Dom:Gryffindor Ranga: Sklepikarz z Pokątnej Punktów: 839 Ostrzeżeń: 0 Postów: 85 Data rejestracji: 02.08.10 Medale: Brak
No ja nie mogę!!!!!!!!!! Aniu z każdym nowym utworem literackim jest coraz lepiej. Przeczytałem wszystkie Twoje wiersze i uważam, że są extra . Zobaczymy czy inni czytelnicy podzielą moje zdanie.Tak dalej.
__________________
Dom:Slytherin Ranga: Lord Punktów: 29123 Ostrzeżeń: 1 Postów: 1,889 Data rejestracji: 21.11.09 Medale: Brak
I LH tutaj zawitała. Na wstępie powiem, że nie czuję się w komentowaniu wierszy tak dobrze jak w komentowaniu prozy, ale spróbuję.
~*~*~
Zacznę od tego "cosia". Dla mnie ma swój urok. Niby krótki, niby takie nic, a jednak. Jak słusznie zauważono, można by dodać 5 linijkę i by była fraszka, ale ja wolę tak, jak jest.
Teraz zajmę się Łatą. I tutaj dla czytelnika jest bardzo widoczne drugie dno. I ja "czuję" ten wiersz. Wygląda na taki zwykły, ale coś w nim jest.
Wiersz 4.
Gdy go czytałam, aż ciary mnie przechodziły. Dla kogoś owe "dotknięcie" jest dotykiem miłym, czułym, a dla drugiej - kolejnym uderzeniem.
***
Podsumowując - twoje wiersze nie są arcydziełem, wymagają dopracowania. Ale widzę tutaj talent, który trzeba doszlifować - więc pisz jeszcze dużo wierszy, a nuż kiedyś zobaczę utwór twojego autorstwa w jakiejś książce.
Dom:Ravenclaw Ranga: Kierowca Błędnego Rycerza Punktów: 942 Ostrzeżeń: 1 Postów: 44 Data rejestracji: 05.09.10 Medale: Brak
1.Czerwona ściana
Kiedyś już pokazywałaś mi ten wiersz. Przyznam, że nie do końca rozumiałam o co w nim chodzi, a teraz... nie wiem dlaczego byłam tak głupia, że nie zrozumiałam tego przesłania! Ciekawe porównanie zostało w nim użyte, oczywiście chodzi mi o tą czerwoną ścianę. 2.Łata
Podoba mi się to jak w swoich wierszach przedstawiasz różne nastroje, sytuacje itp. Niby takie proste i dziecinne, a jednak dające do myślenia i skomplikowane. Mam nadzieję, że rozumiesz o co mi chodzi, ponieważ nie umiem inaczej tego opisać. 3.Szczyt schodów
Ciekawe, ciekawe. Chociaż to trzask. Ale tak mnie pochłonął ten wiersz, że już nawet to "trzask" mi nie przeszkadza. 4.***
Łaał! Mój typ! Moje ulubione, brutalne historie. Poruszające i tak ciekawe, że mogłabym czytać i czytać! 5.***
No wiersz ładny, ale zaczęłaś rymować i myślałam, że już do końca tak będzie, a tu się zawiodłam. Szkoda, że przerwałaś. Bo bardzo dobrze mi się czytało.
____
Aniu, przeczytałam już wszystkie i chciałabym ocenić każdy z osobna, dlatego resztę Twoich wierszy ocenię później. Mam nadzieję, że się nie gniewasz? Pozdrawiam, Kate.
__________________
2.Łata
Biała łata zaszyta
Zakrywa brak.
Naszywka lśni
I wspaniale pasuje.
Ale coś tu nie gra...
Łata nie zmieni faktu.
Czegoś tu brakuje,
Coś zginęło bezpowrotnie...
Przetarta dziura
To tylko wspomnienie,
Które ktoś chciał wymazać z pamięci.
Czy naprawdę wierzysz,
Że łata ukryje braki?
Czy ona zmieni przeszłość?
Świetne. Domyślam się, że ile osób, tyle interpretacji. Dla mnie jest to opowieść o moim życiu, o jego ostatnich wydarzeniach. Chylę czoła, łezka w oku się zakręciła.
4.***
Trafiasz mnie w twarz mokrą szmatą.
Myślisz, że to muśnięcie aksamitem.
Jedwabnym pasem tniesz moją skórę,
żyletką z atłasu pogłębiasz me rany.
Nawet, gdy tylko próbujesz mnie dotknąć,
ściskasz me nadgarstki w żelaznym chwycie.
Uderzasz w twarz z miłości i krwi żądzą,
namiętnością zwiesz wszystkie bolesne chwile.
Wyciągasz rękę, ponownie chcesz wymierzyć raz,
lecz chwytam Twą otwartą dłoń,
sięgam po nóż leżący na kuchennym blacie.
Z czułością mówię: "Żegnaj, kochanie..."
hah, jak drapieżnie "Żegnaj kochanie"
Cudowna jesteś. Czy potrzeba powiedzieć coś więcej?
Podoba mi się, że to jest takie nietypowe, osobiście po raz pierwszy się spotykam z takimi wierszami. I są świetne!
5.***
Wilgotną dłonią łapię powietrze
Och, gdybym mogła odzyskać serce!
Krwawiąca rana niezagojona
Bez Twoich ramion na śmierć wystawiona.
Daj igłę i nić
Chcę sama tę dziurę zszyć
Choć i tak wypłynęło z niej tyle krwi,
że serce nie tłoczy już nowej.
Kropla po kropli
padają na podłogę
Nie zamienią się w kwiatów pąki
Wolę zachować trwogę
Jak w dwójeczce.
Świetnie piszesz, chyba każdy może w jakimś stopniu utożsamiać się z podmiotem lirycznym (tudzież autorem).
6.***
(...)
Spójrz na tę ziemię moimi oczami!
Zobacz to, czo tylko mi i poległym było dane.
(...)
Otwierasz oczy
i znów widzisz świat oblany krwią.
Wiesz już, że wystarczy jeden Twój ruch
i ponownie na niebie pojawi się tęcza.
Jednak myślę, że co
Bardzo podoba mi się ostatnia zwrotka. Wiersz jest taki... Poważny i nieco mroczny, a ona nagle jest zupełnie inna. Podoba mi się przesłanie, które także może być różnie interpretowane.
Będę mogła się, kochana Autorko, pokusić na odniesienie go do mojej osoby?
Mogłaby,m tu zacytować każdy z utworów, gdyż wszystkie są naprawdę cudne, ale te przypadły mi szczególnie do gustu. I dwie ostatnie zwrotki jedenastki, ale tam nie mogę wykrztusić słowa komentarza.
Zaparłaś mi dech w piersiach, zaraz zadzwonię po ambulans.
Szczerze mówiąc to nie wiem, czy śmiać się czy płakać - wiersze są super, ale zazdroszczę Ci talentu, naprawdę!
Kobieto, jeśli moje dzieci czy wnuki w przyszłości będą w szkole interpretować Twoje wiersze, a ja będę o nich nauczać, to MUSISZ mi obiecać zdjęcie z Twoją osobą, muszę mieć się czym chwalić!
Dom:Ravenclaw Ranga: Opiekun Ravenclawu Punktów: 3691 Ostrzeżeń: 2 Postów: 516 Data rejestracji: 26.08.08 Medale: Brak
Cóż, odrobinka wyjaśnień nie zaszkodzi.
Najpierw Muchrok
9.***
Wiesz, pomysł naprawdę świetny.
Tylko to ostatnie zdanie tak się nie wpasowywuję w resztę wiersza. Musisz nad nim popracować.
Bo wyobraź sobie.
Mówię pięknie np. oooo... (hmmmm, o czym?) o nie spełnionej miłości.
I na końcu dodaję:
Jednak mam kogoś - przyjaciela,
Co w smutku mnie pociesza.
Co zjawia się kiedy chce, i kiedy ma ochotę.
A mój pseudonim, to odbicie lustrzane.
Coś nie-teges, nie???
Muchorku, wiersz sam w sobie nie uważam za najlepszy, ale ma dobrze zachowany sens. I nie chodzi o odbicie lustrzane. Przeczytaj wiersz jeszcze raz.
9.***
Ciągle mnie rani.
Czasem ona o mnie zapomina,
Ale w końcu ma swój sposób na inne życie
W którym nie ma miejsca dla mnie.
Nie jestem jednak sam
Mam kogoś - towarzyszkę
Co siostrą mi jest lustrzaną
A mój pseudonim to kapeć
Trudno mi w ogóle wyjaśnić ten wiersz. Podmiotem lirycznym jest po prostu kapeć, który jest odrzucony przez swoją właścicielkę (tudzież: mnie) i pozostawiony, niezakładany na nogi (bo często zapominam go włożyć). Mam swój sposób na życie, czyli myślę, że mogę się bez niego obejść i chodzić boso. Ale kapeć ma w swoim cierpieniu kogoś, kto czuje to samo. Siostrę lustrzaną, czyli w domyśle: drugiego kapcia. Kurczę, pokręcone to i nie twierdzę, że udane, ale po prostu mama na każdym kroku każe mi zakładać papcie i tak się kiedyś zastanowiłam, jak one się czują, takie odtrącone i niechciane przeze mnie <świr>
10.***
Bardzo fajnie, tylko dwie uwagi:
Przedmiotem jestem żadnym.
Zwierzęciem też nie.
Nie myślisz o mnie jak o człowieku,
a przecież jesteś częścią mnie.
Czasem spokojna bywam,
Czasami ponosi mnie
Wtedy złośnicą się staję.
Emocją więc jestem
Pierwsza: Kiedy jest o, ten kawałek:
Przedmiotem jestem żadnym.
Zwierzęciem też nie.
To ta druga linijka jest za krótka w stosunku do pierwszej. Mrzesz dodać na końcu coś w stylu; zresztą, przecież... Nie wiem.
Hmm... Nie zastanawiałam się nad tym. Według mnie jest tak jak powinno być, bo ja "czuję" każdy wiersz. Ale... No dobrze, "zresztą" nie zakłóci przesłania.
Druga:
Wtedy złośnicą się staję.
Emocją więc jestem.
Czy nie lepiej by brzmiało;
Wtedy złośnicą się staję.
Emocją jestem więc.
Hmm... Może faktycznie lepiej tak brzmi? Dzięki, Muchorku!
Mogłaby,m tu zacytować każdy z utworów, gdyż wszystkie są naprawdę cudne, ale te przypadły mi szczególnie do gustu. I dwie ostatnie zwrotki jedenastki, ale tam nie mogę wykrztusić słowa komentarza.
Zaparłaś mi dech w piersiach, zaraz zadzwonię po ambulans.
Asiu, przerażasz mnie. Chyba przestanę pisać, skoro to ma jakieś skutki uboczne dla niektórych czytelników
Kobieto, jeśli moje dzieci czy wnuki w przyszłości będą w szkole interpretować Twoje wiersze, a ja będę o nich nauczać, to MUSISZ mi obiecać zdjęcie z Twoją osobą, muszę mieć się czym chwalić!
Jejku, bez przesady. Ale aż mi się miło i lekko na sercu zrobiło, gdy to przeczytałam. W takim razie obiecuję, cokolwiek to znaczy
Dom:Ravenclaw Ranga: Opiekun Ravenclawu Punktów: 3691 Ostrzeżeń: 2 Postów: 516 Data rejestracji: 26.08.08 Medale: Brak
Tak. Dobrze widzicie. Powróciłam "z zaświatów", bo poczułam potrzebę umieszczenia tu tego i owego. Nie było mnie długo, ale to wszystko przez maturę. Oczywiście stosując zasadę 3xZ (Zakuć, Zdać, Zapomnieć) jestem teraz całkowicie odnowiona i humor mi dopisuje niemal każdego dnia, toteż postanowiłam wrócić i coś tu wrzucić. Może znajdzie się jakaś miła duszyczka, która te moje bazgroły przeczyta?
1. Dźwięk
Gdy cisza otoczy Cię dookoła,
ni szeptu, ni samotności nie usłyszysz.
Wśród hałasu dni codziennych, szarych,
muśnięcie wiatru czuć będziesz lepiej
Niż nie jedno słowo człowieka.
Poczujesz dźwięk, który wyrwie Cię z letargu,
oswobodzi myśli, rozplącze Ci język.
Będziesz mówił różnymi językami
Nie usłyszysz jednak ani słowa.
Tak wiele dźwięków zobaczysz,
że głowa rozboli Cię do granic możliwości.
Usłyszysz wreszcie melodię duszy,
Którą przez lata zapomniałeś.
2. ***
Daj mi kolorową kredkę
O wszystkich odcieniach świata
Abym namalowała życie
Takim, jakie powinno być.
Różowe niebo optymizmem napawające ptaki
Czerwone jeziora, w których koralowiec rozkwita
Niebieskie pola, gdzie ryba wśród kłosów zbożem otulona skacze
Zielone skały o łagodnych brzegach dla pingwinów idealne
Żadnej szarości, zła i podziałów.
I żadnych ludzi.
3. Martwe serca nie płaczą
Martwe serca nie płaczą
Brakuje im łez
Nie zabiją już nigdy
Leżą bez tchu rzucone na ziemię
W błocie wykrwawiają się na śmierć
Brunatna ciecz
Płynie ścieżką krętą
Nie raz przerywaną
Zupełnie jak ich życie
Serca przeznaczenie znają
Nie szukają ucieczki
Zawisną na drzewie
I tylko dąb stary
Pochyli się nad ich ciałami
Szepczące liście
Otulą zmarznięte serca
Ziemia pochłonie
Krew z nich wypływającą
Ślad ich życia zmaże deszcz
Tylko dąb stary zapamięta ich bieg
4. O malarzu
Malarz siedział na swym krześle,
nad czymś dumał, jakby we śnie.
Chciał wiersz pisać, spryciarz jeden,
by żyć jak w ogrodzie Eden.
Żyć, nie umierać, leniuchować
i pieniądze chomikować.
Ze sprzedaży dzieł swych tylu
kupił tonę pergaminu.
"Będę pisał", myślał skrycie.
"Być bogatym całe życie -
tak, to jest me marzenie!
We mnie też ten talent drzemie!
Inni piszą - wielka rzecz!
Zaraz wszyscy pójdą precz
przed talentem mym wspaniałym!"
Myślał sobie, że świat zbawi
swą twórczością "wyśmienitą"...
...lecz okazał się kosmitą!
Wierszy jego nie czytano.
W końcu w biedę popadł straszną.
Dla Was wszystkich to przestroga -
Bierzcie tylko co Bóg poda.
Bo nie każdy jest poetą,
a tym bardziej wierszokletą.
__________________
Gdybyśmy cofnęli czas i naprawili wszystkie błędy, to czy świat nie byłby sztucznie idealny?
- Czy ty naprawdę jeszcze się nie zorientowałeś, że nienawidzę, gdy odpowiadasz pytaniem na pytanie?
- Naprawdę?
Co do 2 - kochanie moje, nie różowe niebo, bo różowe zapowiada wiatr, a ten może przywiać coś złego nie no, żarcik taki
Ale zgodzę się z utworem. Tam, gdzie są ludzie, nie ma już naturalnego piękna i porządku świata, jaki został stworzony...
Martwe serca również mogą płakać - zależy tylko, w jaki sposób zostały zabite...
Smutny wiersz
Hah, za to malarz wymiata Podoba mi się takie ujęcie sprawy talentu - i oczywiście masz rację. Niczego nie należy robić "na siłę".Każdy ma w sobie coś wyjątkowego, unikalnego - i tym właśnie trzeba się zajmować, te zdolności pielęgnować.
Pięknie, jak zwykle - tego chyba nie muszę mówić. Czekam na więcej! :*:*:*
Dom:Gryffindor Ranga: Książe Półkrwi Punktów: 2276 Ostrzeżeń: 2 Postów: 537 Data rejestracji: 16.03.10 Medale: Brak
Tak mi tego brakowało, że mam oczy wilgotne. Ania, ja nie wiem, co w Tobie siedzi. I nie ogarniam, co jest takiego rewelacyjnego w tych wierszach. Ale przemawiają do mnie z taką siłą, że... że jakoś tak chce się żyć, nawet jeśli piszesz o tym, że człowiek jest odwiecznym wrogiem natury i tak naprawdę nie należy do tego świata.
Zaskoczyłaś mnie swoim powrotem i zaskoczyłaś mnie swoją poezją, bo już zdążyłam zapomnieć, jaki talent w Tobie drzemie. Tak swoją drogą, kontynuujesz (jak mawiam w myślach) Ślepców?
Chciałabym napisać coś konkretnego, ale jakoś nie umiem. Jak można zwykłymi słowami skomentować wiersz, który się czuje?
Czarodziejka z Ciebie ;D I jaki profesjonalizm, nie trzymasz się jednej tematycznej ścieżki, tylko brniesz od załamania, zagubienia, pokruszenia, przez ludzkie zło aż do zadufanego malarza. Czekam na jakiś wyjątkowo miłosny wiersz.
Zjadam Cię, Maladie, razem ze wszystkimi dziełami. I uwierz, wcale nie czuję się syta
__________________
Śmierć moja zwabiła wiatr w niedomknięty słoik
Potem śmierć zasiała mak - wiatr się ukoił
Ten wiatr - on do kolan jej padł.
Dom:Gryffindor Ranga: Właściciel Pamiętnika Punktów: 103 Ostrzeżeń: 0 Postów: 26 Data rejestracji: 01.11.12 Medale: Brak
Świetne. Nie spodziewałam sie, że przeczytam tak wspaniała wiersze.
__________________
Jeśli nie jesteś mugolem to masz szczęście. Od kretynizmu Puchonów Od przebiegłości Ślizgonów Od Wiedzy-O-Własnej-Wszechwiedzy Krukonów CHROŃ NAS GRYFFINDORZE
"Hogsmeade.pl" is in no way affiliated with the copyright owners of "Harry Potter", including J.K. Rowling, Warner Bros., Bloomsbury, Scholastic and Media Rodzina.
Administratorów: 8
. Zobaczymy czy inni czytelnicy podzielą moje zdanie.Tak dalej.
