---

Nie, co Ty. ^^
Co do Twojego posta, to muszę przyznać Ci rację - z cukrzycą można żyć normalnie, trzeba tylko postępować według pewnych nieuniknionych reguł: jeść o odpowiednich porach, dawać odpowiednią ilość zastrzyków, pilnować cukrów... Czasami jest to cholernie wręcz wkurzające i uniemożliwia, np. wyjście z przyjaciółmi, pójście na basen kiedy się chce i tym podobne, ale w zasadzie życie opiera się na mniej więcej tym samym.
Prawdę mówiąc, cukrzyca nieleczona jest chorobą śmiertelną, więc - Misery - wiem, że to pewnie będzie trudne zważywszy na elokwentną wypowiedź Twojej koleżanki - spytaj się jej, czy - JEŚLI dożyje - to jak będzie wyglądała, czuła się za te 20 lat. Może tego nie wiesz, ale nieleczona, pozostawiona sobie cukrzyca stwarza po pewnym czasie powikłania - można nawet oślepnąć [mam kilku takich znajomych!!!], psują się nerki, pada kręgosłup - ludzie lądują na wózkach.
Trzeba po prostu znaleźć odpowiednie proporcje i odpowiedzieć sobie na pytanie, czy się chce teraz egzystować, a potem przeżyć młodość w agonii, czy chce się żyć jak każdy inny zdrowy człowiek...