-Lily... ja przepraszam!- czarnowłosy mężczyzna łkał głośno klęcząc na kolanach ze zwieszoną głową, w lewej ręce trzymając szkarłatny, niewielki kamień. Nad nim stała piękna kobieta, dziwnie zamglona i niewyraźna, z długimi kasztanowymi włosami i przepięknymi zielonymi oczami. Patrząc na Severusa Snape'a z lekką odrazą, lecz widać było na jej twarzy wymalowaną odrobinę współczucia.Tuż za jej plecami stał wysoki, rozczochrany mężczyzna w przekrywionych okularach z rękoma założonymi na piersi , gniewnie patrząc na mężczyznę.

- Sev, nigdy nie pomyślałabym, że mógłbyś zrobić mi i Jamesowi coś takiego! Jak mogłeś? - powiedziała Lily Potter podniesionym głosem, aby zagłuszyć płacz Snape'a.
-Lily, James... Ja nigdy nie zrobiłbym tego świadomie!- załkał czarnowłosy mężczyzn , podnosząc głowę, i ukrywając twarz w dłoniach. - Nie wiedziałem że chodzi o was... Tak mi przykro Lily...
Kobieta odsunęła się trochę od Severusa. Spojrzała na niego, jakby chciała go zmiażdżyć wzrokiem.
- Wiedziałem, że kiedyś zrobisz coś takiego - powiedział gniewnym tonem James Potter, poprawiając okulary - nasz Harry przez ciebie został sierotą, a ty jeszcze traktujesz go jak jakąś szmatę do wycierania podłogi!
Snape przestał łkać i spojrzał prosto w oczy Jamesowi. Czuł okropne poczucie winy. James widział to w jego oczach, lecz nawet po śmierci nie potrafił mu wybaczyć. Severus spojrzał na Lily, która kiwnęła tylko głową , odwracając od niego wzrok. Snape poczuł się strasznie. Pragnął umrzeć. Ściskał kamień tak mocno, że zaczęły go piec palce. Wstał, z szatą wilgotną od łez, a Potterowie spojrzeli na niego. James opuścił ręce, a Lily utkwiła wzrok w jego oczach.
- Severusie, Harry jest moim synem.
- Wiem, Lily, wiem...
- Wiesz? Więc dlaczego się na nim wyżywasz?
- Bo... bo... proszę Lily, wybacz mi, zmienię się...
- Milcz - te słowa wypowiedział James Potter, już bez złowrogiej miny. Snape spojrzał na niego podkrążonymi oczami, siląc się by znów nie wybuchnąć płaczem.
- Zaopiekuj się nim.
- Przyrzekam - Snape ostatni raz spojrzał kobiecie w oczy, które wypełniły się łzami. Zwolnił uścisk i kamień spadł na podłogę. Wtedy obie postacie zniknęły bez śladu.
-Severusie... - spokojny głos Albusa Dumbledora potoczył się po pustym pomieszczeniu.

Cholerne dzieciaki! - Snape szedł szkolnym korytarzem zmierzając na lekcje, wciąż myśląc o tym co się wydarzyło niespełna kilka dni temu. Zobaczył Lily... I Jamesa. Przyrzekłem im że zaopiekuję się tym gówniarzem! W co ja się wpakowałem!
- Wejść! - rzucił krótko do klasy stojącej przed salą Obrony Przed Czarną Magią. Wszyscy poruszyli się niespokojni , zaskoczeni nagłym pojawieniem się profesora i usiedli na swoich miejscach. Severus nie miał zamiaru zaprzątać sobie nimi głowy.
- Przeczytajcie cały rozdział o Inferiusach i innych istotach czarnomagicznych! I ma być cisza! - wszyscy rzucili mu krótkie spojrzenia, natychmiast odwracając głowy, lecz Harry utkwił swoje spojrzenie w oczach Snape'a. Severus uśmiechnął się do niego szeroko, na co Potter zrobił przerażoną minę
- Harry, proszę zacznij czytać - Harry'emu szczęka opadła z niedowierzania i potrząsnął głową myśląc , czy czasem nie ma przewidzeń.
-To będzie cholernie trudne, skoro on mnie tak nienawidzi! - mruknął Snape do siebie - Zresztą wzajemnie - i uśmiechnął się pod nosem. Dzieciaki czytały ten żałosny podręcznik, nie mogąc zrozumieć ani zdania. Cholerne nieuki. Potter i Weasley rzucili ukradkiem spojrzenie na Snape'a, a potem znów zaczęli rozmawiać . No tak, pewnie mówią o mnie. - pomyślał Severus.
- Profesorze! Potter gada z Weasleyem! - zawołał jak zwykle rozbawiony Draco Malfoy swoim wywyższającym głosem.
-Malfoy, Slytherin traci przez ciebie dziesięć punktów - rzucił Snape.
Malfoy zrobił jeszcze dziwniejszą minę niż Potter natomiast cała klasa zaczęła się poważnie niepokoić o to, co się dzieje z ich jak dotąd brutalnym, okrutnym, złośliwym i obślizgłym profesorem. Severus usłyszał jeszcze cichą uwagę Malfoya, czy czasem nie oszalał ważąc jakiś eliksir. Lekcja się skończyła, dzieciaki jeszcze szybciej niż zwykle rzuciły się do wyjścia
- Potter, zostań na chwilkę. - rzucił Snape.
Potter zatrzymał się gwałtownie tuż przy drzwiach. Odwrócił się w stronę Snape'a, na którego twarzy znowu malował się wymuszony uśmiech
- Usiądź.
Chłopak usiadł na przeciw Severusa, mając minę jakby miał zaraz zwymiotować.
- Eee, no więc... - zaczął Snape, patrząc na twarz zielonookiego chłopaka - Umm... Wiesz... Przepraszam, że byłem taki niemiły. W końcu jesteś synem Lily... Więc... Może moglibyśmy się... zaprzyjażnić?
Severus uznał, że przesadził jak na jeden dzień. Chłopak zemdlał i upadł na podłogę z głuchym łoskotem.
-Cholera!- zaklął Snape i wyszedł z sali zostawiając leżącego na podłodze nieprzytomnego Harry'ego. Przyśpieszył kroku, zmierzając prosto do gabinetu Dyrektora. Muszę się jakoś z tego wyplątać! Wymamrotał hasło do gargulca i szybko wspiął się po spiralnych schodach wiodących do drzwi. Wszedł bez pukania i zastał Albusa Dumbledora siedzącego za biurkiem i patrzącego z pytającą miną na Mistrza Eliksirów.
- Dumbledore, daj mi go! Daj mi ten kamień, ostatni raz!
- Przykro mi Severusie. Zniszczyłem go - powiedział łagodnie Dyrektor.
- Ty... zniszczyłeś? To znaczy że... że... A niech to szlag!

- Jak mogłeś go zniszczyć?! Czemu to zrobiłeś?!- zdesperowane krzyki Mistrza Eliksirów skierowane do długobrodego starca z okularami-połówkami na nosie błądziły po owalny gabinecie. Dumbledore na niego z zaciekawieniem znad swoich okularów.
- O co chodzi, Severusie?- zapytał spokojnie Albus.
- Jak to o co chodzi?! Wtedy, gdy mnie zobaczyłeś, użyłem tego cholernego świństwa żeby zobaczyć się z Lily i Jamesem! - ryknął czarnowłosy mężczyzna dysząc ciężko. Dumbledore nic nie odpowiedział, nawet się nie poruszył. Stał tam spokojnie co doprowadzało Snape'a do