---

Rozdział I - Ona
Wokół ściemniała świat nocna czerń, dawno nie widziano tak pięknej nocy. W tej okolicy, w Darkness Hill, było to dość normalne. Jedyne światło jakie oświetlało drogę pochodziło z samego księżyca i lamp pozapalanych w domach. Nie zauważono żadnej latarni przy ulicy, a było jaśniej niż w zwykłej, oświetlonej dzielnicy. Nie tylko pod tym pozorem Darkness Hill nie należało do zwykłych miejsc. Mieszkali tam dość dziwni ludzie. Pojawiali się, nagle znikali jakby rozpływali się w powietrzu. Wszystko dlatego, że była to dzielnica w pełni zamieszkana przez rodziny czarodziejów. Nagle na ulicy pojawił się mężczyzna w podeszłym wieku. Co dziwne, towarzyszyła mu jeszcze starsza kobieta. On miał na sobie granatową codzienną szatę, ona zaś fioletową ze złotymi wzorami i na głowie sterczała jej tiara o tych samych kolorach. Oboje mięli okulary. Na pomarszczonym czole starca widać było bliznę w kształcie błyskawicy.
- Kiedy będę mógł się dowiedzieć, dlaczego naprawdę pani profesor przybyła tutaj ze mną? - odezwał się w końcu - To dość dziwne, aby dyrektorka Hogwartu pojawiała się wszędzie, gdzie się jej byłym podopiecznym urodziła wnuczka lub córka... - urwał
- Zawsze we wszystkim szukałeś zagwostki, Potter. Mam w tym pewną misję, ale nie mogę Ci o niej nic powiedzieć, dopóki nie poznam twojej wnuczki. Potem będzie czas na wyjaśnienia. - odpowiedziała mu jak zwykle stanowczym tonem profesor McGonagall. Dalej szli już w ciszy, aż nie stanęli przed jednym z domów. Cały drewniany, z niewielkimi okienkami i ślicznymi zasłonami. Otaczał go ogród, w którym słaba widoczność przeszkadzała w jego bliższym poznaniu.
- Gotowy? - zapytała Harry'ego
- Wchodźmy. - odpowiedział. Weszli do domu.
- James! Marie! Jesteśmy! - powiedział Harry kładąc tiarę pani profesor na półkę w korytarzu. W środku ten niewielki domek przypominał pałac, drewniany pałac. Naprzeciw wyjściu z korytarza był ogromny salon, właściwie to hol z balkonem, z którego widać było cały piętro, wszystkie drzwi. Po dwóch stronach zaopatrzony w zaokrąglone schody. W przerwie między nimi na wykwintnym dywanie stały dwie sofy naprzeciw siebie, a w ścianie balkonowej, pomiędzy sofami, nieduży drewniany kominek, w którym ogień już przygasał. Po prawej stronie było ogromne wejście, za którym widać było jadalnie z wielkim stołem i kuchnię z barkiem naprzeciw. Po lewej było dwoje drzwi. Jedne zamknięte, ale łatwo było się domyśleć, iż znajduje się tam toaleta, drugie otwarte, widać było przez szparę domową biblioteczkę i biurko. Z pokoju, który mieścił się nad nią wyszła kobieta.Miała jasne długie włosy, delikatne rysy twarzy i niebieskie oczy.
- Pani profesor! Miło panią widzieć - powiedziała anielskim głosem i zaczęła schodzić po schodach - Witaj Harry - w czasie wypowiadania tych słów z pokoju wyszedł i mężczyzna, podobny do starca, tyle że młodszy. Ciemne włosy, zielone oczy. James Syriusz.
-Tato, pani profesor, chciałbym Wam kogoś przedstawić - dopiero teraz zauważalny był mały różowy tobołek, który niósł ostrożnie na rękach - poznajcie naszą córkę Elodie - Harry wraz z profesor McGonagall podszedł do syna, a ten odchylił kocyk i ku ich twarzom skierowała się maleńka twarzyczka o ciemnych włoskach i niesamowicie inteligentnych, zielonych, kocich oczach. Dziewczynka wyciągnęła rączkę w stronę przybyłych. Profesor McGonagall uśmiechnęła się do niej, co było dość dziwnym widokiem na jej twarzy. Elodie odwzajemniła uśmiech i zamknęła oczy.
- Tak, to ona - oświadczyła profesor - to na nią czekałam.


Okej, na dzisiaj tyle. Takie krótkie na początek. Czekam na ocenę tego, hmm, czegoś.
Pozdrawiam,
L.

---

Super, podoba mi się. Widać, że potrafisz dobierać słowa i zwroty, ale jest jeden błąd, który zauważyłam- James Syriusz nie miał zielonych oczu.

---

Możliwe, ostatni raz czytałam HP pół roku temu :D

---

Super, super, super! Pisz dalej! Strasznie mi się podobało!

---

Extra ,bardzo mi sie podobało!!!

---

ładne ;)

---

zapowiada się ciekawie i bardzo fajnie czyta się, to co piszesz. ;)

---

Naprawde super,czekam na więcej :D

---

Podoba mi się bardzo. Kontynuuj, proszę!!! Zakończyłaś w takim niesamowitym momencie! Czemu profesor McGonagall tak bardzo czekała na Elodie, niemal tak jak kiedyś na Harry'ego?!

---

To jest piękne czekam na więcej.

---

Ech, szkoda, że ludzie nie potrafią komentować dobrych tekstów... Skasowałam tutaj sześć wypowiedzi, wszystkie łamały 15. punkt regulaminu. Szkoda, szkoda, bo komentarze karmią Wena. Coś o tym wiem.

Piszesz całkiem nieźle, ale jeszcze nie bardzo dobrze - zdarzają Ci się drobne potknięcia, błędy, które na tle przyjemnego stylu rzucają się w oczy. Jakieś drobne literówki, niedociśnięcia klawisza alt, powtórzenia... Wytknę Ci dwa, czy raczej trzy błędy, bo takie jakieś fajne są.


Brak kropki na końcu zdania.


O, odnalazła się w złym miejscu. :)


To okulary można zmiąć? :D

Nie będę reszty wymieniać. Bo mi się nie chce. ^^

Należą Ci się brawa także za budowanie akcji. Najpierw leniwie, nic się nie dzieje. Później czytelnika zaintrygowałaś - po co pani profesor ogląda te wnuczki/córki? I na koniec takie bum!
Aż chce się kolejnego rozdziału. Mam nadzieję, że pomimo upływu czasu, jeszcze Wen Cię dopadnie, bo mi się to opowiadanie podoba. A mi rzadko się coś podoba. :)

Pozdrawiam.

---

Fajne opowiadanie. :))

---

Super podoba mi się.

---

może być pozdro

---

Mi także bardzo się podoba. ;)
Mam nadzieję, że doczekam się dalszego ciągu...

---

Podoba mi się. :D Czekam na dalszy ciąg. :P

---

to on miał wnuka