---

Omniomniom, Igrzyska!
Pierwszą część skończyłam czytać kilka dni temu. I tak mało kto przeczyta moje wywody do końca, więc postaram się je ograniczyć.
Na początku zraziłam się. Dlaczego? Bo niezbyt lubię książki, gdzie występuje narracja pierwszoosobowa, ale tym razem okazało się to strzałem w dziesiątkę.
Główną wadą tej książki jest to, że jest za krótka, stanowczo za krótka. Niestety jest też przewidywalna (chociaż, uznajmy, to moje zdolności parapsychologiczne).
Igrzyska są bardzo wciągające, wprost nie mogłam się oderwać, a gdy czytałam końcówkę nienawidziłam wszystkich, którzy czegokolwiek śmiali ode mnie chcieć.
Postacie są dopracowane w najmniejszych detalach, każda wywołuje inne emocje w czytelniku, nikt nie jest pospolity. Ogólnie podoba mi się całość, cały ten pomysł, uh. Kilka dni po przeczytaniu książki nadal o niej rozmyślam, a to już jest coś.
Polecam więc każdemu, kto waha się nad przeczytaniem Igrzysk, bo naprawdę warto choć na chwilę nie zwracać uwagi na to, co dzieje się dookoła tylko razem z Katniss przemierzać arenę.