---

Podziwiam tych ludzi, a jednocześnie uważam ich za tchórzy. Sama mam czasem stany depresyjne. Raz mi przeszła myśl o samobójstwie, ale szybko ją odpędziłam. Dlaczego podziwiam samobójców? Uważam, że trzeba mieć wielką odwagę, aby zakończyć swój żywot. W końcu nigdy nie mamy pewności, czy po śmierci nas coś czeka, czy tylko piach. Według mnie są tchórzami, bo śmierć to tak naprawdę najłatwiejsza droga ucieczki przed problemami. Sama nie jedno przeszłam. Ale uważam, że nawet jak jest bardzo źle to trzeba chwytać się marzeń, choćby tych najmniej realnych i przeć naprzód nawet, jeślibyśmy mieli iść sami. czasem nawet głupie rzeczy mogą nas trzymać przy życiu, np. jak teraz umrę to nie zobaczę co dalej się dzieję w danym serialu, nie pojadę w jakieś tam miejsce, nie zjem swojego ulubionego obiadu, nie kupię sobie wymarzonego domu, nie usłyszę następnej piosenki ulubionego zespołu itp. Owszem takie życie nie jest do końca szczęśliwe. Sama żyję w ten sposób. Jest, jak życie według jakiejś listy planu dnia. Ale takie, życie to i tak jest lepsze od leżenia w trumnie, czy w jakimś pojemniku na prochy. Śmierć i tak nas dogoni, więc to nie jest coś co nas ominie. Jak w końcu przyjdzie to owszem zakończy nasze problemy, ale lepiej zachować ten sposób pomocy na sam koniec. Kiedy śmierć sama stwierdzi, że po nas przyjdzie, a wtedy powitamy ją, jak starego przyjaciela, ale nie przyspieszajmy tego spotkania.