Dodane przez mooll dnia 04-10-2010 17:33
#1
Rozczarowanie to uczucie słabości.
Kiedy przychodzi do ciebie obezwładniający żal, w bezsilności gryziesz wargi. Do krwi. Dosadnie. Do widzenia. Zamykasz oczy, a przez gardło nie przechodzi ci ślina. Powietrze niczym z przekłutego balonika uchodzi z ciebie ze świstem.
Rozczarowanie jest wtedy, gdy nadzieja odchodzi przegrana. Ostatnia, zamykając korowód. Pokonana przez brutalną postawę, tnące powietrze słowa i coś, co widać tylko w oczach. Wiara chwiejnym krokiem odchodzi niczym upojona szokiem. Drżące na wietrze ręce, zagubiony wzrok, który nie wie, gdzie ma się podziać, co zrobić ze znieczulonymi łzami. Płyną w prądem chwili. Emocje wyzwolone z Bastylii niedowierzania ruszyły na barykady. Dociera do ciebie ta perfidność rzeczywistości, z której jak z bagna nie możesz się wydostać: im bardziej się szarpiesz, tym szybciej wciąga. Ideały odchodzą w niepamięć. Żeby przetrwać, trzeba im zaprzeczyć, przekreślić zaufanie jednym mgnieniem oka. Obojętność znieczula w tobie wszelkie objawy ludzkich uczuć. Godzisz się na to. Świadomie.
Rozczarowanie sprawia, że czujesz się za słaby, aby żyć. Po chwili dociera do ciebie, że życie jest pełne tego typu słabości, które pokonywać trzeba cudami. Ale jakim cudem, skoro wiara odeszła od ciebie, taka słaba i na chwiejnych nóżkach...?
Edytowane przez mooll dnia 04-10-2010 17:45