---

Wiosenny Wiatr

Przyleciał z Tatr,
wiosenny wiatr.
Obudził kwiaty,
kaptur z głowy zdarł.

Szarpnął drzewami,
popędził w tan,
z małym strumykiem,
pełnym już żab.

Cały dzień latał,
budził przyrodę.
Kwiaty, zwierzęta,
ludzi i wodę.

A gdy wieczorem,
po trudnym dniu,
wrócił na górskie
szczyty do snu,
kozicom opowiadał
o pięknych krzakach bzu.

---

Jesienna Pani

Przybyła pani,
z dalekich krain.
Karocą złotą,
jedzie z oddali.

Ubrana w futro złote,
pięć szali,
a każdy tkany z pajęczych
nici.
Za jej sukienką
tren srebrny pnie się.

Rudawe włosy,
a w ręce koszyk.
W koszyku liście
trzyma i prosi:

Mili mi ludzie, nie ma
odmowy, muszę
porzucić moje alkowy,
więc podarujcie mi
dom, bo muszę,

Muszę przemienić
kwiaty w arkusze
wytłaczanego złotem
papieru, muszę iść
polem tak daleko,
aż dotrę do swojego celu.

A celem moim
jest piękny las,
który zamienię,
w paletę barw,
a potem wrócę
do swoich spraw.

I pojechała.
Liście rozrzucała,
kasztany zbierała.

A potem... znikła.
Nie ma jej w lesie,
nie ma na polu,
ani na mieście.

Uciekła znowu
w dalekie kraje,
a przyszła do nas,
pani w gronostajach.

---

Wydaje mi się, że "kozicom opowiadał" lepiej brzmi. Tematyka jest optymistyczna. Utwór się lekko czyta, są rymy. Podoba mi się :) Życzę weny.