---

Niepotrzebnie mi, matko umieszczasz krosna,
Inna myśl zaprząta moją głowę.
Ach, pozwól mi raczej wyjrzeć przez okno,
By wiedzieć czy mój Filon nie jedzie.

Gdybyśmy na siebie spojrzeli miło,
Powiedział tylko dwa słowa.
Bez niego teraz jest mi przykro:
On jest połową mej duszy!

Cóż go tak długo tam zatrzymało?
Drogi dalekiej nie ma.
Serce on moje zna jeszcze mało,
Które na niego tak czeka.

Przez ten las ma jechać mój miły;
Kiedy twarz jego zaświeci?
Ptaki się stamtąd nagle ruszyły,
Zapewne on to już jedzie.

I sroka z płotu skrzeczy na niego;
Cóż to? nie widać go jeszcze.
Filonie! na blask spojrzenia twojego
W ręce z radości zaklaszczę.

Oto i widać - gość ukochany jedzie
Sercu mojemu życzliwy!
Miłość w te strony spojrzenie jego wiedzie
A pod nim jedzie koń siwy.

Siądę przy krośnie na moment, kochany,
Abym tę radość ukryła;
By nie zrozumiał Filon przybyły,
Że ja tu po nim tęskniłam.