---

335 słów.

Rzuca spojrzenie na siostrę. Ma szesnaście lat, a wygląda na dwanaście. A może na osiem? W końcu jest jej tylko połowa. Szybkie spojrzenie na koc, ukrywający to, czego nie ma, utwierdza ją w przekonaniu, że wolałaby nie wiedzieć o wypadku. Ręce trzymające tacę z kolacją zaczynają się trząść, łyżeczka uderza o szklankę, dzwoni, dzwoni, uciszcie te dzwony, przez nie nie słychać tramwajów, a ona teraz
nie ma nóg, nie ma nóg, nie ma nóg, nie ma nóg.
Tramwaj niczym strzał zza węgła, nie przebiega się na zakrętach, nie kiedy słychać dzwony.
Nagle siostra patrzy jej w oczy, i rumieniec oblewa twarz dziewczyny. Kładzie tacę na stoliku, schyla się, aby poprawić koc, żeby tylko nie patrzeć w te przepełnione złością oczy. To nie jej wina, nie ona wprawiła w ruch dzwony, ale i tak czuje się winna. Odwraca się, a wtedy ona zauważa nową spinkę do włosów. Czuje jej wzrok na plecach, przyśpiesza kroku, zanim zapyta, szybciej, ale
- Mogę tę klamrę?
Nie chce jej oddawać, lubi ją, pasuje do jej oczu, jednak pamiętaj,
ona nie ma nóg, ona nie ma nóg, ona nie ma nóg.
Jednak nagle zauważa nowy komputer, iPoda, książki, kosmetyki, słodycze, to, czego ona nie ma. Odmawia. Wychodzi, siada w kuchni do stołu. Nagle i ona, i rodzice słyszą odgłosy tłuczonego szkła. Wpadają do jej pokoju, ona rzuca wszystkim, co jej w ręce wpadnie, krzyczy jak dziecko, to takie duże dziecko, w końcu jest jej tylko połowa, tylko osiem lat. Szybko uspokojona obietnicą nowej bransoletki płacze w rękaw matki, że nie ma spinki, nie dała jej spinki, taka piękna spinka, a ona jest taka biedna, czemu nie dała spinki, ona chce spinkę. Wyostrzone przez ostatnie dwa lata rysy twarzy matki ściągają się, patrzy na jej siostrę, syczy jak przebita opona.
- Czemu nie dałaś jej tej spinki? Serca nie masz? Przecież ona
nie ma nóg, nie ma nóg, nie ma nóg.
Wyciąga spinkę z włosów, które opadają na plecy. Patrzy w jej oczy i zastanawia się, jak może jej nienawidzić, skoro
nie ma nóg.