---

Otóż to coś po spodem powstało przez brak chęci do snu i nudę. Wątpię by komuś to przypadło do gustu. Zapewne jutro przeczytam to jeszcze raz i usunę, ale póki co wstawię wam to tu.

Prolog


Wszędzie widać kolorowe błyski i towarzyszące im krzyki. Jeśli wytęży się słuch, słyszy się pojękiwania, niekiedy płacz. Z każdej strony lecą różnokolorowe smugi, które trafiają w ludzi. Niektórzy owych smug nie widzą i kiedy te dosięgną ich upadają i już nie wstają. Dla zwykłego obserwatora wygląda to czasami jak taniec, te krzyki, błyski i ruchy ludzi są jednością, uzupełniają się. Kiedy kończy się ich czas upadają pod natłokiem lecących w nich błysków. Wygląda to pięknie, ale skutki są wręcz śmiertelne. Ludzie giną, aby na ich miejsce mogli wkroczyć nowi, silniejsi, gotowi na poświęcenie. Wiedzą, że najprawdopodobniej nie wrócą cali, ale zgadzają się i idą walczyć, chcą by ich następcy mieli łatwiej. Zwykłych obserwatorów jest mnóstwo, tłoczą się i w gromadach oglądają zachwyceni, chcą więcej, nieświadomi popychają tamtych do walki. Jednym z takich obserwatorów jest Harry Potter, ale on nie chcę już patrzeć, on chcę walczyć. On jest już gotowy, aby zakończyć ten długowieczny taniec. Ale czy aby na pewno? Czy jest gotów zaprzestać obserwacji?