---

Na wstępie: tekst nie był betowany, ponieważ nie mogłam złapać mojej bety, a zależało mi na tym, żeby rozdział pojawił się szybko. Niestety, chyba nie sprostałam zadaniu, bo rozdział okropnie krótki, i praktycznie nic się w nim nie dzieje. No, może oprócz tego, ze nasza głowna bohaterka spotyka wreszcie (a co ważniejsze, rozmawia z nim!) swojego wujka. Ale cóż... Obiecuję, że następny rozdział będzie nieco dłuższy, a akcja w nim was zaciekawi. slytherin97.



Podchodząc do Dumbledore'a, Hayley ujrzała Snape'a, podnoszącego widelec.
- Gratuluję. - szepnął dyrektor, wręczając jej kawałek pergaminu z jej nazwiskiem.
Hayley spojrzała na ojca chrzestnego. Jego wyraz twarzy był jednoznaczny... Poznał mnie - pomyślała. Wzięła od Dumbledor'a pergamin, i ruszyła ku przyległej komnacie.
W komnacie panował półmrok. Oświatlały ją jedynie kilka pochodni, które były umocowane na ścianie. Na jednym z foteli, które tam się znajdowały, siedział Krum, a przy kominku stał Cedrik. Jego twarz oświatlało światło, pochodzące z płonącego kominka; Hayley zauważyła, że jest niezwykle przystojny. Jego wyraz twarzy wskazywał na to, że o czymś myślał.
- Hej. - rzuciła nieśmiało, a Cedrik przestał rozmyślać.
- Hej. - powiedział, uśmiechając się do niej. - Zostałaś reprezentantką Vancouver?
- Eeee... Tak. - odpowiedziała mu. Krum nadal siedział na fotelu. Teraz on rozmyślał.
Nagle drzwi do komnaty otworzyły się, a stanął w nich Harry. Minę miał nieciekawą; był zdenerwowany.
- Co tu robisz, Harry? - spytała Hayley.
Ale on nic nie odpowiedział. Powoli podszedł do drugiego fotela i usiadł na nim. Wzrok wbił w podłogę; ręce mu drżały, a na czole, Hayley spostrzegła krople potu.
Za nim do komnaty wszedł Dumbledore, oraz Karkarow, Evans, Snape oraz nauczycielka, której Hayley wcześniej nie widziała.
- Jak to możliwe?! - zapytał Karkarow. - Jak to możliwe, że Czara wyłoniła aż czterech reprezentantów?
- Nie wiem... - odpowiedział Dumbledore, z błogim spokojem.
- Co z tym zrobimy? - spytała profesor Evans.
- Chyba będziemy musieli to zaakceptować.
- Po moim trupie! - krzyknął Karkarow. - Dlaczego Hogwart ma mieć dwóch reprezentantów, a pozostałe szkoły po jednym?
- Po prostu musimy to zaakceptować. - powtórzył starzec.
- Ty nie rozumiesz... - powiedział ze złością Karkarow. - Na chwilę obecną, Hogwart jest silniejszy. Nie ma równych szans...
Dumbledore milczał.
- W takim razie... Ja i moi uczniowie jutro opuścimy Hogwart. - oświadczył stanowczo Bułgar.
- My... - odezwała sie Evans. - W tej sytuacji nie mamy innego wyboru... Hayley, możesz ogłosić reszcie uczniów, że jutro...
- Zaczekaj! - odezwał się Snape. - Jeśli Czara wyrzuciła cztery nazwiska, to tak musi być... Równie dobrze, drugie nazwisko mogło być jednego z twoich uczniów, bądź Karkarowa.
Zapadło milczenie. Słychać było tylko szelest dobiegający z kominka.
- Bardzo ciekawe. - szepnęła Hayley do Harry'ego, gdy wychodzili z komnaty.
- Racja... - powiedział Harry. Był chyba jeszcze oszołomiony całą sytuacją. - Ale jak to jest możliwe?
- Nie wiem... Ale to bardzo podejrzane.

Hayley jeszcze długo myślała nad sytuacją, która zdarzyła się podczas Nocy Duchów. Czego, jak czego, ale czwartego reprezentanta się nie spodziewała. Co musi teraz czuć Harry? I co to wszystko ma znaczyć? Owszem, bardzo ją to zdziwiło, ale szczerze mówiąc, nie chciała, by zamiast Hogwartu, był to Vancouver.
Weszła właśnie w korytaż, w którym było ciemno.
- Musi być już bardzo późno. - pomyślała. Zza pazuchy wyciągnęła różdżkę. - Lumos. - mruknęła, i z jej różdżki natychmiast błysnęło światło. Uszła parę kroków, gdy usłyszała, że ktoś otworzył drzwi do jednej z komnat. Na chwilę zamarła bez ruchu... Po chwili jednak, znów postawiła parę kroków. Niestety, znów usłyszała otwieranie drzwi. Teraz ten ktoś, zmierzał w jej kierunku... Był blisko. Hayley usłyszała jego kroki zza zakrętu, który był od niej oddalony niemal trzy metry. Chciała się wycofać, może jeszcze jej się uda... Odwróciła się gwałtownie i zaczęła isć...
- Hej! - krzyknął mężczyzna zza Hayley. Dziewczyna odwróciła się, i ujrzała Snape'a. W ręku trzymał różdżkę, z której także wychodziło jasne światło. - Co ty tu robisz? Jest już późno...
- Ja... Ja się chyba zgubiłam. - skłamała. Sam fakt, że stoi obok niej Snape, jej wujek, ojciec chrzestny, sprawił, że na chwile ją zamurowało.
- Jesteś Hayley... - tu przerwał. Hayley miała wrażenie, że jej nazwisko, które chciał wypowiedzieć, z trudem przechodziło mu przez gardło. -... Hale. - dokończył.
Hayley pokiwała głową.
- Wiesz... - zaczął, podchodząc do niej. - Znam twoich rodziców, i to bardzo dobrze...
- Wiem. - przerwała mu blondynka. - Wiem, że ich znasz, wiem, że jesteś moją rodziną... Wiem, że jesteś... - tu przerwała. Na twarzy Snape'a pojawiło się coś w rodzaju zmieszania. Był też uśmiech.
-... twoim ojcem chrzestnym? - dokończył za nią Snape.
- Tak.
- Chciałbym ci wszystko wytłumaczyć... Co powiesz na spotkanie? Jutro po lekcjach?
Hayley spojrzała na niego. To nie był ten sam Snape... Ten, którego znała z opowieści Rona. Ten, którego widziała ostatnim razem...
- Jasne. - wyksztusiła.
- To przyjdź do mojej komnaty. A teraz idź do waszego skrzydła... Chyba, że chcesz, żebym cię odprowadził...
- Nie, dziękuję. Trafię...
Po tych słowach, zniknął za zakrętem.