---

Sięgnęłam po tą książkę już stosunkowo dawno, ale uznałam, że najwyższa pora coś tu naskrobać
Książkę dałoby się przeżyć gdyby nie dwie rzeczy. Rozumiem, że to ma być taki mega romantyczny romans, ale postać Edwarda jest strasznie przekoloryzowana. Szczerze mówiąc, za każdym razem jak o nim czytałam brało mnie na wymioty, bo to taki cholernie męczący ideał: superprzystojny, wyrozumiały, bogaty, wszystko-umiejący, nigdy zazdrosny, opanowany, odpowiedzialny, generalnie zero wad. To facet, czy robot? ;F A te opisy jego idealnego ciała...
Druga rzecz, odnosząca się właściwie do całej sagi, szczególnie do Księżyca w nowiu i Przed świtem: zakończenia są strasznie słodkie i jak dla mnie naiwne. No bo przepraszam, widzimy ewidentne złamanie wampirzego prawa w postaci choćby powierzenia tajemnicy człowiekowi, a volturi co? Aaaa, wiemy, że zmienicie Bellę, idźcie sobie ~~
A zakończenie sagi? Szkoda gadać.
Świat, który stworzyła Meyer jest po prostu zbyt idealny i cukierkowaty. Jedyne co można uznać za plus, to to, że lekko i szybko się czyta.