Dodane przez Bonnie313 dnia 24-06-2010 14:03
#493
pokazywał drogę, bo... ach... ach... panie Miętlewicz, proszę mnie trzymać!... I corz dokładniej ukazując buciki piękna Eufemia podała panu Miętlewiczowi koniec rączki jak w menuecie. Niekiedy chwiała się, zresztą na najrówniejszym miejscu, a pan Miętlewicz plonął z rozkoszy czując na swoich grubych palcach uścisk jej paluszków. Weszli na rynek, a jednocześnie wybiegł z apteki pan Krukowski i powiwając jasnym kapeluszem wołał z daleka: Witam panie!... co za szczęśliwy traf!...
Strona 39, wers 7.