Tytuł: Harry Potter - Hogsmeade, Twoja Magiczna Wioska :: HGSS Dwa Słowa

Dodane przez Anni dnia 29-05-2018 20:33
#3

Rozdział I - 3

Poniedziałek, 20.04

W poniedziałek Norris i Lawford znów wybrali się na krótką przechadzkę po świecie mugoli. Lawford miał niejasne przeczucie, że jego przyjaciel znalazł rozwiązanie problemu ze Snape'm.
Jimm Douglas powiedział mu w piątek po południu, że rozmawiał rano z dyrektorem Hogwartu i ten odrzucił propozycję pomocy przy PPWZM, ale równocześnie Douglas odniósł wrażenie, że Snape wcale nie jest temu jakoś specjalnie przeciwny.
Lawford opowiedział wszystko swoim kumplom na sobotniej kolacji u Scotta. Zrozumieli, że żadna oficjalna rozmowa pod jakimkolwiek pretekstem nie da im nigdy pewności czy Snape jest po ich stronie.
Deszcz dopiero skończył padać i chodniki były jeszcze mokre. Oboje mężczyźni szli wolno rozmawiając cicho.
- Sprawa jest jasna. Trzeba go po prostu zmusić do współpracy - powiedział Norris.
- Jak chcesz to zrobić? Zdaje się, że facet jest dość... odporny na negocjacje.
- Mam gdzieś jego odporność. Zrobi co się mu każe, nie będzie miał innego wyjścia.
- To się nazywa szantaż, mój drogi Peterze - odparł Lawford zręcznie omijając kałużę. - Ale jak chcesz to zrobić?
- Każ Nigelowi przynieść wielosokowego ze Św. Munga. Na jutro rano. Teddy będzie musiał się odmienić na noc, żeby zabić jakiegoś mugola.
- Rozumiem, że Teddy przemieni się w Snape'a. Jak, masz coś od niego?
- Jeszcze nie, ale będę miał. Tak myślę, że nadszedł czas na porządne posprzątanie komnat dyrektora...
- Peter, jakbyś mógł sprecyzować...
- Wyślę Gnypka do Hogwartu, niech się rozejrzy. Wystarczy choćby jeden włos.
- No dobrze... A czemu w nocy? I niby jak to ma nam pomóc?
- W nocy, bo na noc Snape na pewno nie będzie miał alibii. I nie bój się, bardzo nam to pomoże. Stuli pysk i będzie tańczył, jak mu zagramy - Norris zatrzymał się i spojrzał na Lawforda tak zimnym, twardym spojrzeniem, że jego przyjaciel poczuł dreszcze. - Za użycie Niewybaczalnych trafia się do Azkabanu, prawda? A Aurorzy będą mieli wspomnienia świadków na to, że nasz kochany pan dyrektor się nimi bawił...

Środa, 22.04

Hermiona zdecydowała przeszukać gabinet Rockmana i Norrisa przemieniając się w panią Brown, sprzątaczkę z jej Poziomu. Co prawda jako pani Brown nie miała prawa znajdować się na Poziomie Drugim, ale nie znała tamtych sprzątaczek, a bała się kręcić tam wieczorami, żeby nie ściągnąć na siebie uwagi. No i szczerze mówiąc miała nadzieję znaleźć wystarczająco dużo informacji w gabinecie Rockmana, żeby nie musieć iść do Norrisa...
W razie gdyby ktoś ją przyuważył o tak późnej porze, miała powiedzieć, że zgubiła gdzieś zegarek i teraz go szuka. To był najbardziej wiarygodny pretekst, który przyszedł jej do głowy.
Żeby zrealizować swój plan musiała czekać aż do środy. Po pierwsze dopiero we wtorek udało się jej skubnąć trochę włosów pani Brown, a po drugie Rockman wybierał się właśnie w środę na posiedzenie ICW do Paryża. W ten sposób przynajmniej jeden gabinet stał dla niej otworem.
Przez cały dzień miała problemy ze skupieniem się na najprostszych sprawach. Gdy o trzeciej po południu Rockman pożegnał się z nią i z Aylin, westchnęła ciężko. Klamka zapadła. Nie ma odwrotu. Zrób to dzisiaj.
I chciała tego i bała się. Z upływem kolejnych godzin zaczęło docierać do niej jak naiwna, dziurawa była jej historyjka o zagubionym zegarku. Co, jeśli to sama pani Brown na nią wpadnie? Co, jeśli zobaczy ją ktoś kto zna prawdziwą panią Brown? Skąd ma wiedzieć, jak do tego kogoś się odezwać, zareagować? Co, jeśli ten ktoś widział jak sprzątaczka wychodziła z pracy? A jeśli jutro jej o tym powie? Co, jeśli...
Wątpliwości przygniatały ją coraz bardziej i w którymś momencie dzisiejsza sytuacja skojarzyła się jej z ich dziecinnym planem wkradnięcia się do Ministerstwa w poszukiwaniu horkruksa.
Wtedy nic tak naprawdę nie poszło zgodnie z planem i cudem uszli z życiem. A dziś?
Wtedy też się bali, ale jednak zdecydowali się to zrobić. A dziś?
Ponownie przypomniała sobie wychodzącego Rockmana i do żołądka wpadł kolejny kamień przygniatając ją jeszcze bardziej. Klamka zapadła. Zrób to dzisiaj.
Ponieważ Snape poradził jej naśladować paranoicznego Moody'ego, więc koło siódmej wieczorem ostentacyjnie wróciła przez kominek do domu. I gdy znalazła się w ciepłym, przytulnym i nade wszystko bezpiecznym mieszkaniu, coś w niej nagle zapragnęło, żeby już tam zostać i z największym trudem zmusiła się do otwarcia drzwi i wyjścia w zapadający mrok. Wróciła metrem do Ministerstwa i schowała się w tym samym miejscu, co półtora roku temu z Harry'm i Ronem. W tym samym, ale zupełnie innym. Ciemny, ponury zaułek wcale nie przypominał tego, który pamiętała z tamtego czasu. Był zimny i obskurny, jak jakiś smętny cień dementorów i nade wszystko ziała z niego pustka. Wtedy miała koło siebie dwóch przyjaciół, była z kimś, na kogo mogła liczyć. Dziś była sama i świadomość samotności zakłuła ją dotkliwie.
By nie poddać się ogarniającym ją wątpliwościom czym prędzej przetransmutowała swoje ubranie i wypiła parę łyków eliksiru. Kolejny krok do przodu, kolejny gest ku realizacji jej szalonego planu. Niestety lęk podążał za nią i nie mogła go oszukać przemieniając się w starszą, szczuplutką, siwowłosą panią.
Nie mogła wejść do Ministerstwa jako sprzątaczka, bo ktoś mógłby się zdziwić widząc ją. Poza tym wiedziała, że koło ósmej sprzątaczki powinny skończyć pracę i mogłaby wpaść na nieszczęsną kobietę, więc rzuciła na siebie bardzo silne zaklęcie kameleona i zjechała budką telefoniczną do Atrium.
Dochodziła ósma i o tej porze Atrium było puste i pogrążone w półmroku rozświetlanym tylko ogniem płonącym na kominach, światłem wind i nielicznymi płonącymi pochodniami.
Rzuciła ostatnie, tęskne spojrzenie na budkę wyjeżdząjącą na powierzchnię, do świata gdzie normalni, nienapiętnowani ludzie żyli zwyczajnym, spokojnym życiem i zamknęła oczy. Gdy je otworzyła, budka znikła i wraz z nią znikła ostatnia oaza bezpieczeństwa.
Na jej poziomie również było pusto, ale podchodząc do drzwi gabinetu Rockmana usłyszała dobiegające ze środka odgłosy przesuwania czegoś, stuknięcia i ciche podśpiewywanie. Pani Brown lubiała sobie pośpiewać piosenki Celestyny Werback.
Po kwadransie sprzątaczka wyszła i poszła prosto do windy ciągnąc za sobą wózek pełen środków czystości i magiczny odkurzacz. Hermiona zaczęła liczyć i im bardziej zbliżała się do dziesięciu, tym bardziej zwalniała, chcąc ukraść w ten sposób choćby i sekundę fałszywego poczucia bezpieczeństwa.
Gdy w jej otępiałym umyśle przebrzmiało echo odliczania, rzuciła niewerbalne Finite Incantantem i spojrzała na ziemię. Dostrzegła nogi pani Brown. Kolejny krok do przodu...
W biurze Rockmana panowała cisza. Zamknęła ostrożnie drzwi, podeszła na palcach do biurka i szepnęła Homenum Revelio Moneo - odmianę zaklęcia ujawniającego ludzką obecność, które ostrzegało przed pojawieniem się kogoś. Opanowała chęć użycia Lumos i zapaliła lampy gazowe. Gdyby zaklęcie nie zadziałało i ktoś wszedł do środka, bardziej by się zdziwił na widok sprzątaczki używającej różdżki do oświetlania gabinetu niż przekładającej coś na biurku przy świetle lamp.



Pani Brown zostawiła swój wózek w pomieszczeniu dla sprzątaczek i gdy weszła się przebrać do szatni obok, wpadła na Matyldę, koleżankę z Poziomu Pierwszego, która zakładała już buty.
- Jeszcze tu jesteś? - spytała zdziwiona na jej widok stawiając nogę na ławę, żeby zawiązać długie sznurowadła.
Pani Brown sięgnęła szybko po torbę ze swoimi butami.
- Myślałam, że dziś nigdy nie skończę! Jak to jest, że im bardziej ci się spieszy, tym więcej masz do sprzątnięcia?
Matylda wzruszyła ramionami i poprawiła pelerynę.
- Nie wiem czemu oni wszyscy muszą tak świnić. Idziesz już? To poczekam na ciebie... - nałożyła czapkę i przejrzała się w niemagicznym lustrze.
- Już lecę!
Złapała pelerynę i uśmiechnęła się do Matyldy.
- No już, uciekamy stąd! Dziś idę do wnuków - dorzuciła, jakby to wyjaśniało wszystko.
I istotnie, Matylda roześmiała się i pokiwała głową. Kto by się nie spieszył mając taką perspektywę!
Tuż koło toalet usłyszały ciche poskrzypywanie kółek od wózka sprzątaczek i zza rogu wyłoniły się Iris i Doris, dwie bliźniaczki, z wyjątkowo ponurymi minami.
- A wy co tu robicie? - zdziwiła się Matylda, przystając na chwilę.
- Tym od eksperymentalnych cosik wybuchło i ufajdali całe biuro. Mówię wam, gorzej niż smocze łajno! - westchnęła Iris, ocierając pot z czoła.
- Tylko nie zajeżdża gównem - dorzuciła Doris.
- Teraz lecim na Drugi, Doris mi pomoże oblecieć choćby piorunem, bo jutro będzie krzyk.
- Wy też dopiero wychodzicie?
Obie sprzątaczki kiwnęły głowami i Doris popatrzyła na panią Brown.
- A ty z gołym łbem leziesz?
Pani Brown zerknęła na torby w obu rękach i nie zauważyła siatki z parasolką, którą zawsze nosiła ze sobą na wszelki wypadek.
- O Merlinie, musiałam ją gdzieś zastawić!


Zanim Hermiona zaczęła grzebać po biurku Rockmana, popatrzyła na nie uważnie starając się zapamiętać położenie różnych przedmiotów. Potem drżącymi dłońmi zaczęła przeglądać teczki, luźno leżące papiery, rolki pergaminów zamierając przy każdym najlżejszym nawet, dźwięku, nabierając gwałtownie powietrza i wbijając wzrok w zamknięte drzwi. Wiedziała, że jej zaklęcie powinno ostrzec ją w porę przed czyjąś wizytą, ale przestraszony umysł nie przyjmował tego do wiadomości. Trwała tak przez chwilę bojąc się odetchnąć i dopiero po jakimś czasie wracała do szukania. Co chwila ocierała o spódnicę lodowate, spocone dłonie.
Czas mijał bezlitośnie, odmierzany kolejnymi rolkami pergaminów i plikami dokumentów.
Po biurku przyszła kolej na otwarte szuflady. Tych zamkniętych nie chciała ruszać nie wiedząc, czy nie ma tam żadnych zaklęć zabezpieczających. Pani Brown z pewnością zostałaby zabrana na przesłuchanie, gdyby jakieś naruszyła.
Nagle coś stuknęło cichutko.
Hermiona zamarła na sekundę, w ślepej panice nie wiedząc co robić: uciekać, odrzucić trzymaną w ręku rolkę pergaminu i się chować, czy raczej udawać panią Brown... Potem błyskawicznie rzuciła na siebie Kameleona, wepchała pergamin do szuflady i pchnęła ją gwałtownie. Głośne puknięcie zabrzmiało dla niej niczym huk armatni.


- Chodź, dziś nie pada, nie potrzebujesz czapki - Matylda pociągnęła panią Brown za rękę. - Ponoć ci się spieszyło.
Starsza kobieta kiwnęła ochoczo głową.
- Masz rację. Iris, Doris, jakbyście gdzieś widziały taką czerwoną parasolkę, to zostawcie ją w szatni - poprosiła bliźniaczki. - Do widzenia!
- Powodzenia, dziewczyny! - dorzuciła Matylda.
Gdy obie znikły w toaletach, Iris popchnęła przed siebie wózek.
- Chodźmy już, Doris. Zróbmy Drugie szybciorem.
- Tylko proszę, naprawdę szybciorem. Tyle, żeby nie mogli się jutro do ciebie dowalić - prychnęła Doris i ruszyła za siostrą.


Hermiona nie wiedziała, ile tak stała, zamarła w bezruchu, wpatrując się nieruchomym wzrokiem w klamkę u drzwi. Nie śmiała drgnąć nawet o cal czy choć nabrać głębiej powietrza, jakby to miało sprawić, że klamka poruszy się delikatnie, drzwi się uchylą i ten nieznany ktoś wejdzie do środka.... Jakby nieprzełknięcie dziwnej guli w gardle mogło go powstrzymać...
Minęła minuta, potem dwie i nic się nie działo, dookoła panowała martwa cisza, w której słyszała tylko głuche walenie swojego serca.
Dopiero po kolejnej zrozumiała, że to nie zaklęcie i nikt nie nadchodzi. I po następnej uwierzyła. Pewnie musiał to być jakiś dokument, który osunął się w trakcie grzebania w szufladzie i stuknął o drewnianą ściankę czy spód.
Zdjęła z siebie kameleona i zaczęła na nowo przeglądać dokumenty starając się ich nie podrzeć przy rozwijaniu, tak bardzo trzęsły się jej ręce.
Po kwadransie odłożyła ostatni i westchnęła ciężko. Nie znalazła nic. Absolutnie nic. Cholera jasna... Więc musisz iść do Norrisa....
Serce stanęło na chwilę, a potem szarpnęło się gwałtownie. Mogła o tym myśleć, mogła to planować, ale tak naprawdę do tej pory nie dopuszczała do siebie tej ewentualności.
O Norrisie nie wiedziała za dużo. Kiedyś był Niewymownym, a od wielu lat był kimś w rodzaju szarej eminencji i miał swój gabinet na Poziome Drugim. Była tam parę razy zaglądając do Biura Aurorów i wiedziała, że cały zachodni róg budynku był zarezerwowany dla zagadkowo brzmiącego Wydziału Bardzo Ważnych Członków Sekcji M.I.Trx.
Hermiona przytrzymała się kurczowo fotela Rockmana i spróbowała wziąć parę głębokich wdechów.
Planowała włamać się do chronionego gabinetu na Poziomie Drugim. Ryzyko było jeszcze większe. Igrała z Aurorami i ich wewnętrznym systemem bezpieczeństwa, którego zupełnie nie znała. Pani Brown nie miała tam prawa wstępu. Nie udało się jej wymyśleć żadnego wytłumaczenia na wypadek, gdyby ją złapali. Jeszcze w południe miała jakieś głupie pomysły, ale w tej chwili czuła tylko zupełną pustkę w głowie.
To szaleństwo. Jeszcze możesz się wycofać. Wyjść stąd i wrócić do domu... I wszystko będzie w porządku.
Ta myśl wstrząsnęła nią tak mocno, że aż się zachłysnęła. NIC nie będzie w porządku! Zabiją cię czy tak czy inaczej! Jeśli teraz cię dorwą, trafisz TYLKO do Azkabanu i może kiedyś z niego wyjdziesz. Jeśli stąd odejdziesz, to za jakiś czas po prostu cię zabiją...
Jakie miała wyjście? Uciec do mugoli? Wyrzec się czarodziejskiego świata, zapewne na zawsze? No i do tego pozostawał jeszcze Snape. Coś od niego chcieli.
Snape. Boże, jak on musiał się bać, kiedy szedł do... Czarnego Pana!
Nie chciała wymówić... czy nawet pomyśleć jego imienia. Nagle ją przeraziło. Coś tak złego musiało, po prostu musiało przynieść jej pecha tej nocy! Ale przypomnienie Snape'a sprawiło, że błysnęła w niej odrobina odwagi. Dalekiej, odległej, ale jednak odwagi. I nadziei.
Jeśli jemu udawało się to przez dwadzieścia lat, to ja mogę to zrobić jeden, jedyny raz. MUSZĘ to zrobić.
Na wszelki wypadek napiła się jeszcze trochę eliksiru wielosokowego, rzuciła na siebie tak mocne zaklęcie kameleona i Silencio, że moc magii aż nią zatrzęsła i wyszła z gabinetu Rockmana gasząc światło.
Wszystko będzie dobrze. O tej porze sprzątaczek już nie powinno być, możesz ewentualnie wpaść na strażnika patrolującego korytarze...
Ściągnęła windę, która podzwaniając i postękując zawiozła ją na Poziom Drugi. Kobiecy głos obwieszczający przybycie na wybrane piętro który zazwyczaj wydawał się jej być cichy, tym razem niemal ją ogłuszył i panika zalała ją na nowo.
- ... z Urzędem Niewłaściwego Użycia Czarów, Kwaterą Główną Aurorów i Służbami Administracyjnymi Wizengamotu, Departament Edukacji Magicznej, z Wydziałem Programu Nauczania...
Przestań, zamknij się! Bądź CICHO, błagam!
Ozdobna krata zasunęła się ze zgrzytem, ale winda została na miejscu. Korytarz wiodący do zachodniej części był oświetlony lampami, ale Hermiona, mimo szeroko otwartych oczu nie widziała ich. Miała wrażenie, że z każdym krokiem oddalała się od światła i zagłębiała w gęsty, lepki mrok, na końcu którego czaił się jeszcze większy lęk. Kiedy stanęła przed drzwiami wiodącymi do gabinetu Norrisa, po plecach ściekła jej stróżka zimnego potu.
Homenum revelio nie wykryło nic. Ostrożnie nacisnęła klamkę i spróbowała otworzyć drzwi, co bardzo ją zaskoczyło. Z cichym skrzypnięciem, od którego zjeżyły się wszystkie włoski na jej karku, drzwi uchyliły się na tyle, że mogłaby przez nie przejść.
Rzuciła Homenum revelio moneo, wśliznęła się do gabinetu i zamknęła za sobą drzwi. I spowiła ją ciemność.
I co teraz? Merlinie, co teraz??? Nie miała pojęcia, czy nie ma tu żadnych zaklęć wykrywających używanie magii, żadnych alarmów... Ale stanie w ciemności na nic się nie zda!
Zacisnęła zęby, przycisnęła do piersi różdżkę i rzuciła niewerbalne Lumos i całe jej ciało zamarło oczekując czegoś co musiało nastąpić.... ale nic się nie wydarzyło. W drżącym świetle dojrzała zarys pustego biurka i piknęła w niej radość, która na widok szuflad zbladła równie szybko jak się pojawiła. Przełknęła głośno ślinę i zahaczywszy koniuszek małego palca o uchwyt pierwszej od góry pociągnęła najdelikatniej jak potrafiła... ale ta ani drgnęła. Kolej na następną... Boże, jak dobrze... Boże, jak dobrze... kołatało się za każdym razem w jej nieprzytomnym umyśle.
Nic tu nie ma. Uciekaj. Uciekaj póki możesz...
Wbrew sobie rozejrzała się i w półmroku dostrzegła pod ścianą coś na podobieństwo komody, na której stały jakieś przedmioty, majaczące niewyraźnie w bladym świetle różdżki.
Uciekaj stąd. Głosik w jej głowie stawał się coraz bardziej natarczywy, ale zrobiła dwa kroki do przodu i z mroku wyłoniła się jakaś wielka, gruba księga, nieruchomy srebrny instrument podobny do tego, co kiedyś miał w gabinecie Dumbledore i duże czarodziejskie zdjęcie.
Były na nim dwie osoby. Jedną z nich był Norris, drugą David Lawford. Oboje stali blisko siebie i Lawford obejmował Norrisa prawą ręką przez ramię. Uśmiechali się radośnie.
Podeszła jeszcze bliżej i na dole zdjęcia odczytała napis 'Bratu we krwi - oddany Davy'.
Patrzyła parę sekund na zdjęcie, kiedy raptem z korytarza doszedł ją jakiś dźwięk! UCIEKAJ!!!!! Głosik w jej głowie po prostu wydarł się wyduszając jej powietrze z płóc i równocześnie pojawił się inny. JAK!!!? GDZIE???!
Miotnęła się dookoła w panice szukając jakiejś kryjówki, jakiegoś miejsca, gdzie mogłaby się zaszyć, ale widziała tylko falującą ciemność, nie wiedziała gdzie biec, co zrobić, jak się stąd wydostać!!! Złapała się za usta tłumiąc krzyk i w tym momencie drzwi się otworzyły i różdżka wyleciała jej z ręki na puszysty dywan i otoczyła ją zbawienna czerń.
Ale tylko na sekundę. W następnej weszła sprzątaczka zapalając lampy i wciągnęła za sobą wózek zastawiony butelkami, magiczny zasysacz kurzu i doszedł ją zapach płynu do polerowania drewna.
Stała tak oniemiała po środku gabinetu, z otwartymi ustami, wytrzeszczonymi oczami i w głowie pulsowała jej tylko jedna, idiotyczna myśl. Ten sam płyn co pani używa Brown... ten sam płyn...
Sprzątaczka spojrzała na biurko omijając ją wzrokiem i wtedy w jej głowie wybuchło zrozumienie. Ona mnie nie widzi!!! Kameleon....! Kameleon i Silencio!
- Kochana, chodź tu jak możesz - zawołała kobieta głośno w kierunku otwartych drzwi.
Konieczność natychmiastowej ucieczki aż zawyła gdzieś w niej odbierając zdolność logicznego myślenia i Hermiona nie zdołała się już jej dłużej opierać. Czym prędzej, bez mała na oślep przemknęła między wózkiem a sprzątaczką, doparła otwartych drzwi i runęła do korytarza... zatrzymując się na przeciwległej ścianie na widok nadchodzącej kobiety.
Osunęła się wolno na ziemię dławiąc się i dusząc i świat zawirował jej przed oczami.
- Tylko niczego nie rusznij, oni tu mają szmergiela. Odkurz i przetrzyj biurko, a ja wezmnę tamtą szafkę pod...
Hermiona ledwo dosłyszała ostatnie słowa. Kiedy tylko ta druga kobieta weszła do gabinetu Norrisa, nie czekała już na nic, ale puściła się biegiem w kierunku windy. Byle dalej, byle uciec...
Serce waliło jej nadal jak oszalałe, ale tym razem z dzikiej, oszałamiającej ulgi. Weszła i wyszła i przeżyła...!
Nacisnęła przycisk wzywający windę i obejrzała się za ramię, na pusty korytarz. Po raz pierwszy pustkę przywitała radością.
Ale coś kazało się jej zatrzymać, poczekać. Jakieś ulotne wrażenie, którego nie umiała sprecyzować, jakby przeszła koło tego czegoś i nie zwróciła na to żadnej uwagi, mimo tego, że to coś było ważne.
Zmusiła się do tego, by na nowo się skoncentrować. Co to mogło być...
Słyszała już odgłosy nadjeżdżającej windy, które przeszkadzały się jej skupić, więc zacisnęła oczy i wróciła myślami do tyłu....
Przez zamknięte powieki przebiło się światło padające ze zwalniającej kabiny i równocześnie nagle, znikąd spłynęło na nią zrozumienie.
David Lawford! Davy! Jego brat krwi! To o nim mówił Norris wtedy do Rockamana... Coś o Davy'm i o Snapie...!!!
David Lawford znany był jako dobry wujaszek, który olewał wszelkie zasady bezpieczeństwa. Na jego biurku zawsze walało się pełno papierów, drzwi ciągle zostawiał otwarte na oścież. Kiedyś był nawet za to ciągany przez Aurorów z Wydziału Bezpieczeństwa.
Jeśli oni są braćmi krwi i Lawford jest w to wmieszany, to zapewne jest prawą ręką Norrisa. Więc może u niego coś się znajdzie...
Winda zatrzymała się i krata odsunęła się ze zgrzytem zapraszając ją do znajomego, przyjaznego wnętrza, kuszącego spokojem i otuchą.
Jednocześnie coś w niej nie pozwoliło jej zrobić kroku do przodu. Przeświadczenie, że dzisiejsza noc nie może się tak skończyć, że musi iść dalej i szukać i nie poddawać się.
Patrzyła na mokrą jeszcze podłogę windy i oczami wyobraźni widziała jakiś inny gabinet, pełen tego co chciała dziś znaleźć.
Pomysł przeszukania kolejnego gabinetu wydał się jej nagle o wiele mniej przerażający niż się spodziewała. Dopiero co wyszła z paszczy lwa, więc wszystko inne wydawało się być o wiele mniej niebezpieczne.
Zgrzyt zasuwanej kraty zabrzmiał jak decyzja i jakaś część jej duszy ucieszyła się, że to nie ona musiała ją podjąć. Ona musiała tylko obrócić się i pójść w przeciwnym kierunku niż Biuro Aurorów i gabinet Norrisa. W tą drugą, bezpieczniejszą stronę.
Homenum revelio nie wykryło niczyjej obecności. Po raz trzeci Hermiona rzuciła Homenum revelio moneo i zapaliła różdżką światło. Jeśli wróci sprzątaczka, pomyśli, że zapomniała je zgasić,
Gabinet Lawforda faktycznie tonął w papierach. Podeszła szybko do biurka i zaczęła przeglądać jeden po drugim nie ruszając ich z kupki, tylko kartkując. Znała mniej więcej projekty w Wydziale Nauczania, więc jeden rzut oka wystarczał, by stwierdzić czy dokument jest podejrzany, czy nie.
Skończyła szybko z pierwszą stertą i jej wzrok padł na czysty arkusz pergaminy obok. Obróciła go, żeby sprawdzić co jej z drugiej strony i na widok paru pierwszych słów bez mała podskoczyła.

Do ustawy o powstrzymania naboru mugolaków do Hogwartu. Sprób. rozszerzyć na półkrwi

 Zakaz naboru od września
 Powód - brak miejsc w Hogwarcie, Zaludnienie ostrzega o gwłt. wzroście urodzin czar. czystej krwi i półkrwi
 Nowa szkoła - lokalizacja?
 Niby projekt integracji mugolaków ze społecznością czarodziejów. + historii magii i zasad i moralności czarodziejów


Pod spodem widniało jedno słowo przekreślone dwa razy
Snape!!!!!

Rozumiała każde słowo po kolei, ale sens do niej nie trafiał i musiała przeczytać notatkę jeszcze parę razy, żeby wreszcie zrozumieć o co w niej chodziło. I przede wszystkim uwierzyć.
Znalazła to czego szukała, miała w ręku żywy dowód na to, że Norris knuł coś przeciw czarodziejom mugolskiego pochodzenia!
Chciała więcej dowodów, więcej szczegółów! Rozejrzała się gorączkowo w poszukiwaniu innych notatek i jej wzrok padł na niewielką szkatułkę stojącą na brzegu biurka. Poza nią wszędzie leżały tylko dokumenty, więc przyciągała wzrok jak magnes.
Wieczko było zamknięte. Hermiona przygryzła usta próbując sobie przypomnieć w pośpiechu zaklęcia ujawniające zabezpieczenia... ale było ich tak wiele, że w tak krótkim czasie jaki jej został miała znikomą szansę trafić akurat na to właściwe, już nie mówiąc, że znała ich raptem kilkanaście.
Merlinie, co robić?! Zostawić tą szkatułkę zamkniętą? Co by było, gdybyś uruchomiła jakieś zabezpieczenia...?
Zaraz, Lawford i zabezpieczenia? Też coś...
Choć może bał się Norrisa i jednak jakieś założył...?
Stała chwilę krzywiąc się, rozdarta między szalonym pragnieniem sprawdzenia co jest w środku, nieprzemożnym przekonaniem, że COŚ tam musiało być i przerażeniem. Musiała znaleźć jakiś sposób! Nie mogła stąd wyjść bez sprawdzenia! Skoro dotarła aż tu, musiała iść dalej!
Szkatułka stała na brzegu biurka i ktoś przez nieuwagę mógłby ją strącić na ziemię. Więc ja też ją strącę. Jak się otworzy to dobrze, a jak nie...
Nie dopowiedziała w myślach reszty, tylko zerknęła krótko na drzwi i popchnęła szkatułkę końcem różdżki...
Nic się nie stało. Szkatułka bezgłośnie upadła na dywan, wieczko otworzyło się i wyturlała się w niej szklana fiolka z białawą, wirującą substancją.
Hermiona wypuściła głośno wstrzymywany oddech i pochyliła się nad fiolką. Na pasku papieru dookoła zobaczyła trzy litery. ...APE...
Snape??? Czyżby... O Merlinie...
Doskonale wiedziała co to jest. Patrzyła na fiolkę na dywanie, ale przed oczami miała zupełnie inną. Tą, do której Harry zebrał wspomnienia zalanego krwią, umierającego na brudnej podłodze Snape'a.
Popchnęła lekko fiolkę przed sobą odsłaniając resztkę napisu. Całość złożyła się w jedno słowo. SNAPE.
Muszę coś zrobić! Nie mogę tak po prostu wyjść! Boże, muszę coś zrobić...! Boże, pomóż mi...
Potoczyła błędnym wzrokiem dookoła i na szafce pod oknem zobaczyła myślodsiewnię. Nie była pewna czy dokładnie o to prosiła, ale... Ale tak. Obejrzyj ją. Szybko!
Jednym zdecydowanym ruchem zablokowała drzwi, postawiła szkatułkę na biurku i podeszła z fiolką do myślodsiewni. Odpychając od siebie jakiekolwiek myśli wlała do misy wspomnieniem pochyliła się nisko nad wirującą substancją, rzuciła Mufliato, zgasiła światło i na oślep zniżyła głowę. Poczuła na końcu nosa coś chłodnego i...


Kiedy stanęła na czymś twardym, otworzyła oczy. Była w jakimś mugolskim mieście. Musiało być bardzo późno, Może nawet była to noc, bo latarnie paliły się na ulicach. Większość sklepów była pozamykana. Stała na chodniku. Koło niej przejechał jakiś samochód z otwartymi oknami - przez chwilę słychać było rap, ale po chwili rytmiczne dudnienie ucichło, kiedy auto skręciło w prawo.
W zasadzie na ulicy było cicho. Przez otwarte okno z mieszkania na parterze dobiegał śmiech i jakiś znajomy głos aktora, którego nie umiała sobie przypomnieć. Miała wrażenie, że leciała jakaś komedia. Z daleka słychać było przejeżdżający skuter i cichy, monotonny szum samochodów.
Koło siebie zobaczyła starszego pana, który rozejrzał się na boki, po czym przeszedł na drugą stronę jezdni. Poszła wraz z nim.
Nagle zza zakrętu wyszedł jakiś mężczyzna. Jego sylwetka wydała się jej znajoma. Idąc za starszym panem zbliżała się do niego i kiedy światło latarni padło mu na twarz, rozpoznała go. To był profesor Snape.
Snape w mugolskim miasteczku? Co on tu robi?!
Wiedziała, że jest w czyimś wspomnieniu i ani jego właściciel, ani Snape nie mogą jej zobaczyć, ale czuła się trochę niepewnie.
Mijając ich Snape potrącił brutalnie starszego pana i poszedł dalej. Widać było, że ma różdżkę w ręku i Hermiona pomyślała, że oberwie mu się za używanie czarów przy mugolach.
- Nie może pan choć trochę uważać?! - zawołał staruszek, zataczając na maskę stojącego obok auta.
Na szczęście nie upadł na ziemię, więc jakoś udało mu się podnieść. Obrócił się za Snapem grożąc mu ręką i wołając.
- Ani odrobiny szacunku teraz nie macie! Cholerna młodzież...
Snape skręcił w kierunku najbliższego wejścia na klatkę schodową, machnął różdżką i czerwony promień uderzył w drzwi z taką siła, że niemal wyrwał je z zawiasów.
Pan zamilkł nagle, ale po chwili ruszył gwałtownie za Snape'm.
- Jeszcze demolować mu się zachciało! Czekaj ty jeden, wezwie się policję i będziesz inaczej śpiewał!
Zanim doszli do klatki schodowej, przez otwarte okno dobiegł jakiś łomot i kobiecy krzyk. Po chwili dołączył do niego również dziecięcy. Bojąc się tego, co może zobaczyć, Hermiona podbiegła do okna i zamarła.
W mieszkaniu stał Snape, teraz doskonale widoczny w świetle lampy. Stojąca koło telewizora kobieta złapała się za głowę i i znów krzyknęła. Z pomieszczenia obok wypadł jej mąż i zamarł. Przez pisk dzieci usłyszała jak mężczyzna mówi przestraszonym głosem 'Co pan... co pan robi w naszym domu?! Proszę wyjść!'
Snape zaśmiał się gardłowo, po czym machnął różdżką w kierunku chłopca stojącego pod ścianą. Nie słyszała słów, ale natychmiast poznała zielony promień, który ugodził malca przewracając go na ziemię.
Kobieta z krzykiem padła na kolana przy martwym dziecku, pozostałe maluchy zaczęły na nowo piszczeć, a mężczyzna rzucił się na Snape'a i spróbował go powstrzymać. Ten jednak odepchnął go mocno na ścianę i zanim mężczyzna zdołał się podnieść, rzucił w niego Avadą, po czym odwrócił się ku skulonym, wtulonym w siebie dzieciom na kanapie. Te wpatrywały się w niego wielkimi, przerażonymi oczyma, mniejszy z kciukiem w pucołowatej buzi.
- Uciekajcie! Uciekajcie stąd! - zawołała nagle ich matka.
Jedno z dzieci zerwało się biegiem ku drzwiom, ale Snape był szybszy. Wykrzywił twarz w strasznym grymasie obnażając zaciśnięte zęby i posłał w nie zielony promień. Jednocześnie kopniakiem odrzucił kobietę próbującą złapać najmniejszego chłopca.
- Nie! Nie!!! Błagam, proszę, nie!!!
Jeszcze jeden zielony promień wystrzelił w jego różdżki i przeraźliwy dziecięcy pisk zamilkł.
Nadal szczerząc zęby Snape pozwolił przez chwilę kobiecie przyglądać się porozrzucanym dookoła zwłokom jej dzieci i męża. Ta nie krzyczała już tylko wyła głośno jak okaleczone zwierzę. Po chwili znów rozbłysł zielony promień, jej płacz umilkł i Hermiona usłyszała łoskot padającego na ziemię ciała.
Snape chwilę wpatrywał się w leżące na ziemi zwłoki, po czym okręcił się na pięcie i deportował z głośnym pyknięciem.
Nagle cały świat pociemniał i coś pociągnęło mocno Hermionę do tyłu. Poddała się temu zupełnie



Czuła ból, przejmujący ból, tkwiący gdzieś w niej i napierający na nią zewsząd dookoła. Gdzie by się nie ruszyła, cokolwiek by nie zrobiła, był wszędzie, był wszystkim. Był nią całą. Chciała zerwać się i uciec stamtąd, ale nie dawała rady. Ból rzucił nią o ziemię i przykuł do niej nie pozwalając się jej ruszyć.
Coś jęczało głucho koło niej. Rozwarła szeroko oczy i spróbowała to dostrzec, ale widziała tylko pustą czerń dookoła. Mogła tylko próbować to coś uspokoić bujając się gwałtownie do przodu i do tyłu, kołysząc jak matka kołysze dziecko, żeby usnęło. Coraz wolniej. Coraz delikatniej... Coraz ciszej.
I udało się jej. Jęki urwały się i odeszły gdzieś w ciemność. I czuła już tylko dreszcze wstrząsające jeszcze całym jej ciałem i łzy spływające bezgłośnie po policzkach.
Powoli rozluźniła się i osunęła do przodu. Czoło dotknęło czegoś miękkiego.
To była najbardziej przerażająca rzecz, jaką w życiu widziała. Przeżyła Bitwę o Hogwart i widziała umierających przyjaciół i znajomych, widziała konającego Snape'a, sama była torturowana u Malfoyów, pamiętała martwego Zgredka, ich wyprawa po horkruksy była pasmem koszmarów..., ale to, co właśnie zobaczyła było zdecydowanie gorsze. Brutalny mord małych, niewinnych dzieci i ich rodziców, fakt, że można się było napawać radością widząc przejmujący ból w oczach młodej matki..., to ją całkowicie przerosło.
Nagle przypomniała sobie inną kobietę - 'Nie Harry! Błagam, nie Harry!!' i łkanie wstrząsnęło nią na nowo.
Po długiej, bardzo długiej chwili udało się jej uspokoić. Podniosła głowę i rozejrzała się po aksamitnej czerni.
Zrozumienie przyszło z dotykiem grubego dywanu.
Gabinet Lawforda... jestem w gabinecie Lawforda... O Merlinie, trzeba stąd uciekać!!
Macając na oślep odnalazła różdżkę i szepnęła Lumos. W słabym, drżącym świetle dostrzegła krzesło i podparła się o nie, żeby wstać. Świat zawirował jej przed oczami, ale jakoś udało się jej utrzymać na trzęsących się nogach.
Strach nadal szalał w niej, była niemal pewna, że lada chwila z ciemności wynurzy się ręką okryta czarną peleryną i pośle ku niej zielony promień... wtedy kiedy będzie stać tyłem do niej...
Rozejrzała się gwałtownie dookoła, ale blade światło ukazało tylko myślodsiewnię i stojące dalej biurko.
Myślodsiewnia! Opróżnij myślodsiewnię. Odłóż fiolkę. I uciekaj! Na miłość boską UCIEKAJ STĄD!!!!
Trzęsącą się strasznie ręką odkorkowała fiolkę i zaklęciem przeniosła do niej wspomnienie. Przez parenaście sekund nie mogła włożyć koreczka i sflustrowana rozpłakała się na nowo.
Ale w końcu udało się. Zatoczyła się jak pijana w kierunku biurka, popchnęła fiolkę koło szkatułki i rzuciła się ku drzwiom. W głowie kołatała się już tylko jedna, jedyna myśl. Żeby uciec stąd jak najszybciej.
Fiolka stuknęła leciutko o szkatułkę, odbiła się od niej i odturlała trochę w drugą stronę. Prawie już nieruchomiała, kiedy pod spodem skończył się pergamin. Minimalna pochyłość i poruszająca się jeszcze w środku biaława substancja wystarczyły, żeby fiolka sturlała się gwałtowniej. Zatrzymała się dopiero po środku biurka, opierając się lekko o kupkę dokumentów.


Czwartek, 23.04

Lawford przyszedł do pracy mocno skacowany. Wczoraj były urodziny Helen i postanowili to uczcić. Oczywiście przyjęcie z tej okazji było już zaplanowane na sobotę, ale przecież mogli sobie poświętować między sobą... Trochę jednak przesadzili z alkoholem i rano zbudził się z bólem głowy. Potwornym bólem głowy!
Szumiało mu w uszach, kiedy wszedł do swojego gabinetu. Rzucił na biurko Proroka i osunął się na fotel łapiąc się za czoło. Miał wrażenie, że łeb mu zaraz rozwali. Unosząc brwi do góry i przyciskając mocno dłoń jęknął cicho i zacisnął oczy. Przez parenaście minut nie ruszał się i łomotanie trochę przycichło.
Sięgnął trochę na oślep ręką po Proroka i jego palce trafiły na coś gładkiego, chłodnego i... zaokrąglonego? Zdezorientowany otworzył oczy i zamarł na widok tego czego dotykał.
Co jest...?! O, do jasnej cholery...!
Przecież pamiętał doskonale, że schował fiolkę w szkatułce! Nie chciał, żeby ktokolwiek ją zobaczył, a zwłaszcza napis na niej. Peter dał mu ją, żeby obejrzał wspomnienie podstawionego mugola i powiedział mu co o tym sądzi.
Na pewno włożyłeś ją do szkatułki... Przecież jeszcze przez chwilę zastanawiałeś się, czy jej jakoś nie zapieczętować.
Nie przypominał sobie wtedy żadnego sensownego zaklęcia i nie miał ochoty pytać dookoła, żeby się nie ośmieszyć. W końcu machnął na to ręką. Wyszedł bardzo późno i tak się spieszył, że nawet nie schował myślodsiewni. Drzwi naturalnie też nie zabezpieczył.
Przestraszony spojrzał na pergamin z projektem ustawy, ale ten leżał tak jak go zostawił. Ale ktoś tu musiał być, przecież fiolka sama nie wyszła ze szkatułki?!
Przez chwilę rozważał co zrobić. Musiał sprawdzić, czy ktoś u niego był. Ten ktoś musiał wyjść z pracy później niż on...
Mógł poprosić o pomoc Teddy'ego, ale nie... Za wcześnie. Może nic się nie stało. Lepiej nie zwracać na siebie uwagi...
Na ciemnofioletowym pergaminie napisał do kolegi z DPPC.

Harvey,
Możesz mi przynieść Rejestry z Sieci Fiuu, teleportacyjne i toaletowe? W miarę szybko, proszę.
David

Stuknął w pergamin różdżką, który złożył się natychmiast w niewielki samolot, na skrzydłach pojawiły się pieczątki Ministerstwa i samolocik śmignął przez uchylone drzwi.
Harvey przyszedł godzinę później z długim na ponad dziesięć stóp pergaminem. Przywitali się, ale Lawford wymówił się bólem głowy, więc kolega postanowił go nie męczyć.
- Tu masz wszystko co mogłem wyciągnąć.
- Aż tyle tego?! - smocze łuski pomogły tylko trochę, więc kiedy podniósł gwałtownie głowę, poczuł jeszcze głuche łupanie.
- To jest standardowy raport. Nie wiedziałem o który dzień ci chodzi, więc przyniosłem wszystko. Masz tu cały tydzień.
- Trzymacie rejestry wszystkich przez cały tydzień?!
- Znowu - standardowo. Jest paru, na których mamy oko, więc rejestry czyścimy po upływie mięsiąca, nie wcześniej. Mamy tego całe funty w Wydziale Śledczym.
Lawford kiwnął głową dziękując i natychmiast tego pożałował. Złapał się za skronie i zacisnął zęby.
- Lecę, nie przeszkadzam. Musiałeś wczoraj nieźle przedobrzyć... - zaśmiał się Harvey. - Wpadnę po ten wykaz wieczorem.
- Dobra, dzięki wielkie - odmamrotał Lawford.
Kiedy drzwi zamknęły się, chwilę siedział bez ruchu, po czym wziął się za przeglądanie wykazu.
Po ósmej wieczorem wychodziło z Ministerstwa zaledwie kilka osób. Przez Sieć Fiuu wyszła jego sprzątaczka, zaraz po niej jakaś inna kobieta. Pewnie były razem, więc zapewne to też była sprzątaczka. Nikt się nie teleportował. Po ósmej przez toaletę wyszła jakaś Brown. Po jedenastej w nocy też.
A tobie wydawało się, że najpopularniejszymi nazwiskami są Smith i Jones..
Popatrzył na wychodzących przed tuż ósmą wieczorem, ale nie dopatrzył się niczego szczególnego. Tknięty jakimś przeczuciem odszukał na liście nazwisko Granger. Wyszła koło siódmej wieczorem. Cóż, wyglądało na to, że wczoraj w Ministerstwie były tylko sprzątaczki.
Może sprzątając jego biurko kobieta przekładała papiery? Normalnie nie powinna dotykać żadnych dokumentów, ale w przypadku jego gabinetu oznaczałoby to, że nie sprzątałaby u niego nigdy. Lawford nie miał ochoty chować wszystkiego, przecież nie były to tajne papiery, więc na mocy niepisanej umowy jego sprzątaczka raz w tygodniu robiła generalny porządek przekładając wszystko i układając na powrót tak jak było. Parę razy znajomy Auror Harveya sprawdził legilimencją, że kobieta nie czyta niczego i dał jej spokój.
Tym razem mógłby kazać ją przesłuchać, ale musiałby wyjaśnić czemu. Już i tak prośba o rejestry mogła być podejrzana.
Jak Teddy się dowie, dowie się i Peter...
Wyobraził sobie jego najbliższego przyjaciela, który wpada do niego, zatrzaskuje drzwi... Merlinie, to byłaby krwawa oberża!
Nic się nie stało. Pewnie fiolka wypadła jej przez przypadek, przy sprzątaniu...
Z ciekawości pobieżnie przejrzał kto wychodził późno w poprzednie dni i kiedy skończył, weszła jego sekretarka.
- Panie Lawford, za dziesięć minut ma pan naradę z Parrym. I musi pan jak najszybciej odpowiedzieć tym z Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami, w sprawie dostawy psidwaków w ramach PPWZM.
Lawford poczuł na nowo, że głowa za chwilę mu odpadnie.
Lepiej zrobiłbym, jakbym został dziś w łóżku.
Odłożył na bok wykaz od Harvey'a. Poszukasz sobie zaklęć i zaczniesz zabezpieczać ten cholerny gabinet. A tymczasem o fiolce ani słowa... Zabezpieczenia od jutra, dodał, bo dziś zdecydowanie nie nadawał się na grzebanie w bibliotece.


Hermina przyszła do pracy dokładnie na ósmą. Wyglądała całkiem nieźle, biorąc pod uwagę przeżycia z ostatniej nocy, ale to tylko dlatego, że wypiła drugą połowę eliksiru uspokajającego, którego dostała od profesora Snape'a. Spała tak dobrze, że ledwo usłyszała swój budzik.
Przez cały ranek dyskretnie spoglądała na zegarek.W południe wyszła szybko i prawie pobiegła na Czardziejską Pocztę Główną.
Musiała ostrzec Snape'a. Nawet przez chwilę nie wierzyła, że to był on. Skoro ona była wczoraj panią Brown, to równie dobrze ktoś mógłby się przemienić w Snape'a.
Barbarzyński mord na pięciu osobach i użycie Niewybaczalnego wyraźnie wskazywały na to, że cokolwiek od niego chcą, musi to być duża rzecz. Teraz tylko wystarczyło posłużyć się wspomnieniem. Za użycie choćby raz Niewybaczalnego Azkaban był murowany do końca życia. I szczególnie ktoś z jego przeszłością nie miał szans się z tego wybronić. I nie miał żadnych szans egzystowania w czarodziejskim świecie, gdyby to wspomnienie ujrzało światło dzienne. Tym razem wybrała czerwoną błyskawiczną z opcją teleportacji (dostawa maximum w godzinę).


W Hogwarcie kończył się właśnie obiad. Niektórzy nauczyciele wstali już od stołu, większość uczniów rozeszła się do swoich dormitoriów albo pod klasy.
Snape kończył jeść, kiedy przez okno do Wiekiej Sali wpadła jak strzała czerwona sowa. Starała się wyhamować przed jego talerzem, ale nie bardzo jej się to udało i wbiła się dziobem w ziemniaki.
Zaskoczony mężczyzna odczepił od jej nóżki kawałek pergaminu. Sowa wyglądała na wykończoną, więc dał jej kawałek kiełbasy. Potrząsnęła głową, przełknęła i natychmiast odleciała.
Snape otworzył list. Nie był długi i przebiegł go oczami w parę sekund, ale zrozumienie zajęło mu trochę więcej czasu.

Panie Profesorze,
Znalazłam bardzo cenne składniki do Pańskich eliksirów. Do natychmiastowego użycia. Spotkajmy się u mnie jutro w południe.

HG


No cóż, sam był sobie winny. Poradził jej, żeby była równie paranoiczna co Moody i proszę bardzo. Eliksiry do natychmiastowego użycia. I do tego jeszcze spotkanie u niej - tym razem już trochę przesadziła!
Normalnie nie pozwoliłby nikomu na takie ... traktowanie, ale po pierwsze zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że panna Granger nigdy nie ośmieliłaby się czegoś takie napisać, gdyby nie miała po temu ważnych powodów, po drugie pamiętał jej relację z podsłuchanej rozmowy i swoje odczucia po rozmowie z Douglasem. Musiała znaleźć doprawdy coś wyjątkowego.
Minerwa skończyła swoją zupę i spojrzała na siedzącego obok niej, pogrążonego w myślach mężczyznę.
- Wszystko w porządku, Severusie?
Oderwał oczy od listu i zwijając go skinął uspokajająco głową, choć domyślał się, że coś było cholernie nie w porządku.

Państwo Granger właśnie weszli do domu, kiedy zadzwonił telefon.
- Perry, odbierzesz? Leć, ja zamknę garaż - Helen Granger sięgnęła po pilota na szafeczce przy drzwiach i nacisnęła środkowy przycisk. Coś było nie tak z ich drzwiami od garażu, tuż nad ziemią nagle zatrzymywały się i potem otwierały na nowo. Musiała je zatrzymać i nacisnąć guzik na nowo, żeby wreszcie się zamknęły.
Ojciec Hermiony wszedł do salonu, zapalił światło i sięgnął po telefon.
- Doktor Granger, słucham.
- Tato, to ja - usłyszał głos swojej córki. - Jak się masz?
- W porządku, właśnie z mamą wróciliśmy do domu. Trochę przemokliśmy idąc do auta, bo strasznie tu leje. A ty? Jak leci?
- Też może być - miał wrażenie, że odpowiedź była niezbyt szczera.
- U ciebie też pada?
- Nie, ale pewnie niedawno padało, bo szyby u mnie są zupełnie mokre.
Perry Granger nie był zaskoczony, wiedział, że jego córka chodzi do pracy kominem, czy cokolwiek to miało znaczyć.
- Tato, mam pytanie... bo nie oglądam wiadomości. Tych... - nie chciała użyć słowa r16;mugolskichr17; albo r16;niemagicznychr17;, bo już nie raz ktoś włączał im się w rozmowę.
- Wiem, wiem, kochanie. Co chcesz wiedzieć? Słyszałem, że Sadiq Khan tyle dziś gadał na Trafalgar Square, że aż zachrypł...
Siędząc w kącie na podłodze Hermiona zaśmiała się do słuchawki. Faktycznie, przecież dzisiaj był Dzień Św. Jerzego! Na ostatnim pochodzie, który oglądała, pokazała się Królowa prowadząc na smyczy wielkiego smoka... Parę lat później mogła stwierdzić, że niezbyt był podobny do tych prawdziwych.
- Nie, tato. Mi chodzi bardziej o kronikę kryminalną.
Do salonu weszła mama Hermiony i Perry przestawił telefon na głośnomówiący.
- Cześć, kochanie - zawołała Helen.
- Cześć, mamuś...
- Co dokładniej chcesz wiedzieć?
Na chwilę zaległa cisza, potem państwo Granger usłyszeli trochę zmieniony głos ich córki.
- Czy parę dni temu, nie wiem dokładnie kiedy, nie zamordowano jakiejś rodziny? Rodzice i troje dzieci?
- Tu, w Londynie, nie - Helen spojrzała zaskoczona na męża.
- Coś słyszałem o tym w radiu, jadąc do pracy... Poczekaj, niech sobie przypomnę... - powiedział ten równocześnie. - W tej chwili nie pamiętam, ale jeśli ci zależy to sprawdzę i oddzwonię... Może być?
- Dziękuję, tato.
- To na razie...
Perry odłożył słuchawkę patrząc na żonę.
- Widać do nich też coś dotarło - wzruszył ramionami. - Sprawdzę w internecie. Co dziś jemy?
Helen ruszyła do kuchni, zabierając po drodze siatkę z zakupami, którą zostawiła tuż przy drzwiach wejściowych.
- Może być pizza? Mam jedną do odgrzania. Włącz komputer, wrzucę ją do piekarnika i już przychodzę, to poszukamy razem.
Dziesięć minut później siedzieli przy komputerze patrząc na pierwszy z brzegu artykuł wyświetlony w google.

'Pięcioosobowa rodzina zamordowana w Stirling! Tropów brak, policja bezradna!' - głosił nagłówek.

Dalej przeczytać można było o tym, że na miejscu zbrodni policja nie znalazła żadnych śladów. Brak świeżych odcisków palców osób innych niż domownicy, brak narzędzia zbrodni i przede wszystkim brak jakichkolwiek śladów na ciałach ofiar.
- Zjedź na dół, może będzie jakiś link do innych wiadomości... - powiedziała półgłosem Helen.
Perry przewinął na dół. Coś było - zdjęcie domu ogrodzone czerwono-białą taśmą i wozy policji. Pod spodem widniał napis 'Czyżby wreszcie znalazł się podejrzany o morderstwo?'
Artykuł był bardzo krótki. Jakiś starszy pan zgłosił na policję, że widział sprawcę. Miał nim być młody, wysoki, szczupły mężczyzna o długich, czarnych włosach, ubrany w jakąś długą pelerynę, jakby z XIX wieku. W ręku trzymał bardzo wąski i cienki pistolet laserowy i właśnie tym laserem zaatakował całą rodzinę.
'Wpierw widziałem jakiś czerwony promień, który rozwalił drzwi wejściowe, a potem zielony. Tym zielonym światłem ugodził każdego po kolei - zeznał świadek'.
Dalej następowały spekulacje na temat działania lasera, który powinien przecież wypalić głębokie dziury w ciałach ofiar, a tymczasem nie było na nich nawet zaczerwienienia.
Rodzice Hermiony odruchowo rzucili okiem na komentarze pod spodem. Pierwszy z brzegu był, jak zwykle, bardzo sarkastyczny. 'Dziadku, dziadku, naoglądałeś się chyba Star Wars'...
Perry przeczytał jeszcze raz fragment artykułu o pistolecie i spojrzał na żonę. Miała zmartwioną minę.
- Myślisz, że to ktoś... od nich?
- Facet w pelerynie? Z wąskim, długim pistoletem? Laserowym? Który zabija i nie zostawia śladów? Doskonale wiesz, że to może być tylko to...


Hermiona próbowała zmusić się do jedzenia, kiedy zadzwonił jej telefon. Drgnęła, bo nie była przyzwyczajona do tego dźwięku. Telefon miała w domu przede wszystkim do kontaktów z rodzicami. Kiedyś pan Wesley przyszedł się nim bawić i udało mu się zadzwonić na Numer Alarmowy wystukując po prostu 999. Kiedy zgłosił się operator, czarodziej upuścił z wrażenia słuchawkę na ziemię.
- Słucham?
- Znaleźliśmy to. W nocy z wtorku na środę w Stirling została zamordowana pięcioosobowa rodzina. W bardzo zagadkowy sposób... - odpowiedział jej ojciec.
- W Stirling?!
- To akurat jest najmniej zaskakujące...
- Tak, tato..?
- Główny podejrzany miał na sobie czarną pelerynę i używał czegoś na podobieństwo pistoletu laserowego.
Serce zaczęło bić jej trochę szybciej na samo wspomnienie.
- Hermiona? Jesteś tam?
- Jestem, jestem..
- Kochanie... Mam jakieś wrażenie, że...
- Porozmawiamy o tym, jak do was przyjdę - ucięła gwałtownie, nie chcąc, żeby jej ojciec kontynuował.
- Oj tak, moja droga, porozmawiamy sobie... Wpadnij do nas w niedzielę na obiad.
- Dobrze, tato. Dobranoc...
- Dziękuję. Ty też śpij dobrze - odparł Perry Granger i się rozłączył.
Śpij dobrze... Łatwiej powiedzieć niż zrobić... Eliksir jej wyszedł i tej nocy nie było nic co mogłoby powstrzymać koszmary.

CDN