrząsnęła mu skórzanym woreczkiem przed nosem. - Osiemdziesiąt pięć galeonów! Jak my mamy z tego wyżyć?!
- Spokojnie, kotku, miałem po prostu mało zleceń, a...
- Nie, nie będę spokojna! - Okręciła się na pięcie i wyszła. Po chwili dało się słyszeć donośne trzaśnięcie drzwiami na górze. Harry westchnął i wyciągnął z kieszeni drugą sakiewkę. I ta zawierała osiemdziesiąt pięć złotych monet, lecz nie miał zamiaru oddawać jej żonie. Nawet trawki by potem nie mógł kupić. Musiałby zawsze błagać na kolanach o pieniądze. Nie, do czegoś takiego się nie zniży. Wygrzebał skądś pióro i kawałek pergaminu, po czym naskrobał kilka słów:

Droga Esmeraldo!
Dzień wypłaty, znów się wkurzyła. Wpadnę wieczorem, okej? Już nie mogę się doczekać.
Harry

Przywiązał liścik do nóżki Emily - jego sowy, a gdy tylko odleciała, wylał zupę z powrotem do garnka. Stracił apetyt, za to miał ochotę na trawkę. Niestety, zapas znajdował się w sypialni Ginny, a w żadnej z jego tajemnych skrytek nic nie zostało. Westchnął, lecz zaraz zauważył, że Emily wróciła już z odpowiedzią od Esmeraldy. Szybko rozwinął pergamin i odczytał takie oto słowa:

Będę czekała.

***

Bellatrix Lestrange szla szybkim krokiem przez park. Była zła na cały świat, a najbardziej na swojego męża. Dostrzegła bawiące się nieopodal dzieci. Prychnęła pogardliwie. Wystarczyłoby tak niewiele... Zaledwie kilkakrotne ruszenie ręką i wypowiedzenia zaklęcia...
Szybko odegnała od siebie te myśli. To było teraz zupełnie niepotrzebne, miała ważniejsze sprawy na głowie. Jak ten Rudolf mógł posądzić ją o zdradę? I to jeszcze z tym ohydnym Potterem! Zaczęła zastanawiać, dokąd się teraz udać. Do domu? Nie, nie ma mowy. A może na Pokątną? Hm, za daleko. Eureka! Pójdzie do Esmeraldy! Ona na pewno zrozumie...

-------
Żeby nie było - w mojej wersji Bella żyje.

---

Ładne. Nie pasuje mi tu tylko sowa-odrzutowiec. Błędów nigdy nie zauważam, wiec zostawiam je na pożarcie innym. Życzę weny wszystkim następnym ;D

---

Noo. Jestem ;d
Ładnie, ładnie, rozwaliły mnie teksty Ginn.
No i tylko ta sowa-odrzutowiec tez mnie rozwaliła :lol:
Super, ogółem. No i fajne to na początku: "w ostatnim odcinku..." Prawie jak "Moda na sukces". xD

---

Cudny rozdzialik. Błędów nie zauważyłam (nie ma ich?). Ciekawi mnie postać Esmeraldy. Postawiłaś wysoko poprzeczkę, kochana. Tekst jest na dobrym poziomie, wciąga, ładnie napisany. Bella z Potterem? Uouuu. x)

---

Esmeralda? xD Zaleciało Argentyną, Brazylią lub jakąś inną ojczyzną telenowel... hehe.

Widzę, że klimat robi się baaardzo podobny do różnych "Esmerald", "Luz-Marii" i innych "Mód na sukces". (Salazarze, ratuj! :P )

Zauważyłam, że zapisałaś pełne imię Ginny jako Ginerva, podczas gdy powinno być Ginevra (albo i Ginewra - jeśliby trzymac się spolszczonej wersji pana Polkowskiego).

Oprócz tego kwestia Bellatrix. Jej mężem był Rudolf Lestrange, a nie Rabastan! Chyba że w swojej wersji Rudolfa uśmierciłaś, a Belcię wydałaś za jego młodszego brata... Jeśli nie - trzeba będzie to zmienić.

---

Dziękuję, Dirmillo, za wytknięcie błędów. Zwykłe przeoczenia, i tyle.
A że zalatuje Argentyną lub jakąś inną ojczyzną telenowel to chyba dobrze, bo w końcu to ma być telenowela xD
Błędy już poprawiam.

---

Zgodnie z najnowszą wersją grafiku, wklejam swój odcinek dzisiaj, w miejsce Veronic Riddle.
---

W poprzednim odcinku...
Po kłótni z Ginewrą o pieniądze, Harry postanawia odwiedzić Esmeraldę. Nie wie, że taki sam plan ma Bellatriks Lestrange. Co łączy Bellatriks z Esmeraldą? Czy Ginewra podejrzewa, że Harry ma romans? Co się stanie, gdy Chłopiec - Który - Przeżył spotka się twarzą w twarz z upiorem z przeszłości? Czy to jedyne niebezpieczeństwo, jakie mu grozi?



Niebo nad miastem przybrało barwę różowofioletową, jedynie na zachodzie, tuż nad horyzontem, obłoki prześwietlał jeszcze złocisty blask słońca, które skryło się już za zamykającymi widnokrąg niewysokimi pagórkami. Stopniowo w oknach domów, stojących po obu stronach wąskiej, cichej uliczki, zapalały się lampy: jedne żółte - ciepłe jak słońce w środku lipca, inne białe - blade jak smukły sierp księżyca, wiszący nad pogrążającym się w półmroku parkiem. Z niektórych okien sączyło się światło błękitnawe i migoczące - mieszkańcy, jak co wieczór, z niepokojem, ciekawością lub obojętnym znudzeniem, świadczącym o tym, że robią to tylko z przyzwyczajenia, wpatrywali się w telewizory, oczekując nowin, które zaraz przekaże im spiker prowadzący główne wydanie wiadomości.

Bellatriks Lestrange nie zwracała na to wszystko uwagi. Gra świateł na niebie i barwy lamp w domach, które mijała, niewiele ją obchodziły. Samo zapadnięcie nocy witała z radością - w końcu musiała się ukrywać - ale nawet ciemność miała dla niej walor jedynie użytkowy. Nie budziła ani lęku, ani zachwytu; po prostu w tej chwili służyła jej zamysłom. Wzrok Bellatriks prześliznął się pogardliwie po fasadach domów. Mugole. Domy mugoli. Gdyby Czarny Pan nie został pokonany... - na samą myśl zalała ją fala gniewu i rozpaczy - ...gdyby On nie został pokonany, mogłaby teraz wpaść do któregokolwiek z tych domów i wycelować różdżkę w niczego niespodziewających się mieszkańców. Napawać się przerażeniem, malującym się w ich oczach, a potem, zanim zamknęłyby sie na zawsze, podziwiać odbijającą się w nich zieleń Avady...

Zamiast tego zmuszona była się ukrywać - ona, Rudolf i Rabastan; czekając na... Na co właściwie? Na to, aż ten tajemniczy ktoś, kto wyciągnął ich z Azkabanu, kiedy dosłownie godziny dzieliły ich od otrzymania Pocałunku Dementora, zechce ujawnić się i zdradzić im, jaki miał w tym cel.
Bellatriks zacisnęła dłonie w pięści. Nienawidziła, po prostu nienawidziła nie wiedzieć, kto pociąga za sznurki w grze, w której każe się jej brać udział. Spędzili we trójkę wiele godzin, usiłując odgadnąć tożsamość tajemniczego wybawcy. To musiał być ktoś bardzo wpływowy albo bardzo bogaty. Albo jedno i drugie. Nędzny człowieczek, który pojawił się w Azkabanie z rozkazami zabrania więźniów na ponowne przesłuchanie, był tylko pionkiem, niezdającym sobie sprawy z tego co robi. Działał pod wpływem Imperiusa, dla Bellatriks było to oczywiste. Dla głupiego młokosa, pełniącego tego dnia rolę strażnika, na szczęście nie.

Trzeba jednak przyznać, że ten ktoś, komu tak zależało na ich uwolnieniu, wybrał sobie właściwe narzędzie. Kiedy już więźniów wyprowadzono poza obszar, z którego nie można się było teleportować, niepozorny czarodziej zaatakował znienacka ministerialnych strażników, a ich trójce przekazał różdżki. W kilka chwil było po wszystkim. Potem czarodziej podał jej kopertę i powiedział: "Zabij mnie", wciąż z tym pustym uśmiecham na twarzy, zdradzającym, że to nie własną wolę wyraża. Bellatriks oczywiście spełniła jego prośbę. W końcu był tylko narzędziem, a poza tym, gdyby go potem złapano i przebadano przy użyciu legilimencji i Veritaserum, mógłby zdradzić, kto zmusił go do uwolnienia trójki śmierciożerców. Nie, zdecydowanie lepiej było pozacierać za sobą wszystkie ślady. Bellatriks całkowicie zgadzała się w tym względzie z nieznajomym oswobodzicielem. Co nie zmniejszało bynajmniej jej frustracji, spowodowanej faktem, że nie wiedziała ani kim on jest, ani czego od nich chce.

Koperta zawierała krótki list:

Myślę, że mamy podobne cele, a teraz Wy macie wobec mnie dług. Odbiorę go w dogodnej chwili. Nie kłopoczcie się o to, jak się ze mną skontaktować, będę wiedział gdzie was znaleźć.

Podpisu nie było. Na odwrocie zanotowano adres domu, w którym zbiegowie mogli się bezpiecznie ukryć. W kopercie była też niewielka kwota pieniędzy.

Żadne z trójki śmierciożerców nie lubiło czekać bezczynnie na rozwój wypadków. Skoro więc tylko przekonali się, że autor listu na razie nie zamierza się ujawniać, zajęli się innymi sprawami. Rudolf, pod kamuflującym działaniem eliksiru wielosokowego (pożyczył sobie aparycję ich mugolskiego sąsiada, którego, w przypływie wyjątkowej łaskawości, pozostawili przy życiu), zaczął bywać w popularnych wśród czarodziejów miejscach, zbierając informacje na temat tego, co zmieniło się podczas ich ostatniego pobytu w Azkabanie, i próbując dyskretnie wybadać, kto mógłby stać za ich uwolnieniem. Póki co przynosił jedynie sensacyjne plotki, dotyczące ich ucieczki z więzienia, i egzemplarze "Proroka Codziennego" ze zjadliwymi artykułami Rity Skeeter, zapytującej Ministra Magii, Ronalda Weasleya, w jaki sposób jego gabinet mógł dopuścić do tak rażącego zaniedbania procedur bezpieczeństwa i narażenia życia i zdrowia obywateli. Dobrze mu tak! - myślała Bellatriks mściwie, spoglądając na głupawą, piegowatą gębę Ministra, szczerzącą się do niej z pierwszej strony, i w duchu przyobiecując mu dużo większe przykrości - kiedy tylko rozprawi się z Potterem.

Tak, Bellatriks postawiła sobie za cel zemstę na zabójcy Lorda Voldemorta. Dlatego też śledziła Harry'ego Pottera, starając się opracować jak najskuteczniejszą strategię - taką, by cały czarodziejski świat dowiedział się, że to ona zabiła Chłopca - Który - Tylko - Przez - Głupi - Fart - Jeszcze - Nie - Gryzie - Ziemi, a jednocześnie, która pozwoliłaby jej uniknąć ponownego zapoznawania się z azkabańską celą.
Jakim cudem Rudolf wykoncypował sobie, że Bellatriks znika po to, by spotykać się z Potterem - tego nie mogła pojąć. Czyżby był taki zazdrosny, bo nie spała z nim od... no, właśnie, od jak dawna? Chyba od czasu, kiedy Czarny Pan pozwolił jej wylizać sobie stopy (na samo wspomnienie przebiegł ją rozkoszny dreszcz). Ale przecież nie poleciałaby na Pottera, na litość Salazara!

Na szczęście oprócz zazdrosnego męża i jego mrukliwego brata, który najwidoczniej usiłował odciąć się od przeszłości i zacząć nowe życie, podejmując pracę jako felietonista "Żonglera" (pod fałszywym nazwiskiem, rzecz jasna), Bellatriks miała jeszcze przyjaciółkę, której mogła się wyżalić.

Śmierciożerczyni zatrzymała się w końcu przed położonym na samym końcu uliczki domkiem. W oknie na parterze płonęła mała czerwona lampka. Esmeralda spodziewała się klienta. Cholera- zaklęła Bellatriks w duchu. Zatrzymała się, niepewna co robić dalej. W tym momencie drzwi otworzyły się i na progu stanęła ponętna czarownica o ognistorudych włosach (Farbowanych - dodała w duchu Bellatriks ze złośliwą uciechą) i dużych niebieskich oczach, odziana w nader kusą, półprzezroczystą czarną koszulkę. Zmrużyła oczy, wpatrując się w ciemność.

- Bella? - zawołała niepewnie.
- Tak, to ja. Wpadłam pogawędzić - zamruczała Bellatriks, wysuwając się z cienia z gracją czarnej mamby i odrzucając z głowy kaptur.
- To chyba nie najlepsza pora... - zaczęła Esmeralda, rozglądając się nerwowo i czegoś nasłu****ąc.
Bellatriks zmarszczyła brwi i już, już miała zapytać, na kogóż to takiego jej przyjaciółka tak czeka, gdy nagle do jej uszu dobiegł stłumiony trzask teleportacji. Esmeralda dosłownie podskoczyła, następnie chwyciła Bellę za rękę i gwałtownie pociągnęła ją do wnętrza domu. Zanim czarownica zdążyła zaprotestować, została bezceremonialnie wepchnięta do szafy, między pachnące ciężkimi, piżmowymi perfumami ciuchy Esmeraldy. Z trudem powstrzymała się od kichnięcia, słysząc jak Esmeralda wita swojego gościa i prowadzi go do pokoju.
Do pokoju, w którym stała szafa!
Kiedy tylko Bellatriks w pełni uświadomiła sobie implikacje z tego faktu wynikające, powiedziała sobie twardo: Nie jestem jakąś zboczoną podglądaczką!, po czym przytknęła oko do szpary w drzwiach szafy, odsuwając sprzed nosa, zwisający z uchwytu skórzany pejczyk.

Widok, który ukazał się jej oczom (a w zasadzie oku), sprawił, że o mały włos nie wypadłaby z szafy na podłogę. Czarodziejem towarzyszącym Esmeraldzie (która w tej właśnie chwili nader sprawnie pomagała mu wyzwolić się z pęt ciężkiej, formalnej szaty, a także pęt konwenansów małżeńskich) był nie kto inny lecz... Harry Potter!

***

Rabastan Lestrange przeciągnął się, ziewnął i poskrobał się końcem pióra po brodzie. Taaak. Jeszcze tylko jakieś zgrabne zakończenie. Były śmierciożerca przebiegł wzrokiem prawie ukończoną recenzję książki Ględatek Niepospolity - wystarczyło uwierzyć., szukając słów kluczowych, które powinny znaleźć się w podsumowaniu. Tak! Porwany nową falą entuzjazmu, szybko zanurzył pióro w kałamarzu, kreśląc finalne zdania:

Swoją wyprawą badawczą, Luna Lovegood udowodniła nie tylko istnienie ględatków niepospolitych; udowodniła także - wszystkim ludziom o ciasnych umysłach - że dla umysłów naprawdę wielkich, dla odkrywców, artystów - dla geniuszy ducha - nie istnieją bariery nie do pokonania i że w ostateczności to tacy ludzie kształtują oblicze świata.

Rabastan odłożył pióro. Ludzie, którzy kształtują oblicze świata... Kiedyś myślał, że takim człowiekiem jest Lord Voldemort. W pewnym sensie nadal w to wierzył. Nie, nie w samego Voldemorta. Raczej w to, że światu czarodziejów potrzebny jest geniusz z wizją, ktoś kto pokaże im nowe cele, nowe możliwości. Na pewno nie będzie to Luna Lovegood, oczywiście, że nie, chociaż Rabastan musiał stwierdzić, że ciekawość świata i pewna pogarda dla naukowych autorytetów, prezentowana przez wyłupiastooką autorkę Ględatka... bardzo mu się podoba. Chętnie poznałby osobiście córkę swego szefa (Gdyby tylko stary Ksenio wiedział, kto dla niego pisze!). Jednak Rabastan czuł, że na dłuższą metę potrzebuje czegoś więcej. Czegoś, kogoś, kto znów zdołałby porwać go za sobą dla jakiejś idei. Westchnął. Na razie na nic takiego się nie zanosiło. Czując powracające zmęczenie, przywołał swoją sowę, Skubańca, i przywiązał jej do nóżki pergamin z ukończoną recenzją.

- Redakcja "Żonglera" - szepnął, wypuszczając ją w noc. Potem wrócił do biurka i usiadł, wpatrując się sennie w plamy z atramentu na obrusie (Muszę w końcu opierniczyć Rudolfa za wycieranie pióra o obrus.).

Po chwili coś zastukało w szybę. Skubaniec? Tak szybko?
Podszedł do okna i otworzył je. To nie był Skubaniec. Na parapecie siedziała obca sowa, duża i nastroszona, z kopertą w dziobie. Rabastan wziął kopertę, na wszelki wypadek szybko cofając rękę; jak się okazało - słusznie. Ostry dziób sowy o milimetry minął grzbiet jego dłoni i wyrżnął we framugę okna. Sowa zaskrzeczała wściekle, a Rabastan wyszczerzył zęby.

- Dobrze ci tak, małpo jedna - oznajmił z satysfakcją, otwierając list. Po chwili zamrugał, skonfundowany. Pergamin był czysty i biały jak śniegi Kilimandżaro. - Co u licha...? Ałaa! - wrzasnął z bólu, kiedy sowa, korzystając z chwili jego nieuwagi, przypuściła kolejny atak, tym razem uwieńczony sukcesem. Z dłoni czarodzieja popłynęła krew, skapując na pergamin, wsiąkając w niego, rozpływając się strumyczkami na różne strony, formując litery... Litery?!
Czując rosnące podniecenie, Rabastan obserwował, jak przed jego oczami rozwijają się kolejne linijki dziwnie znajomego pisma:

Nadszedł czas, żebyście zaczęli spłacać swój dług wobec mnie. Oto Wasze pierwsze zadanie: Ty i Twój brat Porwiecie Ginewrę Potter i przyprowadzicie ją do mnie. Będę czekał na Was jutro, o dziesiątej wieczorem, w starym domu Bathildy Bagshot w Dolinie Godryka. Nie rozczarujcie mnie.

- Günther Grindelwald

Nastroszona sowa z zakrwawionym dziobem łypnęła na niego i, upewniwszy się, że przeczytał wiadomość, odfrunęła, pohukując złowieszczo.

***

Kiedy Rabastan Lestrange wciąż jeszcze stał, wpatrując się z niedowierzaniem w podpis pod listem, druga, identyczna sowa pukała właśnie dziobem do oświetlonego czerwoną lampką okna, w domku położonym na końcu małej, cichej uliczki koło parku...

---

---

Dimrillo - świetny odcinek! Odwaliłaś kawał dobrej roboty!
A kiedy ktoś Lunę wprowadzi?;D

---

W poprzednim odcinku:
Bellatriks zastanawia się nad swoim życiem. Przychodzi do Esmeraldy i widzi, że ta spotyka się z Potterem.
Rabastan Lestrange dostaje sowę od Gunthera Grindewalda, które ca to, ze ocalił ich w przeszłości, żąda porwania Ginny Potter.


Odcinek 4:

Bracia Lestrange w ciszy siedzieli w pachnących krzakach bzu przed domem państwa Potterów. Czekali aż Ginewra wyjdzie na codzienną wizytę u kosmetyczki. Zgodnie z ich przypuszczeniami o szesnastej zero osiem na ganku domu przy Voldemortr17;s street 36 pojawiła się rudowłosa istota. Rabastan, który widział ją po raz pierwszy na żywo, nie mógł złapać oddechu. Uczucie uderzyło w niego jak grom z jasnego nieba. Na twarz wstąpił mu ciemny rumieniec, a oddech stał się krótszy. Westchnął ciężko. Chciał coś zrobić, ale nogi jakby przyrosły mu do podłoża.
- Rusz się! - Trącił go łokciem brat. Dopiero na tą zachętę wyskoczył z krzaków wprost na śliczny, żwirowy podjazd i wycelował w panią Potter różdżkę.
- Idziesz z nami! - krzyknął podekscytowanym głosem i wykonał skomplikowany ruch ręką. Kobieta uśmiechnęła się pod nosem. Pociągał ją. Mały romans zawsze dobrze na nią działał. Ruszyła sprężystym krokiem w jego stronę. Wsunęła swoją małą dłoń w jego dużą rękę i zaczęli iść szybko asfaltową ulicą w stronę domu Bathildy Bagshot. Było to tylko kilka kroków od domu Potterów, więc po kilku minutach byli na miejscu.
- Witaj, Guntherze! - przywitała się z mężczyzną w mieszkaniu staruszki Ginewra. Rabastan patrzył coraz bardziej zdezorientowany to na jedno, to na drugie.
- Teraz napiszesz w tej swojej marnej gazecie, że porwano żonę Pottera. Oczekuję okupu powiedzmy... Miliona galeonów. To dobra cena?
- Oczywiście! - Uśmiechnęła się pani Potter. Taki przecież był plan. Wyrwać od niego jak najwięcej forsy i zaszyć się gdzieś na prowincji. Podeszła do Grindewalda i wyszeptała mu do ucha:
- Jak dobrze, że McGonnagall poczuła się w obowiązku, żeby przespać się z twoim ojcem wtedy... - Pocałowała go namiętnie.


***



Severus Snape szedł szybko ulicą. Rozglądał się nerwowo na boki, jakby obawiał się, że go śledzą. Zostało mu to z czasów wojny. Tak jak przypuszczał gdy doszedł do zakrętu podszedł do niego mężczyzna ubrany w szatę podróżną. Kaptur zakrywał mu twarz. Nie mógł mieć pewności, że to On gdyby nie te perfumy. Poznałby je na końcu świata.
- Jesteś tego pewien? - spytał cicho, wiedząc, jaka będzie odpowiedź.
- Jak niczego na świecie - Usłyszał. Popchnął swego towarzysza do przodu i już po chwili obaj biegli wąskim chodnikiem, śmiejąc się jak szaleńcy. Obaj uciekali od dotychczasowego życia. Decyzję podjęli już dawno, ale musieli wszystko załatwić. Nie tak łatwo upozorować własną śmierć. Gdy dotarli wreszcie na dworzec kolejowy, każdy z nich miał okropną zadyszkę. W ostatnim momencie wskoczyli na stopień i weszli do przedziału. Byli sami.
- Kocham cię - Chłodny męski głos brzmiał tak znajomo.
- Ja ciebie też, Lucjuszu - odpowiedział Severus Snape. Na jego twarzy błąkał się uśmiech. Wiedział, co za chwilę nastąpi...


***********
Przepraszam, ze tak krótko, ale piszę na kolanie, bo dorwałam się na moment do internetu tylko... :(

---

Gunther synem Gellerta i Minerwy? Yhhymm... Taki pomysł nie przyszedł mi do głowy (chyba średnio się kwalifikuję do wymyślania scenariuszy telenowelowych... :P Chociaż - z drugiej strony - zakładałam, że Gunther i Ginny będą mieć romans, więc może nie jest tak źle... )

Jak rozumiem do "tej tam swojej gazety" ma napisać Rabastan - w imieniu Grindelwalda wystąpić o okup za Ginewrę?

Lucjusz i Snape - cóż - slashu nie lubię, więc zachwycać się nie będę. Ciekawi mnie tylko, jak ten wątek zostanie połączony z resztą historii.

Generalnie: fajny rozdzialik, tylko szkoda, że taki krótki (ale trudno - skoro nie dałaś rady ze względów technicznych, przecież Cię za to nie zjemy :P ).

Aha - wyskoczył błąd w nazwie ulicy (miał tam być jakiś myślnik, czy jak?). Jak miała się ona nazywać: Voldemortstrasse? :D hehe

---

W poprzednim odcinku:
Bellatriks zastanawia się nad swoim życiem. Przychodzi do Esmeraldy i widzi, że ta spotyka się z Potterem.
Rabastan Lestrange dostaje sowę od Gunthera Grindewalda, które ca to, ze ocalił ich w przeszłości, żąda porwania Ginny Potter.


Odcinek 4:

Bracia Lestrange w ciszy siedzieli w pachnących krzakach bzu przed domem państwa Potterów. Czekali aż Ginewra wyjdzie na codzienną wizytę u kosmetyczki. Zgodnie z ich przypuszczeniami o szesnastej zero osiem na ganku domu przy Voldemort's street 36 pojawiła się rudowłosa istota. Rabastan, który widział ją po raz pierwszy na żywo, nie mógł złapać oddechu. Uczucie uderzyło w niego jak grom z jasnego nieba. Na twarz wstąpił mu ciemny rumieniec, a oddech stał się krótszy. Westchnął ciężko. Chciał coś zrobić, ale nogi jakby przyrosły mu do podłoża.
- Rusz się! - Trącił go łokciem brat. Dopiero na tą zachętę wyskoczył z krzaków wprost na śliczny, żwirowy podjazd i wycelował w panią Potter różdżkę.
- Idziesz z nami! - krzyknął podekscytowanym głosem i wykonał skomplikowany ruch ręką. Kobieta uśmiechnęła się pod nosem. Pociągał ją. Mały romans zawsze dobrze na nią działał. Ruszyła sprężystym krokiem w jego stronę. Wsunęła swoją małą dłoń w jego dużą rękę i zaczęli iść szybko asfaltową ulicą w stronę domu Bathildy Bagshot. Było to tylko kilka kroków od domu Potterów, więc po kilku minutach byli na miejscu.
- Witaj, Guntherze! - przywitała się z mężczyzną w mieszkaniu staruszki Ginewra. Rabastan patrzył coraz bardziej zdezorientowany to na jedno, to na drugie.
- Teraz napiszesz w tej swojej marnej gazecie, że porwano żonę Pottera. Oczekuję okupu powiedzmy... Miliona galeonów. To dobra cena?
- Oczywiście! - Uśmiechnęła się pani Potter. Taki przecież był plan. Wyrwać od niego jak najwięcej forsy i zaszyć się gdzieś na prowincji. Podeszła do Grindewalda i wyszeptała mu do ucha:
- Jak dobrze, że McGonnagall poczuła się w obowiązku, żeby przespać się z twoim ojcem wtedy... - Pocałowała go namiętnie.


***



Severus Snape szedł szybko ulicą. Rozglądał się nerwowo na boki, jakby obawiał się, że go śledzą. Zostało mu to z czasów wojny. Tak jak przypuszczał gdy doszedł do zakrętu podszedł do niego mężczyzna ubrany w szatę podróżną. Kaptur zakrywał mu twarz. Nie mógł mieć pewności, że to On gdyby nie te perfumy. Poznałby je na końcu świata.
- Jesteś tego pewien? - spytał cicho, wiedząc, jaka będzie odpowiedź.
- Jak niczego na świecie - Usłyszał. Popchnął swego towarzysza do przodu i już po chwili obaj biegli wąskim chodnikiem, śmiejąc się jak szaleńcy. Obaj uciekali od dotychczasowego życia. Decyzję podjęli już dawno, ale musieli wszystko załatwić. Nie tak łatwo upozorować własną śmierć. Gdy dotarli wreszcie na dworzec kolejowy, każdy z nich miał okropną zadyszkę. W ostatnim momencie wskoczyli na stopień i weszli do przedziału. Byli sami.
- Kocham cię - Chłodny męski głos brzmiał tak znajomo.
- Ja ciebie też, Lucjuszu - odpowiedział Severus Snape. Na jego twarzy błąkał się uśmiech. Wiedział, co za chwilę nastąpi...


***********
Przepraszam, ze tak krótko, ale piszę na kolanie, bo dorwałam się na moment do internetu tylko...
Edit:
Przepraszam, ale usunęłam niechcący posta. To jest ten do komentarza Dimrilli i lewisa. :) Pomyliłam klawisz z edytuj... ^^

---

Każdy odcinek był świetny ;]

Normalnie istna telenowela xD

---

W poprzednim odcinku:
Bracia Lestrange prowadzą porwaną Ginewrę do Grindelwalda. Kobieta cieszy się na myśl o kolejnym romansie. Snape wraz z Lucjuszem planują upozorować własną śmierć i uciec daleko, daleko. Miłość sprawuje nad nimi władzę.

Odcinek 5

___________________________________________________________

Mam nadzieję, że się podobało. Starałam się, żeby było jak telenowela (czyli tak jak powinno) i przez to, jak patrze na ten tekst, to mam odruch wymiotny. Nie wiem czy nie za krótko. Proszę o wytyczenie błędów. Poprawię je od razu. Pozdrawiam. :)

---

Super. Udało Ci się chyba "złapać" wszystkie poruszone dotąd wątki (no, może z wyjątkiem tego o Lunie) i zrobić to w bardzo telenowelowatym stylu.

Co do błędów: Nie mam w tej chwili warunków, żeby zajac się dokładnym wyszukiwaniem, ale jeden rzuca się w oczy wielkorotnie: piszesz "Ginerwa", podczas gdy powinno być "Ginewra".

---

Dzięki Dimrilla, miło mi że Ci się podoba, zaraz poprawię tą Ginerwę. Po prostu myślałam, że tak ma być :)

---

Fajnie, fajnie. Mam tylko pytanie.
Kate wysłałaś to przed czasem. No i czy ja mam teraz czas do którego tam, tak jak jest napisane w pierwszym poście? Czy w czasie Kate?
Oo

---

Masz swój termin. Taki jak zapisany jest na pierwszej stronie.

---

Czy mogę wstawić moją cześć już teraz? (; Bo mi się czekać nie chce...

---

W poprzednim odcinku:
Severus i Lucjusz uciekają z kraju, do odległej, odludnej krainy. Ginewrę nawiedzają nieprzyzwoite sny. Rabastan, nie może się jej oprzeć, lecz zmusza się do pisania listu do Pottera. Harry gromi swoją sekretarkę; dostaje list z żądaniem okupu. Bellatriks i Esmeralda knują spisekr30;

Odcinek Szósty
- Ginny - Rabastan szedł powoli w stronę dziewczyny - Wiesz, ja...
- Wiem - Ginewra wstała z fotela - Nic nie mów.
Złożyła na jego ustach gorący pocałunek.

Potter bez problemu dotarł do Malfoy Manor. Zdziwił się nieco; myślał, że ich forteca będzie w bardziej niedostępnym miejscu. Wszedł do ogrodu podziwiając kwiaty. Nagle ktoś złapał go za ramię.
- To naturalne lilie? - zapytał, powoli się odwracając - To znaczy, e...
- Po pierwsze: puka się. Po drugie: tak, są naturalne. Po trzecie: wejdźmy, bo ktoś nas zobaczy! - warknął Rudolf Lestrange - Właź śmierdzielu!
Pchnął go w stronę drzwi. Weszli do domu.
- Jak to ,,śmierdzielu"? - Harry strzepnął kurz ze swojej szaty. - Ty bęcwale!
- Zamknij się kretynie i słuchaj: zapłacisz nam to odzyskasz żonę. Wszystko jasne?
- Oczywiście, że nie. Ile? Kiedy? Jak? Gdzie?
- Jaki zestaw pytań - mruknął zirytowany Rudolf - Proponujemy milion galeonów. Jutro spotkamy się tutaj o tej samej porze.
- Milion? - Do Pottera nic więcej najwyraźniej nie docierało. - Milion? Milion?
- Tak
- Pestka. Coś jeszcze?
Lestrange wybałuszył oczy.
- J-j-j-jasne: dwa procent z twojej pensji. Płatne co miesiąc. Przez powiedzmy dwa lata.
- Ależ oczywiście.

- Co?! Chyba mnie tak po prostu nie oddasz? - Ginewra zerwała się z miejsca. - Co z tego, że ten bałwan się zgodził? Co z tego?! Ja się nie zgadzam.
Rabastan westchnął. Nienawidził rozwrzeszczanych kobiet.
- Muszę. Nic więcej nie mam do powiedzenia. Po prostu muszę.
Ginny opadła na fotel. Na jej twarzy malowało się przerażenie.
- To jakiś koszmar- wyszeptała ze strachem.

Bellatriks i Esmeralda siedziały w salonie. Bella paliła papierosa i wpatrywała się niewidzącym wzrokiem w zapalniczkę leżącą na stole.
- Trzeba ją zabić - powtórzyła pięćdziesiąty raz. - Trzeba ja zabić.
- Oczywiście, że trzeba. Nie pozwolimy jej na to. Nie mogę znieść faktu, że jakaś lafirynda uwodzi mojego kochanka. Pogrywa sobie z moim ukochanym i z twoim mężem!
- Jest za ładna żeby żyć. Taka uroda powinna być zakazana - powiedziała z wyrzutem, patrząc na Esmeraldę. - Głupia idiotka. Myśli sobie, że bezkarnie będzie się z nimi zabawiać.
- Trzeba ją porwać. Nikt nie może się dowiedzieć. Nikt oprócz nas.

Brazylia, Godzina 10:37
- Malfoy? - Hermiona Granger zdjęła okulary z nosa niedowierzając własnym oczom. - Snape?
- O nie! Granger, co ty tu robisz? - Severus westchnął poirytowany.
- Jestem na urlopie. A wy? Ach, już wszystko rozumiem. Miłego, hmm, pobytu. - Uśmiechnęła się drapieżnie i założyła okulary.
- Och, dzięki Bogu - westchnął z ulgą Lucjusz. - Dzięki Bogu, że jest tylko na urlopie.
Snape i Malfoy ruszyli ścieżką obok małej willi z basenem.
- A, Granger...
- Hmm? - mruknęła zaciekawiona Hermiona.
- Jeśli ktoś pytałby, to nas tu nie było. Nie widziałaś nikogo. I pamiętaj, że tam... - Wskazał ręką mały dom schowany między drzewami. - ...nikt nie mieszka.
- Ależ naturalnie.

Trochę krótko, wiem, ale i tak nie miałam ani czasu, ani weny. Więc, jest jak jest. Mam nadzieję, że się spodoba. (;

---

(irytująca melodyjka)


W poprzednim odcinku

Rabastan wdaje się w burzliwy romans z Ginewrą.
Potter zgadza się desperacko na warunki porywaczy.
Bellatriks i Esmeralda w dalszym ciągu knują spisek.
Lucjusz i Severus brutalnie zmuszają Hermionę do milczenia.


( kolejna irytująca melodyjka)


Odcinek siódmy


- Zginął w wypadku.
- Słucham?!
- W wypadku. Zginął.
- Och.
- Dokładnie. A wiesz, co jest najgorsze?
- Już się obawiam.
- Wszystkie oszczędności zapisał firmie K&L Lovegood, zajmującej się ochroną niedawno odkrytych chrapaków krętorogich.
- Jak... jak on śmiał?!
- Nie wiem. Mnie też to zszokowało.



Hermiona Granger była na wakacjach. Na cudownych wakacjach, w słonecznej Brazylii. W bardzo słonecznej Brazylii. Było tyle słońca, że... dużo, w każdym razie.
Poprzedniego dnia zaliczyła plażę, jeszcze wcześniej sklepy z ubraniami, z książkami, magiczną część miasta, co ciekawsze zabytki... A dzisiaj postanowiła poszlajać się po barach.
Zapadał zmrok, gdy wyszła z domu, ubrana w najbardziej kusą spódniczkę, jaką miała w szafie. Właściwie, nie tyle kusą, co za małą, ale kto by tam się tym przejmował. Bluzeczka kończyła się gdzieś wysoko nad pępkiem, odsłaniając opalony na czekoladkę brzuch. Włosy miała związane w niedbały kok, oczy muśnięte błękitnym cieniem do powiek rzucały zalotne spojrzenia. Była - no, cóż - ładna. Nie dało się zaprzeczyć.
Wstąpiła do pierwszego baru. Przeszła przez pomieszczenie i zasiadła na obrotowym krześle. Zaśmiała się w duchu. Takie stołki były świetnym wynalazkiem. Pokręciła się trochę, starając się jednocześnie wyglądać wyniośle i seksownie.
Po jej prawicy ktoś warknął coś pod nosem.
- Słucham? - zapytała, wkładając nogę pomiędzy zdobienia krzesła, w celu zatrzymania go.
- Przestań zachowywać się jak idiotka. Dopijesz tego drinka? - zmienił ton mężczyzna, wpatrując się łakomie w szklaneczkę.
- Nie... - zaczęła.
Ręka faceta wystrzeliła w stronę kieliszka. Wypił wszystko za pierwszym razem.
- Profesor Snape?
- Nie, króliczek wielkanocny - skrzywił się Severus. - Oczywiście, że ja.
- Ostatnim razem nie wyglądał pan na takiego, co to chce się zapić - zauważyła uprzejmie.
Snape zawył na cały lokal.
- Zabiło go - oznajmił ponuro.
- Co?
- Samochód. Idiotyczny wynalazek mugoli. Ukatrupiło go.
- Jak?
- Na śmierć.



Draco Malfoy wparował do siedziby fundacji K&L Lovegood z chęcią mordu wypisaną na twarzy.
Współwłaścicielka uśmiechnęła się do niego zza wielkiego, wściekle różowego biurka. Zdjęła kolorowe okulary z piegowatego nosa i odłożyła je starannie po swojej lewej stronie.
- Dzień dobry, nazywam się Luna Lovegood, w czym... - zaczęła.
- Nie wiem, co zrobiłaś, ale te pieniądze nie są dla was! - wrzasnął Malfoy, nie dając jej dokończyć.
Luna mrugnęła pary razy.
- Mógłbyś nie krzyczeć? Plujesz wtedy, a umalowałam sobie rzęsy tuszem nieodpornym na wilgoć - oświadczyła, wyciągając zza ucha chusteczkę.
Draco wydał z siebie parę nieartykułowanych dźwięków.



Ron Weasley beknął donośnie. Z najbliższego śmietnika poderwało się do lotu kilka ptaków.
- Stare śmieci... - wyszczerzył się, naciągając sobie na oczy czapkę-uszatkę.

_____


No, i jak? ;d


Ach, i zgłaszam się na następny termin. Napiszę jeszcze jeden rozdział.

---

Boskie. ;d Biedny Lucek. Morderczyni. Ona zabiła Lucka!!! O żesz ty... w morde kopana... ^^
Mocne. "Króliczek wielkanocny" najlepszy xDD Świetne.

---

Super! Uśmiałam się jak nigdy, czekam na dalsze części.

---

W poprzednim odcinku...
Lucjusz nie żyje. Swoją śmiercią [przejechanie przez samochód] popsuł statystyki miasta na najbliższe 5 lat. Severus jest króliczkiem wielkanocnym. Hermiona polubiła kuse spódniczki, a Draco pluje na niewodoodporny tusz Luny. A chrapaki się cieszą.

Odcinek ósmy

Hermiona przeglądała się w lustrze. Jej brązowe loki opadały zachwycającymi falami na szczupłe, opalone ramiona a brązowe oczy podkreślone różowym cieniem do oczu [kupionym u afrykańskich Wietnamczyków francuskiego pochodzenia] błyszczały niczym gwiazdy. Bluzeczka z siatki, gęstej w strategicznych miejscach, zakończona fikuśną falbaneczką odsłaniała pępek, wyglądający jak dołek w najsłodszej, spalonej na skwarkę brzoskwini. Szorty, takie same, jakie miała Doda na rozdaniu nagród w MTV podkreślały jej zgrabne nogi. Pociągnęła jeszcze wydatne wargi błyszczykiem Diora i roztrzepała palcami włosy.
- Tak, jest idealnie r11; szepnęła i przesłała buziaka do swojego odbicia.
Wyszła ze swojego bungalowu prosto na zalaną słońcem brazylijską plażę. Tam opalały się topless cztery młode Bułgarki, jakieś dwadzieścia metrów od niej w siatkę grali nudyści, a kilku młodzieńców już biegło w jej kierunku z drinkami w dłoniach. Tak, życie było piękne.
Nagle jej uwagę przykuł duży, różowy plakat z narysowanym królikiem.
rUwaga, panie i panowie!
Organizujemy imprezę klubu Wielkanocnych Króliczków!
Nawet w środku lata nie zapominajmy o tych poczciwych króliczkach!
Impreza r11; Bar rPod ogonkiemr1;, codziennie od 17!r1;
- A więc Severus nie kłamał o tym, że jest króliczkiem r11; wyszeptała zdumiona Hermiona.
Rzuciła okiem na zegarek w kształcie palmy, stojący przy najbliższym barze. Wskazówki wskazywały godzinę szesnastą czterdzieści.
Dziewczyna wbiegła na drogę i wrzasnęła:
- Taxi!
Najbliższe żółte auto zatrzymało się z piskiem. Hermiona szybko wsiadła do samochodu.
- Bar rPod ogonkiemr1; r11; nakazała dziewczyna.
Kierowca uśmiechnął się do niej, demonstrując poważne braki w uzębieniu.
Cóż, o gustach się nie dyskutuje, pomyślała Hermiona.
Silnik taksówki zaryczał, a samochód ruszył z prędkością rakiety. Polak potrafi!
Dziewczyna uśmiechnęła się słodko do swoich adoratorów, którzy pozostali w tyle z błagalnie wyciągniętymi rękoma, w których trzymali drinki. Każdy z nich miał minę zbitego psa.

* * *

Bar rPod ogonkiemr1; był różowy. Głośny. Słodki. Z głośników sączyły się najnowsze przeboje Dody, Mandaryny, Kate Perry i Britney r11; sexy r11; Britney Spears.
Hermiona już kochała to miejsce.
Drzwi taksówki otworzył kamerdyner w zielonym stroju królika.
W ogóle wszyscy tańczący byli w strojach królika.
- Wesołego Alleluja! r11; krzyknęła Hermiona, wysiadając z taksówki. Na rzecz reporterów rozchyliła uda, demonstrując springi, ozdobione króliczym ogonkiem.
- Uuu! r11; zawyli reporterzy.
Kamerdyner przewrócił się z wrażenia, po czym powiedział do Hermiony:
- Że tem!
- Że spadaj r11; odpowiedziała dziewczyna. Hermiona zawsze wiedziała, że ma talent do języków obcych.
Dziewczyna weszła do baru. Usiadła na różowym, obitym pluszem stołku i krzyknęła.
- Barmaaan! Poproszę cosmo!
Barman był tubylcem.
- Ja móc ci dać wszystko, nie tylko kosmos żebyś ty być moja żona r11; odpowiedział łamanym angielskim.
- Jej chyba chodziło o drinka r11; powiedział ponury, rudy ktoś.
Hermiona odwróciła się gwałtownie.
- Fred! Skąd ty się tu wziąłeś? r11; krzyknęła radośnie.
- Nie wiesz, że jestem prezesem Brytyjskiego Stowarzyszenia Brytyjskich Królików Wielkanocnych Made In England? - zapytał z niedowierzaniem chłopak.
- Mirrr30; To takie sexy r11; wymruczała Hermiona, tuląc się do Freda.
- Hermiono, ty, Ron, nie możemy, pomyśl r11; protestował chłopak.
- Teraz wolę nie myśleć r11;parsknęła Hermiona i pokazała rudemu kluczyk z breloczkiem, na którym było napisane rpokój 13r1;.
Oczy chłopaka rozszerzyły się gwałtownie.
Dziewczyna chwyciła chłopaka za rękę i pociągnęła go do pomieszczeń prywatnych, mieszczących się na piętrze baru.
Mieszkańcom pokoi r12r1;i r14r1; przez resztę nocy przeszkadzały głośne jęki dochodzące z sąsiedniej kwatery.

---

Z dużym zaciekawieniem czytałam co kolejne, odcinki. Każdy był napisany wybitnie. Lekko się czyta i z przyjemnością, choć seriale są zazwyczaj nudne i przewidywalne. Ten napewno taki nie jest. Każdy szczegół jest dopracowany i wykonany ze smakiem.
Kasztan odznacza się swoją nadzwyczajną żartobliwością. ;d
Daje W. I mam nadzieję że kolejne choć nie w terminie, odcinki, pojawią się.