---

Ekhm. Doświadczyłam właśnie powrotu weny i pomyślałam sobie, że co mi szkodzi.


- Czujesz ten zpach? Tak pachną chmury.

Spojrzał na mnie takim niebieskim, zamglonym spojrzeniem.

- Co?

-No chmury. Pachną.

- Jak? - zapytałam patrząc w te jego błękitne źrenice.

- Jak słońce, jak śnieg i bita śmietana. Jak zielonookie blondynki.

- Przesadziłeś! Wiesz, że teraz zostatniesz poddany straszliwym i okrutnym torturom?

Odwrócił wzrok i uśmiechnął się szeroko. Szeroko, tak od ucha do ucha.

- Dlatego nie lubię zapachu chmur.

- Dlaczego?

- Bo ty pachniesz poranną rosą.