---

Wstęp: Witam Państwa ponownie.
Oto moja ostatnia Twórczość. Tudzież tFurczość, chociaż wydaje mi się, że to jest lepsze od moich poprzednich potForków.
Bohater(owie): Severus Snape jako główny bohater.
Osochosi?: Sev trafia do Zaświatów. Czuje sie zdezorientowany i poirytowany. Na dodatek, ma być sądzony. Jak to się skończy?
Części: Razem będzie sześć. Chyba.
Rodzaj: Proza.
Tytuł: To niedorzeczność, czyli Severus i Zaświaty.
Uwagi: Troche groteski i mała ilość realizmu. S(m)arkazm. Trochę humoru, ale w całości można doszukać się (chyba) trochę refleksji.

Przejdźmy do rzeczy. Tak nawiasem mówiąc, ta część będzie chyba najkrótsza ze wszystkich. I może być z deczka nudna. (PS: Bety nie posiadam. Celowo)


ROZDZIAŁY:
I Severus i Poczekalnia przejdź
II Severus i Sala Przydziału przejdź
III Severus i formalności przejdź
IV Severus i Przewodnik przejdź
V niebawem się pojawi ; )






- Następny, proszę! - Męski, niski głos potoczył się echem po pomieszczeniu.
Jakiś mężczyzna o małych, czarnych oczach wstał z krzesła. Ubrany był w aksamitną, fioletową szatę zaplamioną olbrzymią ilością krwi, a na twarzy miał mnóstwo zadrapań. Pokuśtykał żwawym krokiem do wielkich, drewnianych drzwi, otworzył je i zniknął za nimi.
Severus Snape wiercił się niecierpliwie w swoim siedzeniu. Co on tutaj właściwie robi? Czemu siedzi w jakiejś jaskrawobiałej poczekalni, czemu posłuchał się tego cholernego uzdrowiciela i tu przyszedł? I dlaczego ludzie tutaj są tak przerażająco szczęśliwi i rozluźnieni?
- A panu co się stało? - zapytał jego sąsiad, który miał na twarzy dziwne krosty, najwyraźniej po smoczej ospie. - Dlaczego pan tutaj jest?
Severus uświadomił sobie, że nie ma pojęcia, czemu tu się znalazł. W pewnym momencie coś go olśniło, i odparł:
- Drobna sprzeczka.
- Ach, tak, sprzeczki. Pamiętam, jak moja żona pokłóciła się kiedyś z przyjaciółką i cisnęła w nią popiersiem Merlina. Takie sprzeczki nigdy nie kończą się dobrze... Oczywiście, to był wypadek - dodał usprawiedliwiającym tonem. - Powiedzieliśmy uzdrowicielom, że posąg spadł z półki wprost na głowę biednej Marianny. Żona do dzisiaj ma wyrzuty - Czarodziej westchnął.
Severus nie uznał za stosowne skomentować owej opowieści. Wykrzywił tylko wargi w charakterystyczny dla siebie sposób i odsunął się odrobinę od mężczyzny.
- Następny, proszę! - krzyknął znów ten sam głos, co poprzednio. Tym razem jednak Severusowi wydał się dziwnie znajomy. Nie, to niemożliwe, pomyślał. Nie tutaj, tylko nie tutaj...
Tym razem z siedzenia podniosła się niska, pulchna kobieta o długich blond włosach. Pod oczami miała sińce, na twarzy i rękach mnóstwo zadrapań i siniaków. Z ulgą jednak wstała i ruszyła w kierunku drzwi.
Gdzie się podział tamten facet we krwi?
Severus przeniósł wzrok na ludzi, którzy także czekali w kolejce. Oprócz gościa z twarzą w krostach, był tam czarodziej żółty na twarzy, kobieta ze śladami macek na ramionach, chłopiec chudy jak patyk, młoda dziewczyna z ciemnym, podłużnym śladem na szyi, staruszka blada jak papier, oraz facet, któremu nic nie było. Wszyscy mieli na twarzach ulgę albo uśmiech, z wyjątkiem wychudzonego chłopca, który patrzył się na swoje buty. I wtedy... Ów chłopiec przeniósł wzrok na Severusa.
Snape poczuł się, jakby go znał. Tak, był tego stuprocentowo pewny. Tylko skąd? Na pewno nie jest to jego uczeń - miał sześć, może siedem lat, więc był za młody, by uczęszczać do Hogwartu. Mimo to, Mistrz Eliksirów miał nieodparte wrażenie, że ten chłopiec jest mu dobrze znajomy...
Ale zanim Severus zdążył dojść do jakichkolwiek wniosków, męski głos znów przemówił, wyrywając alchemika z zamyślenia:
- Następny, proszę!
Z krzesła poniosła się dziewczyna ze śladem na szyi i odetchnęła z ulgą. Gdy drewniane drzwi zamknęły się za nią, Snape przeniósł wzrok z powrotem na chłopca, jednak on patrzył znów na swoje buty, lekko zaczerwieniony. Severus zamrugał i odrzucił od siebie idiotyczne myśli.
Czas wlókł się w przerażająco wolnym tempie. Mistrz Eliksirów poczuł, że jego pośladki domagają się miękkiego siedzenia, ale czuł, że nie powinien nigdzie się ruszać. Gapił się więc w nagie, idealnie białe ściany poczekalni, która coraz bardziej pustoszała. W końcu został tylko on, on i ten mały chłopiec, który przez cały czas patrzył na swoje buty.
- Następny, proszę!
Severus zerwał się z krzesła. Podszedł do drzwi i nacisnął na klamkę. Mimo, że wydawały się być wyjątkowo masywne, były bardzo lekkie. Zanim jednak Snape popchnął drzwi do przodu, obejrzał się za siebie. Chłopiec-chudzina przyglądał mu się dziwnym, pozbawionym emocji wzrokiem. Severus przez moment chciał się go zapytać, kim jest, ale stwierdził, że to wszystko to niedorzeczność. Ten chłopiec nie powinien go interesować. Pchnął drzwi i wszedł do następnego pomieszczenia.



_____


Wiem, że krótkie. Ale właściwie - to rodzaj wstępu. Akcja zacznie się w następnej części ;d

Czekam na krytykę.