Drogi Panie!
Odnośnie pierwszej części Pańskiej wypowiedzi, muszę się stanowczo nie zgodzić. Formułując zdanie " Każdy katolik przyzna, że Rowling trochę przesadziła Porównując Harry'ego go Jezusa", niejako narzuca Pan "każdemu katolikowi" jak powinien zareagować. Dysputa zaś, może tu Pana zaskoczę, rządzi się innymi prawami. Nie chodzi w niej o narzucanie swych poglądów, lecz o ich wymianę i być może uchwycenie czegoś nowego, zrozumienie nowych aspektów danej sprawy. Krótko mówiąc, odkrycie swego rodzaju esencji badanego casusu. Pan zaś całą zabawę psuje w sposób, i znów muszę to dodać, niekulturalny.
Ponadto, nie rozumiem skąd wzięło się w Pańskiej wypowiedzi określenie "krytykowania innych". Od kiedy stymulacja do dysputy i własna opinia nt. bieżących wydarzeń, oraz czasem zasłużone za nie upomnienie, ma być oceniana w sposób tak wyhiperbolizowany? Co więcej, zwrócić muszę uwagę, że udzielanie przestrogi osobom dojrzalszym w miejscu publicznym, nie jest w dobrym smaku. To trochę tak, jakby zwykły szeregowiec zaczął dawać rozkazy swemu kapitanowi.
O swoich znajomych wspomniałem, aby lepiej zobrazować przykład. Nie rozumiem tedy, skąd, po raz kolejny, masz Pan z odbytu wydobyte pretensje. Po wtóre, przeczysz Pan sam sobie. Sam Pan napisał, że wódka jest najcenniejszym eliksirem, a potem nakłaniasz Pan do trwonienia jej bez okazji. Gdzie sens, gdzie logika?
Z ukłonami,
Arkadiusz Iwanowicz Swidrygajłow

Szanowny Panie!
Bezsprzecznie i z całą stanowczością zgodzę się z tym, że własną opinię zmieniasz jak rękawiczki. Jedną ze sztuk, jaką opanowała ludzkość, jest bez wątpienia utrzymywanie własnych poglądów i własnego zdania, Pan zaś tego nie potrafisz. O tym jak ważne jest nieuleganie szaleństwu, będzie mógł poświadczyć następujący przykład.
Wyimaginujmy sobie, że obraduje Duma. Występuje poseł, przedstawia swoje stanowisko, uzasadnia je, mówi o jego zaletach, czyli ogólnie rzecz biorąc, pewny jest swojego zdania. Nagle z tłumu rozlega się głos: "Paszoł won, sobako!". Nasz poseł patrzy z niedowierzaniem na nicponia, który wypowiedział owe słowa i z twardym wzrokiem i pokerową twarzą odpowiada mu: "Haraszo".
Mam nadzieję, że sytuację przytoczoną w przykładzie pojął Pan i na przyszłość przed napisaniem czegokolwiek, nauczy się Pan sztuki prowadzenia dyskusji.
Z ogromnym szacunkiem,
A.I. Swidrygajłow

Drogi Panie!
Po raz wtóry cofamy się w dyskusji do jej samego początku i do mojej pierwszej odpowiedzi, w której to napisałem, iż żadnego podobieństwa między Harrym Potterem i Jezusem nie ma. Po raz kolejny też ukazuje Pan wszem i wobec kompletną indolencję i brak umiejętności czytania ze zrozumieniem. Jeśli myśli Pan o tym, by zdać maturę, czy choćby egzamin gimnazjalny, musi nauczyć się Pan tej sztuki; chyba że satysfakcjonuje Pana praca na budowie, kopanie dołów, przynoszenie starszym kolegom tanich trunków oraz ogólne zaprzepaszczenie Życia.
Odnośnie postscriptum: pytasz się Pan, dlaczego zepsułem zabawę ze skrótami. Odpowiem Panu pytaniem (od razu uprzedzam, że jest to pytanie retoryczne, na które się nie odpowiada). Pytanie owo myślę, że niespecjalnie Pana zaskoczy i w gruncie rzeczy, jeśli posiada pan odrobinę intelektu, tudzież sprawnych neuronów mózgowych, powinien je Pan z łatwością przewidzieć. Brzmi ono tak: "a dlaczego nie?"
Pozdrawiam,
Swidrygajłow

PS. Doprawdy nie rozumiem na jakiej podstawie zwraca się Pan do mnie po imieniu, zwłaszcza, że już kilkakrotnie Pana upominałem. Niech pan nie zmusza mnie do podjęcia bardziej radykalnych kroków w tej sprawie.