---

Dedykowane tym, którzy czują.

Codziennie rano Piotr szedł się ogolić. Anna przez dziesięć minut szukała kapci tylko po to, by przypomnieć sobie, że wczoraj rzuciła nimi w męża. Potem powolnym krokiem ruszała do kuchni i siadała na żółtym stoliku, czekając na Piotra. Obserwowała życie budzące się za oknem. Starszą panią listonosz, witającą się z brzydkim kundlem i dzielącą się z nim śniadaniem - bułką z serem i szynką. Sąsiada myjącego mały samochód.
Mężczyzna wynurzał się z łazienki, otoczony zapachem wody po goleniu i mydła, z ręcznikiem zarzuconym na ramię. Uśmiechał się, błyskając białymi zębami, i całował żonę w policzek. Wyciągał z szafki puszkę z kawą i torebkę herbaty. Włączał czajnik.
Anna myła cytryny i odcinała plasterek. Przymykała oczy i napawała się zapachem cytrusów. Piotr opierał się o stolik i patrzył na żonę z uśmiechem.
Gwizd czajnika przerywał tę scenkę i powodował szybkie zalanie szklanek wrzątkiem. Mężczyzna stawiał na stole parującą kawę i herbatę. Kuchnia wypełniała się zapachem poranka.
Anna lubiła patrzeć, jak mąż, marszcząc nos, wypija pierwszy łyk. Ona sama czekała chwilę, aż miód rozpuści się w herbacie.
Taka codzienna ceremonia.
Anna była blondynką. Piotr brunetem.
W soboty, gdy wyjeżdżała na konferencje, odprawiała tę ceremonię z pewnym rudzielcem, uczulonym na cytrusy i pijającym bezkofeinową.