lady552 napisał/a:

Tajemnicze spodkanie w pociągu.

Kiedy Hermiona przechodziła przez pociąg ,a za oknem było ciemno i gdy zatrzymali się za stacji w pociągu przygasły światła , dziewczyna poczuła że ktoś się do niej zbliża , przyspieszyła kroku ,aby wyjść z ciemnego korytarza do przedziału gdzie czekała profesor McGonnagall aby spodkać się z prefektami i przypomnieć im o ich obowiązkach i przywilejach .

Nagle było już za pózno , poczuła na swojej talji mocny uścisk mężczyzny który zaciągną ją do pustego przedziału obok .

Po chwili chłopak zbliżył sie o krok do Hermiony która odczuwała jego ciepły oddech na swoim
bladym policzku , poczym delikatnie musną swoimi ustami jej usta , w jego oczach pojawiła sie mała iskierka nadzieji , po czym odwrócił sie i wyszedł z przedziału.

Po około pieciu minutach zorientowała sie, że stoi w miejscu , po czym powoli ruszyła do przedziału profesorki . Gdy weszła ,oczy wszystkich prefektów skierowane były w jej stronę , profesor popatrzyła na nia tak jak inni .

- Draco !!Przesuń się i zrób miejsce pannie Granger. - popatrzyła na bląd chłopaka , który nie stawiając oporu zrobił miejsce Hermionie

- Znajdzmy sobie wolny powóz - po minucie stwierdził Ron , któremu wszyscy wesoło przytaknęłli . Jadąc wysypaną kamieniami drogą Hermiona zaczęła temat:

- Nie wyobrażam sobie jak ONI przepłyną to jezioro w taką pogodę , ONI sie mogą pochorować - stwierdziła z troską w głosie

Hermiona zauwarzyła że z krzaków przy drodze ktoś sie an nich patrzył . Ale to spojrzenie!! Ona po prostu rozpoznała je od_razu w świetle ledwie prześwitujących przez chmury gwiazd.

Te oczy , te tajemnicze oczy , których na pewno nie zapomni nigdy. Kiedy chłopcy patrzyli sie w innym kierunku poczuła się bardzo dziwnie , cos w środku kazało jej wyjśc z dorożki.

Nauczyłam się przyjmować krytyke.

Tajemnicze spodkanie w pociągu.

Kiedy Hermiona przechodziła przez pociąg ,a za oknem było ciemno i gdy zatrzymali się za stacji w pociągu przygasły światła , dziewczyna poczuła że ktoś się do niej zbliża , przyspieszyła kroku ,aby wyjść z ciemnego korytarza do przedziału gdzie czekała profesor McGonnagall aby spodkać się z prefektami i przypomnieć im o ich obowiązkach i przywilejach .

Nagle było już za pózno , poczuła na swojej talji mocny uścisk mężczyzny, który zaciągną ją do pustego przedziału obok .

W półmroku widziała jego szare tęczówki które wydawały się byś pewne siebie (...)

poczym

nadzieji

sie

Dziewczyna stała sparaliżowana przez uczucie niepewności

Po około pieciu minutach zorientowała sie że stoi w miejscu

stwierdziła ze zmieszaniem w głoosie

Gdy pociąg przyjechał na miejsce , wysypały sie z niego tłumy uczniów .

usyszeli

- Znajdzmy sobie wolny powóz - po minucie stwierdził Ron , któremu wszyscy wesoło przytaknęłli .

Nie wyobrażam sobie jak ONI przepłyną to jezioro w taką pogodę , ONI sie mogą pochorować

(...) gdy nagle usłyszała straszny HUK a jej dorożka pędek odjechała do zamku (...)

Hermiona przechodziła przez przedział w pociągu. Za oknem było ciemno, a gdy zatrzymali się za stacji w pociągu przygasły światła. Dziewczyna poczuła że ktoś się do niej zbliża, przyspieszyła więc kroku, aby wyjść z ciemnego korytarza do przedziału, gdzie czekała profesor McGonnagall, aby spotkać się z prefektami i przypomnieć im o ich obowiązkach i przywilejach. Nim zdążyła dostać się na miejsce, poczuła na talii pewne dłonie mężczyzny, który zaciągnął ją do pustego przedziału. Jego szare tęczówki błyszczały w półmroku. Sprawiały, że człowiek wydawał się być pewny siebie. W tych oczach można było wyczytać coś co dziewczynie wydawało się bardzo, ale to bardzo znane. Onieśmielenie mijało, ustępując miejsca strachu i niepewności. Po chwili ów chłopak zbliżył się o krok do Hermiony, która czuła jego ciepły oddech na swojej bladej twarzy. Chwilkę później delikatnie musnął jej usta. W szarych oczach zabłysła iskierka nadziei. Chłopak nie zważając na swoje uczucie, odwrócił się na pięcie i wyszedł z przedziału. Dziewczyna stała samotnie po środku przedziału, a gdy zrozumiała co przed chwilą miało miejsce, zarumieniła się gwałtownie. Zorientowawszy się, że stoi bez ruchu, Hermiona wzięła głęboki wdech i udała się do profesor McGonnagall, która bez wątpienia na nią czekała. Gdy weszła do odpowiedniego przedziału, oczy zgromadzonych prefektów skierowały się w jej stronę. Także McGonnagall zaszczyciła ją swoim spojrzeniem.
- Panno Granger proszę zająć miejsce - powiedziała nauczycielka Transmutacji.
- Pani profesor, nigdzie nie ma miejsca - stwierdziła ze zmieszaniem w głosie. Profesorka obrzuciła spojrzeniem przedział.
- Draco, przesuń się i zrób pannie Granger miejsce. - Blondyn z obojętną miną, natychmiast wykonał polecenie profesorki. Hermiona nie ukrywała zaskoczenia, które niewątpliwie spowodowało zachowanie człowieka, mającego ją za wroga.
Resztę drogi do Hogwartu spędziła w przedziale razem z Harrym, Ronem i Ginny, przyglądając się ich grze w gargulki.
Gdy pociąg zatrzymał się wreszcie na stacji Hogsmeade, uczniowie wyłonili się z niego entuzjastycznie. Hermiona rozejrzała się dookoła i uśmiechnęła się delikatnie, na widok swojego przyjaciela - Hagrida.
- Pirszoroczni do mnie! - Gajowy uśmiechnął się do Świętej Trójcy Hogwartu. Był na tyle wysoki, że łatwo mu było dostrzec ich w tłumie uczniów. Pomachał do Harry'ego, Rona i Hermiony, a następnie poprowadził pierwszorocznych do łodzi.
- Znajdźmy jakiś wolny powóz - powiedział Ron. Kilka minut później jechali już wysypaną kamieniami drogą.
- Nie wyobrażam sobie jak te biedne dzieci przepłyną jezioro w taką pogodę! - stwierdziła Hermiona, a w jej głosie pobrzmiewała troska. - To nie ludzkie, przecież oni mogą się pochorować, albo jeszcze lepiej - utopić.
- Miona, nie martw się o nich, Hagrid nie da im się utopić - odpowiedział jej Harry, chichocząc cicho. - A pani Pomfrey nie miała nic do roboty przez ostatnie dwa miesiące.
Niespodziewanie powóz ciągnięty przez testrale zatrzymał się. Jako iż był to ostatni, który zmierzał do Hogwartu, jego pasażerowie zaniepokoili się.
Hermiona zauważyła, że zza krzaków, przy drodze ktoś im się przyglądał.
Granger natychmiastowo rozpoznała spojrzenie tego człowieka. Szare, tajemnicze oczy... Intuicja podpowiadała jej, że powinna wysiąść z pojazdu. Miała wątpliwości, czy aby się nie myli. I stało się coś, co wcześniej nigdy nie miało miejsca. Nie zastanawiała się nad tym, ani nie baczyła na swoje bezpieczeństwo. Po prostu wyszła na drogę.
Krople deszczu spływały po jej twarzy. Nie wiedząc co ją do tego podkusiło, po prostu zaczęła iść w stronę właściciela szarych oczu. Podskoczyła, usłyszawszy straszny huk. Odwróciła się po śpiesznie, by zobaczyć jak jej powóz bardzo szybko odjeżdża. Wnet pożałowała swojego braku rozsądku. Usłyszała jeszcze krzyki swoich przyjaciół, którzy nie zwrócili uwagi na nią, kiedy wychodziła z pojazdu. Nawoływali jej teraz, krzykiem zadawali sobie pytanie - gdzie ona się podziała.
Jej zdenerwowanie minęło, kiedy ponownie ujrzała wwiercające się w nią spojrzenie stalowych oczu. Ów mężczyzna począł wyłaniać się zza krzaków, ukazując w pełni swoją postać. Nagle Hermiona...