---

I oto długo oczekiwany rozdział 1.Następne będą najwcześniej pod koniec czerwca.(sesja)



Ginny stała przy grobie Dumbledora , patrząc na Hogwart. Delikatny wiatr wiał w jej twarz, rozwiewając włosy. Nagle, pojawiła się przed nią przezroczysta postać brodatego starca w okularach i przemówiła:
- Witaj Ginewro.

- Profesor Dumbledore?

- Tak, to ja - odpowiedział duch Albusa Dumbledore'a. - Gratulacje z okazji narodzin twojego drugiego syna Albusa Severusa, swoją drogą dziękuję za to, że nazwaliście go na moją cześć i jestem pewny, że będzie znakomitym czarodziejem i...

- Tak samo aroganckim jak jego ojciec i dziadek - powiedział z za pleców Ginny złośliwy głos.

Ginny odwróciła się i ku swemu zdumieniu zobaczyła przezroczystą, dobrze sobie znaną postać Severusa Snape'a.

- Witaj Severusie - powiedział Dumbledore. - Po śmierci mógłbyś skończyć z tą nienawiścią do Jamesa.

- Dobrze wiesz Albusie, że nigdy mu nie wybaczę tego, co mi zrobił - odpowiedział Snape.

- Ale po śmierci mógłbyś dać sobie spokój - powiedział Albus.- Jednak nie roztrząsajmy starych spraw.

- Czekajcie, jak to możliwe, że jesteście duchami? - zapytała Ginny. - Przecież poszliście dalej. Czy to się dzieje tylko w mojej głowie?

- Osiem lat temu odpowiedziałem Harry'emu tak, jak teraz odpowiem tobie - powiedział Dumbledore. -"Ależ oczywiście, że to się dzieje w twojej głowie, Ginny, tylko skąd, u licha, wniosek, że wobec tego nie dzieje się naprawdę?" Będziesz musiała znaleźć w sobie siłę, bo oto nachodzą ciężkie dni dla czarodziejów, a w szczególności ciebie i Harry'ego.

- Znów? Przecież Voldemort nie żyje, a prawie wszyscy śmierciożercy również zginęli lub są zamknięci w Azkabanie - stwierdziła z zdziwieniem Ginny.

- Tak, ale tym razem będzie to coś zupełnie innego - odparł Snape. - Coś groźniejszego...

Wszystko zaczęło się rozmywać, Dumbledore i Snape znikli. Z morza barw wydobył się inny obraz. Ginny stała na skraju lasu, promienie wschodzącego słońca oświetlały przerażający widok. Trawa zroszona krwią, wiele ciał leżących na ziemi i kręcące się między poległymi postacie. Nagle gdzieś za jej plecami rozległo się odległe przerażające wycie wilka, najpierw jednego potem dołączały do niego kolejne. Ginny obróciła się by spojrzeć w kierunku lasu. Wtedy zobaczyła krew na pniu drzewa, przed którym stała. Spojrzała w dół i zobaczyła okropny widok. Obok drzewa leżały zmasakrowane rozerwane na dwie części zwłoki kobiety mającej długie, gęste, brązowe i mocno kręcone włosy. Zwłoki niepokojąco znajome dla kogoś, kto znał Hermionę Weasley.

- Mój boże... Hermiona... - wyszeptała Ginny. - NIIIIEE!!!

Nagle poczuła rękę na swym ramieniu. Przerażona odwróciła głowę i zobaczyła Lunę Lovegood, brudną, z rozczochranymi włosami i zakrwawioną bluzką, ale żywą.

- Chodź - powiedziała delikatnie Luna. - Już nic nie możemy dla niej zrobić.

- Luna...Co tu się stało? - zapytała Ginny.

- Nic nie pamiętasz?

- Co mam pamiętać?

- Nie pamiętasz, jak wybuchła cała ta afera z wilkołakami?

- Jaka afera z wilkołakami? O czym ty mówisz? - zapytała Ginny

-Hmm, pamiętasz, że Greyback zginął, tak? - zapytała Luna.

- Tak, a co?

- Otóż okazuje się, że wcale nie zginął, lecz zaszył się gdzieś, a niedawno wywołał rebelię wśród nich przeciw czarodziejom i sprzymierzył się z wampirami.

- Wampirami? Przecież one nigdy nie występowały przeciw czarodziejom.

- Tak, ale nie wszystkie - wśród nich są takie, które nigdy nie lubiły czarodziejów i czasem ich atakowały. Ale dokładniej opowie ci o tym Harry - powiedziała Luna. - O ile żyje, bo od końca bitwy nikt go nie widział, ale lepiej stąd chodźmy, bo nie mamy czasu... O nie - dodała patrząc ponad Ginny.

- O proszę przekąski - rozbrzmiał ochrypły głos.

Ginny odwróciła się by zobaczyć... Greybacka pędzącego prosto na nich. Widziała czerwony promień który wystrzeliła w jego kierunku Luna, chybiając o kilka cali, poczuła uderzenie, które zwaliło ją z nóg, zęby przebijające skórę jej szyi i krew wlewającą się jej do gardła.

- Niiiiieeee!!! - krzyknęła i obudziła się spocona.
Mały Albus zaczął płakać w łóżeczku, Ginny podniosła się by go uspokoić, gdy usłyszała kroki na korytarzu i do pokoju weszła pielęgniarka.

- Coś się stało pani Potter? Słyszałam krzyk - zapytała.

- Nie, nic się nie stało tylko śnił mi się koszmar i przebudziłam się z krzykiem - odpowiedziała Ginny.

- Potrzebuje pani czegoś? - zapytała pielęgniarka.

- Nie, może już pani iść. Dobranoc - odpowiedziała Ginny.

- Dobranoc pani Potter.

Albus już się uspokajał, a Ginny pomyślała:
- Boże, ten sen... To było takie realne... Zupełnie jakby wydarzyło się naprawdę. To pewnie objaw zmęczenia, pomyślę nad tym rano.

Gdy Albus usnął, Ginny położyła się spać.