---

08.10.08

Przejaśnia się. Słońce wychyla się zza chmur. Nareszcie, taka pogoda dobija. Nie wiem po co deklarować się za swoimi poglądami skoro i tak zostają wyśmiane przez niedojrzałych psychicznie kolegów. To moja sprawa czego słucham i co czytam. W tym momencie podręcznik do historii, a tyłek odgniata mi się od twardego, szkolnego krzesła. "Artemida grecki odpowiednik rzymskiej bogini Diany". Taa, zaraz się zacznie.
- Diana? A ty, co sądzisz?
Podnoszę nieprzytomnie głowę z nad książki. Przed oczami widzę białe oblicze nauczycielki.
- Przepraszam, zamyśliłam się. Może pani powtórzyć pytanie? - słodkie oczka teraz nie pomogą. Przecież ona widzi, że w ogóle jej nie słuchałam.
"Anoreksja" powtarza pytanie. Co?! A bo ja wiem. Co ja jestem?
- Eee...
- W porządku?
- Jasne, po prostu się na chwilkę zamyśliłam. Przepraszam. - Łżę kobiecie w żywe oczy, jeśli się nie zorientuje będę w niebie.
- Diana ma chyba dzisiaj jakiś problem. Wojtek? - Historyczka przerzuciła uwagę na kogoś innego. Moje szczęście. Skup się kobieto.
Lekcja ciągnie się niemiłosiernie. Boże, już nie mogę. Ile można siedzieć i słuchać o Ateńczykach?
- Dziękuję, na następną lekcję proszę przynieść ćwiczenia.
Dzwonek - wybawiciel. Dlaczego te cholerne książki nie mieszczą się do plecaka?!
- Wszystko dobrze?
Podnoszę głowę z nad torby. Matko, już jej tu powinno nie być. Powinna pić herbatkę, czy co tam chce w pokoju nauczycielskim.
- Chyba cię jakaś choroba bierze. W ogóle nie słuchałaś.
- Naprawdę dobrze się czuję, ot taki dzień. Do widzenia.

Za jakie grzechy, pytam? Za jakie?! Siedzę na ławce koło Krzyśka i ostentacyjnie milczę. Mam go dość. Nie mam dzisiaj ochoty na użeranie się z jego szczeniackim zachowaniem. To nie na moje siły. Pierwsza tama pękła wczoraj, popłakałam się na jadalni. O, tak. Niby bez powodu. Ale powód jest wielki, denerwujący i uciążliwy. Dlaczego im na każdym angielskim musi tak odbijać? Ja CHCĘ się czegoś nauczyć. I co? Nie mam możliwości. Na ostatnim angielskim nie padło ani jedno słowo w tamtym języku. Szlag mnie trafia.
- I co Diana? Fajnie tak czasem pogadać, nie? A co ty się tak nie odzywasz? Masz depresję? Przeze mnie? - ciągnie monolog tym swoim denerwującym, mutacyjnym głosikiem.
Rzucam mu wiele znaczące spojrzenie. Oczywiście, nie zrozumiał. No cóż, IQ pod grubą krechą.
- Fajnie tak pogadać, nie? Coś się nie odzywasz. Patrz, Kotek! Diana ma przeze mnie depresję! Ale czad...
Boże, niech go ktoś zwiąże i zaknebluje. Poślę tej osobie kwiaty.
- A wy, co? Czemu nie ćwiczycie? Zobaczycie jakie będziecie mieć oceny na półrocze, a szczególnie ty, Sznajder. -"wuefistka" patrzy na mnie znacząco. Udaję, że nie wiem o co chodzi. Po co wstrzynać kłótnie? - Ty Sznajder to nawet na czwórę nie licz. Do kiedy masz to zwolnienie? Do piętnastego? Boże, który lekarz wypisuje miesięczne zwolnienia?! Co ci jest?
- Noga mnie boli - oświadczyłam.
- Paluszek i główka... - szemrze nauczycielka patrząc na mnie z naganą.
- Noga, proszę pani. Noga mnie boli. W kolanie, nie palec. Wiązadełka rzepki sobie naderwałam. - właśnie daję idealny przykład wyraźnej mowy artykułowanej, a oni nic.
- Ta pewnie. Wam się zawsze coś Sznajder dzieje. Ja sobie z ojcem pogadam. Nie po to ojciec pracuje w szkole żebym sobie do niego nie mogła pójść.
A proszę bardzo, cholera. Tatuś, tatuś sam był ze mną wtedy u lekarza. Nie zgłaszał sprzeciwów co do wypisania mi tego zwolnienia. Idź i niech cię nie widzę.
Boże, nareszcie koniec. Jeszcze "tylko" angielski i au revoir.
No i wreszcie w domu. Jak dobrze. Włączam kompa, gadu, operę. Ustawiam opis "Nigdy nie pokocham chłopaka, który słucha Disco Polo". Wchodzę na hogs, mirriel, n-k i załączam muzę. Jak dobrze, nikogo w domu oprócz mnie i Ciampka, ale on się na komputer nie pcha. Za chwilę odzew od ciotki, zagorzałej katoliczki "a czy tacy są gorsi?" i wywiązuje się bardzo długa rozmowa na temat muzyki rockowej i metalu. Mam dość. Nie wiem czy się kłaść czy wieszać. Ciociunia uważa, że metal to "krzyk" i tłumacz takiej, że trzeba jeszcze umieć wybrać.
Perswadowanie ciotce co widzę w "metalach" przerywa mi mama krzykiem z kuchni.
- Nic nie masz do nauki? Ile już siedzisz na komputerze? Która jest? Osiemnasta! A ty o drugiej byłaś już w domu. Bój się Boga, dziecko. Oczy sobie zepsujesz, a i tak już musisz iść do okulisty po szkła. Oślepniesz.
Z niechęcią odchodzę od komputera. Dzisiaj wreszcie mogłam sobie dłużej pobyć przed monitorem, bo bracia w rozjazdach. Jeszcze tylko jedno, ustawiam opis na komunikatorze "I tak nie pokocham chłopaka, który słucha Disco Polo!"


Mam nadzieję, ze się podoba. To pierwsza część. Może będa następne.