---

Rozdział 1
-Już jestem! - krzyknęłam i od razu podbiegły do mnie dzieci. Rozdałam im jedzenia. Nie marudziły, że tak mało. W Peste Negra trzeba się cieszyć z tego co się ma.
-Carla! - krzyknęła moja starsza siostra Madison i uściskała mnie.
-Hej! - odparłam.
-Wiesz co jest jutro?
-Dwudziesty siódmy sierpień.
-A wiesz co to oznacza?
-Yyy..
-Jutro zaczynasz się pakować i w piątek jedziesz do szkoły.
-Nie, mówiłam ci zostaję z tobą! - Madison o tym wyjeździe gadała od miesiąca. Mówiłam jej, nie chcę jechać.
-Carla, masz już jedynaście lat. Musisz zacząć się uczyć!
-Będę ci pomagała w schronisku dla ludzkich dzieci. Do tego nie potrzeba wykształcenia.
-Jeśli zostaniesz to prędzej czy później..
-Zabiją mnie? Nie mogą!
-Oni wszystko mogą! Carla Peste Negra nie jest miejscem dla dorastającego dziecka.
-Ja nigdy nie byłam dzieckiem. Nie miałam czasu!
I, katastrofa. Madison się rozpłakała. Nigdy nie wypominałam jej tego, że nie miałam normalnego dzieciństwa. Objęłam ją ramieniem.
-Błagam, przestań płakać. Jak chcesz to pojadę do tej głupiej szkoły.
-Naprawdę?
Tak.
Nie wierzę, że to powiedziałam.
W rzeczywistości chcę jechać. Mam dość już widoku krwi i cierpienia, ale nie chcę zostawiać Madison. Jak się dowiedzą, że pomaga ludzkim dzieciom to ją zabiją.
Wampiry traktują ludzi jak śmieci. Czemu ich życia ma być cenniejsze od życia ludzi? Ludzie żyją już tylko w Peste Negra. Z innych miejsc zostali wytępieni.
Wampiry nie mogą zabijać nas, dzieci cienia (czarodzieje, zmiennokształtni), dzieci marzeń (anioły, wróżki, elfy), ani innych dzieci krwi (wampiry, wilkołaki).
Ja jestem czarodziejką, a to jest mój świat.

To moje pierwsze opowiadania i proszę o szczere komentarze.


m: Otagować!!!