---

Cóż... miałam i nadal mam (w pewien sposób) mieszane uczucia co do wspomnień Snape'a, który jest jednym z moich ulubionych bohaterów serii.
Jednak jakkolwiek by na mnie nie działały, przyznać muszę jedno - zmieniły wiele. Wiele w moim postrzeganiu Severusa. Dotąd uważałam go za zimnego drania, denerwował mnie czasami, ale go lubiłam. Za ten sarkazm, podłość, wredność, za zimną krew, twarz pokerzysty. Za całokształt bycia Snape'm. Jedynym w swoim rodzaju.
Wspomnienia pokazały, że w głębi duszy kryje się człowiek inny, niż dotąd myślałam. Pokazały, że Snape ma ludzkie uczucia, że jest kimś więcej, niż sądziłam. Że za płaszczem wrednego skur***, kryje się drugie oblicze Severusa.
Co ja na to? Z jednej strony, nie pasowało mi to. Dla mnie Snape powinien być taki, jakim go zapamiętałam. Jaki wykreował się w mojej wyobraźni przez sześć i pół tomu. Ale z drugiej strony... czuję, że chyba od zawsze szukałam w nim tego pierwiastka człowieczeństwa. Tej odrobiny wrażliwości.
I chyba w gruncie rzeczy, cieszę się, że go znalazłam.